Τρίτη 8 Απριλίου 2014

Noah (2014)




 Το μοτίβο της πλημμύρας που έρχεται για να ξεπλύνει τις αμαρτίες μας απαντάται στην θρησκευτική παράδοση, στους μύθους και τους θρύλους πολλών λαών ανά την υφήλιο. Αυτός ο κοινός τόπος ανάμεσα σε ανθρώπους διαφορετικών πεποιθήσεων και καταβολών θα σταθεί το εφαλτήριο για μια πανανθρώπινη, lato sensu ανάγνωση της ιστορίας του Νώε από τον Aronofsky, ο οποίος θα εστιάσει στο βασικότερο ερώτημα που προκύπτει μέσα από αυτή: για ποιο λόγο πρέπει να σωθεί το ανθρώπινο γένος;

Η απάντηση θα είναι αναμενόμενη για εκείνους που αγκάλιασαν το αριστούργημα της νεορομαντικής μυθοπλασίας που λέγεται The Fountain. Αυτοί είναι που, πιθανότατα, θα καλωσορίσουν την ευγενική, ανθρωπιστική κατάληξη του κατά Aronofsky Νώε. Ο οποίος Aronofsky από την (δυστυχώς) απλά αξιοπρεπώς εικονογραφημένη επική φαντασία και την πηγάζουσα από κάποια "ανώτερη δύναμη" μονταζική ανασφάλεια του πρώτου μέρους θα περάσει με απόλυτη σιγουριά και κυριαρχία πάνω στους ρυθμούς σε ένα φλογισμένο δεύτερο μέρος, όπου, δίχως να το περιμένεις, θα σε αρπάξει από τον γιακά και θα σε πετάξει στο κέντρο της σκηνής εκείνου του "ιερού" χώρου του νομού Αργολίδος, στο μέσο μιας παράστασης που συνεχίζεται, ενώ οι θεατές έχουν αποχωρήσει.
 
Και από την Παλαιά Διαθήκη θα περάσει στην Καινή, μένοντας πιστός όχι στο γράμμα, αλλά στο πνεύμα των Γραφών. Για το πρώτο θα αφοριστεί από τους δογματικούς, για το δεύτερο θα χλευαστεί από τους σκεπτικιστές. Και κάπου στη μέση θα ανταμώσει με εκείνους που ακροβατούν ανάμεσα στους δύο πόλους και θα αγκαλιάσουν αυτόν τον Νώε με τις (υπάρχουσες) αδυναμίες του.