Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Η Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού # 5




 L-Day ή πως αρκούν μερικά λεπτά από αυτόν τον όλεθρο, που λέγεται Love Actually, για να φέρουν την καταστροφή



Ω, είμαι πλέον πεπεισμένος. Ατόπημα μεγάλο έκαναν η Εύα με τον Αδάμ, που ήθελαν να ξέρουν, αλλά για να τους τιμωρήσει ο Θεός δεν έστειλε τις ωδίνες του τοκετού, ούτε τον εργατικό τον κάματο, τον έρωτα έστειλε.  Σα να τον ακούω τώρα σε dolby surround. Μια φωνή βραχνιασμένου crooner  που ακούγεται από το υπερπέραν, καθώς οι πρωτόπλαστοι πίνουν σόδα, προσπαθώντας να χωνέψουν το μήλο: “Θα ξυπνάτε τα βράδια ιδρωμένοι τέσσερεις και πέντε και επτά φορές νομίζοντας ότι ακούσατε τη φωνή της, ότι νιώσατε την ανάσα του στον κόρφο σας και θα διαπιστώνετε πως είστε μόνοι. Και με ένταση και τρόμο θα συνεχίζετε και η τροφή δεν θα κατεβαίνει και η σάρκα θα εκφυλίζεται. Και θα ψάχνετε την αλήθεια όχι στον Φρανκ Σινάτρα, μα στον Φίλιππο τον Πλιάτσικα κι αλήθεια δεν θα βρίσκετε. Και θα πληθύνω τις συμφορές σας. Θα ασκεί το κινητό σας έλξη ανεξήγητη και θα αναζητάτε απόκριση σε αυτό μα μήτε κλήση μήτε μήνυμα θα λαμβάνετε, και με το δάχτυλο εις το refresh την μέρα θα περνάτε, με ένα σωρό αναπάντητα «Τι κάνεις;» μοναδική σας συντροφιά. Και οι μέρες θα περνούν με αγωνία ανείπωτη και μόλις νομίσετε πως έφυγε η  συννεφιά και ότι μέρες καλύτερες θα έρθουν, πάλι σε ιστορίες θα μπλέκετε, που με δάκρυα και αίμα θα τελειώσουν”.


Kαι η τιμωρία συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.  Και περισσότερο θα σε βασανίζουν όχι η ατέλειωτη προσμονή, ούτε η ελπίδα που γεννήθηκε και ίσως να μην εκπληρωθεί, μα εκείνες οι συνήθειες και οι μικρές χειρονομίες. Να, χάριν παραδείγματος (προ)σχολικού για ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα, ας πούμε ότι σου αρέσει ένα κορίτσι, που έχει το συνήθειο όταν χορεύει, να στρέφει ελαφρά το βλέμμα προς τα πάνω κι ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο της. Κι εσύ ας πούμε ότι το βρίσκεις χαριτωμένο. Μπράβο σου. Τα βάσανα σου μόλις ξεκίνησαν.  Ώρες αμέτρητες θα περάσεις αναρωτώμενος τί έχει εκεί πάνω και χαμογελάει έτσι. Δεν θα βρεις απάντηση. Και υπάρχει πιθανότητα σοβαρή ποτέ να μην το μάθεις. Κι έτσι μένεις να ζηλεύεις αυτό το πράγμα, που δεν ξέρετε τί είναι ούτε εσύ, ούτε άλλος κανείς, ενδεχομένως ούτε εκείνη , μα παρόλα αυτά την κάνει να χαμογελά έτσι.



Και το ζηλεύεις, γιατί κάνει κάθε μέρα να μοιάζει σαν του Αγίου Βαλεντίνου. Ή τουλάχιστον έτσι λέει εκείνος ο λιπόσαρκος τρομπετίστας που σιγοτραγουδά στο ραδιόφωνο. Ναι, τον χλεύαζες παλιότερα – τέτοιος ήσουν-, γιατί αυτή την ημέρα, όπως και όλες τις «ημέρες», την έβλεπες ως έναν μαζικό ψυχαναγκαστικό μηχανισμό, από εκείνους που εφευρίσκουμε για να δώσουμε στην καθημερινότητα μας μια επίφαση περισυλλογής και συναισθηματικής πλήρωσης, ακριβώς επειδή δεν προλαβαίνουμε να επενδύσουμε στα συναισθήματα μας – τέτοιος είσαι. Και να που τώρα σα να νιώθεις κάπου μέσα στα σωθικά σου σε τί αναφέρεται. Στην «αίσθηση» του Βαλεντίνου. Στην ιδέα ότι μπορεί κάθε μέρα να γιορτάζεις τον έρωτα σου για κάποιον με μεγαλόστομες  εξαγγελίες και σαχλές ατάκες και οκάδες από λουλούδια. Πράγματα που μπορεί να σου γυρίσουν το στομάχι ανάποδα δηλαδή. Αν φυσικά δεν την έχεις πατήσει. Πως την πάτησες έτσι μαζί της;






Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

Χαμένοι στη Μετάφραση #10



Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε το 2013, πως επανήλθε στον χώρο της ελληνικής διανομής η μόδα της απόδοσης στα ελληνικά των ξενικών τίτλων  με σκωπτικούς τίτλους, τίτλους που παραπέμπουν σε παλιότερες επιτυχίες και τίτλους με ατάκες που στόχο έχουν να τραβήξουν το ελληνικό κοινό . Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά διαπιστώνουμε πως η συγκεκριμένη πρακτική δεν ήταν μια μόδα που επρόκειτο να παρέλθει με την πάροδο του παλιού του χρόνου, αλλά συνεχίζεται και το 2014.

Σε συνέχεια λοιπόν του θεάρεστου έργου της ελληνικής διανομής και σε αντιστοιχία των  προηγούμενων σχετικών αναρτήσεων, ο cinetairos δίνει τίτλους ανάλογης λογικής στις ταινίες του τελευταίου μήνα (01/12/14 -31/12/14), με βάση πάντα των προγραμματισμό των εγχώριων εταιριών. Εννοείται πως είστε ελεύθεροι να συνεισφέρετε στο έργο, αφήνοντας σχόλιο με τις δικές σας προτάσεις.





Northmen :A Viking Saga – Βίκινγκ, αυτός ο βάρβαρος

Dumb and Dumber TooΟ Ηλίθιος κι ο Πανηλίθιος επίσης

Jimmy’s Hall – Τσάι στη Βαλαωρίτου

Khumba Κούμπα, χορεύουν όλοι Σάλσα

DiplomacyΟι Γερμανοί σταμάτησαν στο Παρίσι

Stations of the Cross – Η Μουσίτσα

Εxodus:Gods and KingsΟι Επτά Πληγές του Φαραώ

Yaloms CureΌταν Έκλαψε ο Γιάλομ

The RewriteΔάσκαλος με το στανιό

White GodΛευκό σκυλί ψόφο δεν έχει

Foxcatcher  - Όσα δεν πιάνει η Αλεπού

PaddingtonΠάντιγκτον, το μοναδικό μου αρκουδοφιλαράκι!

Saint LaurentΗ Μυστική Ζωή του Υβ Σεν Λοράν, του μόδιστρου

Un Illustre InconnuΓια όλα φταίει το μυαλό σου

Frozen, Sing-along EditionΤρελλό κέφι με την Ωραία Παγωμένη

Hobbit: Battle of Five ArmiesΟ Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Πριν μαζευτεί η Συντροφιά

SerenaΜονάκριβη μου Σειρήνα

The Best of MeΤο Ημερολόγιο μιας Αγάπης

10.000 KMΕραστές απ’τα Κομπιούτερ

ΒelleΠατρίκιοι, οι Μέρες σας είναι Μετρημένες

The Boy and the WorldΈνα αγόρι στις αλάνες του Ρίο

Grace of MonacoΗ ΣΚΑΝΔΑΛΩΔΗΣ ζωή της σούπερσταρ Γκρέης Κέλλυ

John WickΤους έκανε τη μούρη κρέας


Α Walk among the Tombstones – Αρπαγή στο Νεκροταφείο

Big EyesΕίμαι Ερωτευμένος με τα Μάτια της



Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2014

Ouija (2014)






Το Οuija είναι ένα επιτραπέζιο παιχνίδι. Ένα πολύ βαρετό επιτραπέζιο παιχνίδι, καθώς δεν απαιτεί κατανάλωση φαιάς ουσίας, ούτε στρατηγική και κανείς δεν κερδίζει στο τέλος.  Την «γοητεία» του αντλεί από το γεγονός ότι, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες, κατά την διάρκεια του παιχνιδιού κινδυνεύει η σωματική και ψυχική ακεραιότητα του παίκτη, κάτι που δεν ισχύει για τα υπόλοιπα επιτραπέζια παιχνίδια – αν και έχω δει στην monopoly σπίτια να κλείνουν και λαρύγγια αγαπημένων φίλων να έρχονται πιο κοντά με τις παλάμες άλλων αγαπημένων φίλων. Το έτερο στοιχείο που καθιστά το Ouija ελκυστικό είναι ο υποτιθέμενος σύνδεσμός του με τον πνευματικό κόσμο, καθώς στόχος του παιχνιδιού είναι η επικοινωνία με τους νεκρούς. Τέτοια αποστροφή προκαλεί η ιδέα, ότι η δυνατότητα της επικοινωνίας με κάποιον αγαπημένο κοστολογείται ένα εικοσάρικο και διοχετεύεται στην αγορά μέσω ενός προϊόντος μαζικής παραγωγής, που η ιδέα μιας ταινίας, που λειτουργεί απροκάλυπτα σαν μακροσκελές διαφημιστικό αυτού του προϊόντος,  υστερεί σημαντικά σε χυδαιότητα. Εδώ όμως πρέπει να μιλήσουμε για την ταινία.

Ο κλήρος, για να κάνει μια ταινία προωθητική του προϊόντος, έπεσε στον τέως βοηθό παραγωγής και σεναρίστα Στάιλς Γουάιτ. Ο οποίος θα στήσει γύρω από το Ouija μια κοινότοπη φαντασματική ιστορία και, αφού ουδεμία ιδέα δεν έχει να παραθέσει πάνω στην Άλλη Ζωή ή έστω πάνω στο (εσωτερικό κι εξωγενές) Κακό, μιας και η πλοκή παίρνει τέτοια τροπή, μόνη του έγνοια είναι να στήσει ένα κινηματογραφικό τρενάκι του τρόμου. Καμία αντίρρηση. Τέτοιο ήταν και το Insidious. Απέναντι όμως στο ραφινάρισμα εκείνου του φιλμ και την αξιοποίηση των χώρων και των χρόνων από τον Τζέιμς Γουάν, αυτό που έχει να αντιπαραβάλλει ο Γουάιτ είναι μια σειρά από jump scares, που δυστυχώς αποτελούν το μοναδικό όπλο τρομοπαραγωγής, που διαθέτει στην φαρέτρα του.

Και έτσι επαναλαμβανόμενο και ανέμπνευστο που είναι, το Ouija θα σταθεί τελικά αναποτελεσματικό όχι μόνο σαν horror, αλλά και σαν διαφημιστικό.







Για το Nostromo