Θα διαβάσεις σε πολλά κείμενα για τις ομοιότητες που έχει το
ντεμπούτο της Ana Lily Amirpour με το σινεμά του Jarmusch. Ομολογουμένως μοιράζεται με τον Jarmusch το αυτί
για κρυμμένους ηχητικούς θησαυρούς – η αγορά του soundtrack είναι
επιβεβλημένη-, μοιράζεται την αγάπη προς
το περιθώριο κι επίσης η πόλη-φαντασμα, που εκτυλίσσεται η ιστορία, θα μπορούσε
να έχει ξεπηδήσει από κάποιο φιλμ του αμερικανού δημιουργού. Ως εκεί. Γιατί το
σινεμά της δεν μοιράζεται ανάλογες ευαισθησίες με το σινεμά του Jarmusch. Οι ήρωες του Jarmusch είναι
ζωντανοί χαρακτήρες, πολίτες (αυτού) του κόσμου, ενδιαφέρονται για τα κατορθώματα του ανθρώπινου πνεύματος, βρίσκουν
την πεμπτουσία της ύπαρξης στο καθημερινό. Και τους αρέσει να μιλούν. Οι ήρωες του
«A Girl Walks Home Alone at Night» δεν έχουν τέτοια
χαρακτηριστικά. Για την ακρίβεια έχουν ελάχιστα χαρακτηριστικά. Είναι σχήματα.
Ο macho μπράβος, ο ναρκομανής πατέρας, η θλιμμένη πόρνη και ούτω
καθεξής. Και δεν μιλούν πολύ.
Κατά τα άλλα πρόκειται για ένα δυτικότροπο αισθητικά, μα
τοποθετημένο στην Ανατολή φιλμικό παράδοξο με στοιχεία αρεστά στους θιασώτες της χιπστερικής
κουλτούρας και έναν αέρα φεμινιστικού ρεβανσισμού, που θα μπορούσε να γίνει έως
και ενοχλητικός, αν η ιστορία δεν ήταν τοποθετημένη σε μια κοινωνία αφόρητα εχθρική
προς το γυναικείο φύλο. Κι αν η σκηνοθέτιδα δεν ήταν μέλος αυτής της κοινωνίας.
Το φιλμ της λοιπόν αντανακλά έναν, υπό τις δεδομένες συνθήκες και μόνο, ευσεβή
πόθο και το φινάλε του εγκυμονεί την ελπίδα για μια αλλαγή πλεύσης. Είναι όμως
τόσο σημειακό δραματουργικά και νοηματικά, που οποιαδήποτε απόπειρα να του
δοθούν διαστάσεις, που υπερβαίνουν αυτό που (στοχεύει να) είναι, στα μάτια μου
φαντάζει κάπως παράτολμη, αν όχι υπερβολική. Τι ακριβώς είναι αυτό; Ένα στιλιστικά γοητευτικό, σινεφιλικό
πρωτόλειο. Αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου