Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2008

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΜΑΓΟΥ ΜΕ ΤΑ ΔΩΡΑ...









Δε θα σε κουράσω με μακροσκελείς προλόγους πολυαγαπημένε επισκέπτη του blog. Θα σε ενημερώσω απλά ότι από τη σελίδα τούτη θα έχεις την τιμή να ενημερωθείς για την αληθινή ιστορία του τέταρτου μάγου με τα δώρα, του Θανάση.


Είχε σουρουπώσει και όλα ήταν ήσυχα στο σταβλο που φιλοξένησε τη Θεία Γέννηση. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ στεκόταν άκαμπτος κι αψύς στην είσοδο, ο Ιωσήφ μπεκρόπινε σε μια γωνία και η Παναγία έπλεκε ένα φωτοστέφανο για τον μονογεννή της. Την ομαλή ροή των πραγμάτων τάραξε η εμφάνιση 4 εκκεντρικών φιγούρων. Ήταν οι μάγοι με τα δώρα. Ο Μελχιόρ, ο Κασπάρ, ο Μπαλτάζαρ κι ο Θανάσης

<<Ήρθαμε!>>, αναφώνησε περιχαρής ο Κασπάρ

<<Μαρία,χικ, Χριστούγεννα δεν έχουμε? Χικ! Τι θέλουν εδώ τα καρναβάλια?>>, απόρησε ο Ιωσήφ στο θέαμα των πλουμιστών ενδυμασιών των μάγων.

<<Σιωπή, Ρούκουνα>> είπε ο αρχάγγελος Γαβριήλ. <<Αυτοί εδώ είναι οι 4 μάγοι με τα δώρα και ήρθαν τον Ιησού να προσκυνήσουν. Πώς βρήκατε το δρόμο?>>, είπε απευθυνόμενος στους μάγους

<< Είχαμε για οδηγό μας το Ρούντολφ από εδώ>>, είπε ειρωνικά ο Θανάσης, δείχνοντας τον Ιωσήφ που ευτυχώς ήταν στουπί και δεν αντελήφθη το μέγεθος της προσβολής. <<Πως λες να φτάσαμε? Ρωτήσαμε για οδηγίες στο δρόμο. Μέχρι τη μέση είχαμε το GPS, αλλά μετά έπιασε συννεφιά. Anyway. Που είναι ο μπέμπης?>>, ρώτησε ο Θανάσης

<<Συγχωρέστε τον για την αυθάδεια του. Πείτε μας σας παρακαλώ που είναι ο υιός του Θεού>>, πετάχτηκε ο Μελχιόρ, σώζοντας την κατάσταση, καθώς ο Γαβριήλ είχε ήδη αρχίσει να αλληθωρίζει . Ο τελευταίος τους οδήγησε λίγο παραπέρα στο σημείο που έστεκε η Παναγία

<<Ω κεχαριτωμένη, τούτοι εδώ οι μάγοι ήρθαν από μίλια μακριά να προσκυνήσουν τον υιό σου>>, είπε με στόμφο ο Γαβριήλ

Η Παναγία τους κοίταξε υποτιμητικά από πάνω μέχρι κάτω. << Έπρεπε να τους πεις να βγάλουν τα παπούτσια τους πριν μπουν…θα φέρουν κοπριά απέξω και θα λερώσουν τη δική μας. Τς τς. τς. Τέλοσπάντων εκεί είναι το παιδί μου. Τραβάτε και κάντε γρήγορα ότι είναι να κάνετε γιατί πρέπει πάλι να τον θηλάσω. Αχόρταγο είναι! Ήθελα να ‘ξερα που έμοιασε...>>

Οι μάγοι προχώρησαν και είδαν το θείο βρέφος να υπογράφει τη σύμβαση κατασκευής της Αττικής Οδ…εεεε…να λαγοκοιμάται στην ψάθινη κούνια του. Άπλετο φως χυνόταν πάνω από το κεφάλι του και γύρω του έστεκαν σεραφείμ, χερουβείμ, εριρέμ, τεριρέμ και νενενά, χαίρε Δέσποινα! Μπροστά στο μαγικό αυτό θέαμα οι μάγοι δε μπορούσαν παρά να κάνουν το τετράγωνο τους – ο Χριστός δεν είχε σταυρωθεί ακόμα και έτσι οι πιστοί δεν ήξεραν ποιο σχήμα πρέπει να ‘κάνουν’ –.


Στη συνέχεια οι μάγοι ένας ένας πλησίασαν το βρέφος κι αφου υποκλίθηκαν του προσέφεραν δώρα. Ο Μελχιόρ προσέφερε χρυσό. Ο Κασπάρ ασήμι. Ο Μπαλτάζαρ σμύρνα.

<<Τι να τις κάνει μωρό παιδί τέτοιες μαλ....?>>, έκραξε ο Ιωσήφ, μα ως συνήθως όλοι τον αγνόησαν – ακόμα και οι Γραφές τον έχουνε...γραμμένο!-

<<Εσύ Θανάση, τί έφερες?>>,ρώτησε με βλοσυρό ύφος ο αρχάγγελος Γαβριήλ

<<Ναι Θανάση, έσύ τί έφερες?>>, κάγχασε ο Μπαλτάζαρ που κατά βάθος ήταν μεγάλη μουσίτσα.

<<Εγώ...να...έφερα...δηλαδή...ε...δεν έφερα τίποτα>>, ψέλλισε ο Θανάσης

<<Πώς???>>, αναρωτήθηκε έκπληκτος ο Γαβριήλ

<<Ε να...σκέφτηκα...Θεός είναι αυτός...όλα δικά του τα έχει...τι να του έφερνα? Κι έτσι...δεν έφερα τίποτα>>, πρόσθεσε με απολογητικό ύφος ο Θανάσης

<<Τί είπες καταραμένε? Είναι Χριστούγεννα!!! Ακόμα και οι μισθωτοί του δημοσίου, που βρίσκονται στον πάτο της ιεραρχίας των πλασμάτων, παίρνουν διπλό μισθό σα δώρο Χριστουγέννων κι εσύ αφήνεις τον υιό του Θεού χωρίς δώρο χρονιάρες μέρες???Έξω από δω αναθεματισμένε!! Φύγε να μη σε βλέπω μπροστά μου! Και θα φροντίσω κανείς ποτέ να μη μάθει ότι ήσουν εδώ σήμερα! Ο κόσμος θα μάθει ότι ήρθαν να προσκυνήσουν τρεις σοφοί, τρεις βασιλιάδες φουμ φουμ φουμ κι εσύ θα χαθείς στο φαράγγι της λήθης!!! Έξω τρισκατάρατε!!!>>, φώναξε ο Γαβριήλ και οι φωνές του ακούστηκαν στα πέρατα της γης


Και έτσι έγινε. Ο Θανάσης, ο τέταρτος μάγος, έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι από το στάβλο. Μπορεί στη συνέχεια να έπαιξε για πέντε χρόνια δεξί εξτρέμ στη Beitar Ιερουσαλήμ και να μάγεψε το κοινό με τα τακουνάκια του, τα σουτ- αγγούρι και τις κεφαλιές- τσιπούρα του, αλλά το όνομα του χάθηκε από τις σελίδες της ιστορίας και αν δεν έμπαινες την αποφράδα αυτή μέρα σε τούτο εδώ το blog, θα αγνοούσες κι εσύ την ύπαρξή του...τώρα πλέον ξέρεις...καλά Χριστούγεννα λοιπόν αγαπημένε αναγνώστη και μην ξεχνάς να επισκέπτεσαι τακτικά το www.cinemanews.gr . Έχουν ένα νέο συντάκτη που είναι πολύ ωραίος άντρας και καταπληκτικός γραφιάς...





Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

ONE NIGHT STAND


Ακόμα ένα βράδυ εκεί… Ακουμπισμένος στην κολώνα που τρεμοπαίζει - σημάδι χαμηλής τάσης ή κρατικής εγκατάλειψης. Στο λερό, πλακόστρωτο πεζούλι ένα παραμορφωμένο αποτσίγαρο που λίγο πριν είχε ξεγελάσει μια ακατανίκητη αίσθηση στέρησης. Προς το παρόν πάντα…

‘Σήμερα θα έρθει’, σιγοψιθύρισε στρέφοντας το βλέμμα του στον μικρό νερόλακκο που έσπαγε τη μονοτονία της ασφάλτου μερικά μέτρα παραπέρα. Στις μεγάλες οδούς η άσφαλτος είναι βαρετή. Σε σοκάκια σαν κι αυτό ποτέ. Πάντα θα υπάρχει κάποια ανωμαλία που κερδίζει το μάτι, που βοηθά τη διατήρηση της επαφής με την πραγματικότητα. Ο νερόλακκος αυτός ήταν για Εκείνον αυτό το βάρβαρο τσίμπημα που διαχωρίζει την αίσθηση από την παραίσθηση. Το νερό έχει ευεργετικές ικανότητες. Ακόμα κι όταν είναι μιασμένο… Ακόμα κι όταν αποτελεί μια σταγόνα σε ωκεανό από πίσσα και τσιμέντο…

Έκανε μερικά βήματα . Σταμάτησε ακριβώς πάνω από το νερόλακκο - αν και η ορολογία νερόλακκος είναι μάλλον κολακευτική για αυτό το πλημμυρισμένο από παχύρευστο μίγμα νερού, λάσπης και άλλων ακαθόριστων ουσιών βαθούλωμα. Προσπάθησε μέσα από τη θολούρα να διακρίνει το είδωλό του. Δεν του άρεσε αυτό που είδε... Πώς θα εμφανιστεί έτσι αν έρθει? Με τη μύτη του παπουτσιού του χάλασε την ισορροπία του νερού, προσπαθώντας να καταστρέψει αυτό που απεικόνιζε. Γρήγορα όμως όλα έγιναν όπως πριν. Το νερό επιστρέφει πάντα στην αρχική του μορφή. Τα είδωλα?


Ξαναγύρισε γρήγορα στον ομφάλιο λώρο του, στην κολόνα που στήριζε την προσμονή του. Τίποτα δεν είχε αλλάξει και εκεί. Λογικό. Κανένας άνεμος αλλιώτικος δεν χτύπησε την πόρτα στο διάστημα που έλλειψε. Ούτε εκείνο το δυνατό άρωμα γιασεμιού, που ταλάνιζε την όσφρησή του κάθε φορά που έκλεινε τα μάτια , πέρασε να πει ένα γεια. Τα αρώματα δεν έχουνε φωνή, μα ορισμένα από αυτά μπορούν να βουλώσουν τα αυτιά σου με τη δύναμή τους. Αλλά κανένα από τα αρώματα που πλανιόνταν στον αέρα εκείνη τη στιγμή δεν είχε αυτή την ιδιότητα. Και σίγουρα όχι εκείνο που έβγαινε από τον κάδο απορριμμάτων που έστεκε περήφανος 20- 25 πόδια δεξιά. Περήφανος μα γερασμένος, παραμελημένος κι αυτός σαν την ηλεκτρική κολώνα που κρατούσε συντροφιά σε Εκείνον.


Η ώρα περνούσε και δε συνέβαινε τίποτα. Ούτε η κολώνα άρχισε να εκπέμπει εκτυφλωτικό, άσπιλο φως που πολλές θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις θα αποκαλούσαν θείο, ούτε ο νερόλακκος ξαφνικά θέριεψε και σήκωσε παλλιροϊκό κύμα που σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του, ούτε ο κάδος σηκώθηκε στα δύο και άρχισε να καταβροχθίζει ότι έβρισκε μπροστά του, ανθρώπινο ή τεχνητό. Τίποτα έξω από τα συνηθισμένα δε συνέβαινε...και σίγουρα όχι εκείνο που περίμενε πιο πολύ από οτιδήποτε... Γιατί αν ερχόταν Εκείνη τίποτα δε θα είχε σημασία! Ούτε η κολώνα που εκπέμπει το φως το αληθινό, ούτε ο νερόλλακος με τάσεις φυσικής καταστροφής, ούτε ο βγαλμένος από φτηνή ταινία τρόμου κάδος απορριμάτων! Το μόνο που θα σήμαινε κάτι, είναι ότι ήρθε Εκείνη , ότι έφερε μαζί της το καθαρό νερό με τις ευεργετικές του ικανότητες, ότι έλουσε τον αέρα με το άρωμα που κάνει τις 5 αισθήσεις μία, ότι δίπλωσε σαν χαρτί τη μια άκρη του κόσμου με την άλλη, ότι 'μέρωσε κάθε εστία ταραχής που τσουρούφλιζε αυτό που οι στοχαστές καλούνε ύπαρξη...


‘Δεν ήρθε ούτε απόψε’, σιγοψιθύρισε κοιτώντας το ρολόι , δίχως να κάνει εμφανή την εσωτερική γροθιά που δέχτηκε στο στομάχι ,αυτή που έστειλε μήνυμα στα νευρικά του κύτταρα με την κατεπείγουσα εντολή πόνος. Στράφηκε τώρα στον ταλαιπωρημένο τοίχο που έμενε ασάλευτος ένα μέτρο πίσω από την κολόνα. Τόση ώρα στο σοκάκι και δεν του είχε ρίξει ούτε ένα βλέφαρο. Τώρα όμως, λίγο πριν αναχωρήσει για κάπου που κανείς δεν τον περιμένει, τον είχε ανάγκη. Ένωσε προσεκτικά την παλάμη του με τον τοίχο και πήρε μια μικρή γεύση από την πυράδα που μόνο δυο κορμιά ιδρωμένα μπορούν να εκπέμψουν. Τράβηξε απότομα το χέρι του, φοβούμενος το έγκαυμα που ακολουθεί την αίσθηση του πολύ ζεστού. Έκλεισε λίγο τα μάτια και φαντάστηκε τον τοίχο να ξεχειλίζει από ζωντάνια και πόθο…και τους πρόσκαιρους ενοικιαστές του να μη δίνουν σημασία στον περαστικό που κούνησε το κεφάλι με αποστροφή.. Άνοιξε τα μάτια και είδε μόνο τον τοίχο. Που πήγε το υπόλοιπο κομμάτι του ντεκόρ?


Απομακρύνθηκε σκεπτικός, αφήνοντας το σοκάκι πίσω του. Αύριο πάλι…Ίδια ώρα, ίδιο μέρος, ίδια μέρα…Μοναδικός επιβάτης μιας πτήσης που αναβάλλεται διαρκώς εδώ και πολύ καιρό…ίσως και να έχει ακυρωθεί, αλλά ποιος μπορεί να του το πει σε μία αίθουσα αναμονής που δε διαθέτει ούτε τα βασικά κομφόρ? Το πείσμα του να πετάξει είναι ισχυρό, η φυσική ροή των πραγμάτων όμως ισχυρότερη… Στις αίθουσες αναμονής ο χρόνος κυλαέι πιο αργά. Είναι άραγε η αναμονή το ελιξίριο της ζωής? Όχι… όχι όταν κάθε φορά που ο λεπτοδείκτης ψηλαφίζει το νούμερο 12 δημιουργείται μια οδυνηρή ασυνέχεια στους πόρους του δέρματος. Αύριο πάλι… Η κολόνα θα είναι εκεί…και ο νερόλακκος…και ο κάδος…και ο τοίχος…και Εκείνος

Εκείνη?......







Του Γιάννη Βασιλείου