Παρασκευή 13 Φεβρουαρίου 2015

As we were dreaming (2015)




Το τέλος της αθωότητας έχει απασχολήσει χιλιάδες καλλιτέχνες στο παρελθόν και θα εξακολουθεί να απασχολεί στο μέλλον. Ας μην γελιόμαστε, μπορεί ένα μεγάλο μέρος των προβλημάτων να διαφοροποιούνται ανάλογα με τις συνθήκες της εκάστοτε εποχής, εκείνα όμως που σχετίζονται με την ανθρώπινη ύπαρξη και απασχολούν την ανθρωπότητα είναι διαχρονικά, επειδή είναι σύμφυτα. Στο «As we were dreaming», από τις πιο πολυαναμενόμενες ταινίες στην Γερμανία, όπως μάθαμε, ο Andreas Dressen φαίνεται να θέλει να μιλήσει για αυτό το τέλος, αφηγούμενος την ιστορία μιας αλητοπαρέας στην Λειψία. Ένα τέλος όμως που στην ταινία του έρχεται πώς; Με την ενηλικίωση; Αφού οι ήρωες δεν έρχονται ποτέ αντιμέτωποι με τα προβλήματα που την συνοδεύουν. Με την κατάρρευση του ανατολικού καθεστώτος και την πτώση του τείχους του Βερολίνου; Ακόμα κι αν παραμερίσουμε την αντιδραστικότητα μιας τέτοιας τοποθέτησης, η τελευταία πουθενά στο φιλμ του δεν αιτιολογείται πολιτικά ή κοινωνικά.

Ασαφές τόσο δραματουργικά, όσο και νοηματικά, χαρακτηριστικά επαναλαμβανόμενο –μέτρησα τρεις σκηνές κυνηγητού από skinheads με το συνεπακόλουθο «βρωμόξυλο»- και χαρακτηριστικά κοινότοπο – ο Dressen στρέφεται τακτικά στο τυπικό πλάνο του νεαρού ήρωα με το κεφάλι έξω από το παράθυρο του αυτοκινήτου, τα μαλλιά να ανεμίζουν και τα ουρλιαχτά να σκίζουν την σιωπή της νύχτας-, το «Αs we were dreaming» έχει να επιδείξει αρετές που εντοπίζονται μόνο στην κατάρτιση της tracklist, η οποία αποτελείται από electro ήχους των αρχών των 90’s, και σε σποραδικές, εύστοχες ενέσεις χιούμορ. 


Η γερμανική λέξη για το όνειρο είναι träumen, προερχόμενη –σωστά κατάλαβες- από το τραύμα. Τα όνειρα πηγάζουν συχνά από το τραύματα. Και η διάψευση των ονείρων προκαλεί τραύματα. Στην ταινία του Dressen δεν μαθαίνουμε πολλά ούτε για τα όνειρα των ηρώων, ούτε για τα τραύματα τους. Τί απογοήτευση.


 

Δεν υπάρχουν σχόλια: