Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2015

Η Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού #6




Η Ελλάδα, που αντιστέκεται. Η Ελλάδα, που υψώνει το λάβαρο απέναντι στον κατακτητή. Η Ελλάδα, που δεν πεθαίνει ποτέ. Ο άξονας πάνω στον οποίο κινείται το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος χρόνια τώρα είναι αυτός. Διάολε,  λίγο αν ξεφυλλίσεις τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια του νευραλγικού για τη διαμόρφωση ενός έλλογου πολιτικού όντος μαθήματος της Ιστορίας, θα διαπιστώσεις ότι εκείνο που αναδεικνύεται δεν είναι η Ελλάδα της δημιουργίας, αλλά η Ελλάδα της αντίστασης. Ίσως για αυτό εμείς, οι σύγχρονοι απόγονοι του Σωκράτη και του Σοφοκλή, δημιουργούμε λιγότερο και αντιστεκόμαστε περισσότερο.

Οι εξελίξεις των ημερών χαιρετίζονται με ενθουσιασμό από μια φωνάσκουσα πλειοψηφία, που θα δει στους χειρισμούς των κυβερνητικών εκπροσώπων την Ελλάδα να ορθώνει και πάλι το ανάστημα της. Κι αυτό επειδή έχουν μπει σε ένα κύκλο διαπραγματεύσεων άκρως επιθετικά, τζογάροντας μια ευνοϊκότερη ρύθμιση του χρέους. Το εγχειρίδιο του καλού τζογαδόρου λέει ότι ποντάρεις μόνο εκείνα που έχεις περιθώριο να χάσεις. Αν δεν έχουν κάποιο καλό χαρτί στο χέρι, που αγνοούμε, κι αν αυτό που διακυβεύεται είναι η παραμονή της χώρας στο ευρώ, δεν βλέπω πως μπορεί να δικαιωθεί η τακτική και να κερδίσουν το pot ακόμη και στο άνοιγμα του τελευταίου φύλλου.

Και για να εξηγούμαι, δεν είναι η πρόθεση εκείνο που με ενοχλεί. Ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι και πρέπει να μπει το μαχαίρι στο κόκκαλο, που θα έλεγαν (δικαιολογημένα) οι Δήμοι Βερύκιοι αυτού του τόπου. Είναι ο τρόπος που αυτή μεταφράζεται σε μια μικροπολιτική στρατηγική πόλωσης. Είναι πως η μέχρι τώρα συμπεριφορά τους και τα λεγόμενα τους στα μάτια μου φαντάζουν περισσότερο σαν μια προσπάθεια ικανοποίησης του λαϊκού αισθήματος και των προεκλογικών προσδοκιών, παρά σαν μια στοχευμένη και εκπεφρασμένη με όρους πολιτικού πολιτισμού εκστρατεία, για να μεταβληθεί η στάση των εταίρων απέναντι μας. Για να επιτύχεις έναν συμβιβασμό, αν αυτός είναι ο στόχος σου, πρέπει να διαθέτεις και την προθυμία να συμβιβαστείς. Φοβάμαι όμως πως, όταν επί σειρά δεκαετιών η πολιτική σκηνή λειτουργεί με εμφυλιακούς όρους και η αντιπαράθεση θεωρείται μονόδρομος, τα υποκείμενα αυτής δεν γνωρίζουν άλλο δρόμο. 

Κι έτσι κάνουν εκείνο, που μαθαίνουν από μικρά παιδιά. Αντιστέκονται. Πώς; Γιατί; Απέναντι σε ποιόν; Και, σε τελική ανάλυση, τί σημασία έχει; Ο μόνος δρόμος είναι αντίσταση και πάλι. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: