Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Byzantium (2012)





Στη «Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα», αυτό το σημαδιακό κινηματογραφικό παραμύθι των 90’s, ο Νιλ Τζόρνταν καταλήγει στο κατάμαυρο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος δεν μαθαίνει ποτέ από την ιστορία. Δεκαοχτώ χρόνια μετά ο ιρλανδός δημιουργός ανατρέχει εκ νέου στον βαμπιρικό μύθο με μια ακόμα πιο θλιβερή διαπίστωση. Ο κόσμος έχει χειροτερεύσει. Το Κακό, που ενσωματώνεται στο πρόσωπο του βρικόλακα, έχει εξελιχθεί. Το τεχνητό νύχι του αντίχειρα, που έσκιζε την σάρκα για να τρέξει το αίμα, έχει γίνει οργανικό. Και ο άνθρωπος δεν έχει καν διάθεση να ακούσει την ιστορία. 

Παράλληλα όμως με αυτή την πεσιμιστική παρατήρηση για τον καιρό του, ο Τζόρνταν μοιράζεται τον καημό του για την δουλειά του. Κανένα μεγάλο στούντιο δε θέλει να στηρίξει πια μια ιστορία σαν αυτή. Και, κρίνοντας από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε το προηγούμενο παραμύθι του, η καλόψυχη Ondine, φαίνεται να λιγοστεύουν και οι θεατές που θα την αναζητήσουν. Έτσι, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους, δηλώνει με πίκρα ότι αυτή είναι η ιστορία του και την αφηγείται για τελευταία φορά. Ας συνεχίσουν οι άλλοι,  που «κάτι παραπάνω ξέρουν από εκείνον». 


 Αν νιώθεις ότι του χρωστάς κατιτίς, έστω και για δυο τρεις αξέχαστες φιλμικές διαδρομές – για μένα είναι παραπάνω-, στήριξέ τον. Σε χρειάζεται.


Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Rocky (1976)

 
 
Το κατεξοχήν κινηματογραφικό underdog story έχει την δύναμη ακόμα και τώρα, 37 χρόνια μετά και άλλες τόσες επαναληπτικές προβολές, να σε ξεσηκώσει στο κάθισμα στο τελευταίο εικοσάλεπτο, έχοντας φροντίσει νωρίτερα να συσφίξει τις σχέσεις σου με τον ήρωα, τον ελαφρώς αργόστροφο, μα ασύστολα καλοσυνάτο Ρόκι Μπαλμπόα, που φυτοζωεί σε έναν κόσμο που τιμωρεί τέτοιες αρετές και ταλανίζεται από εκείνο το αβάσταχτο «γιατί» της ευκαιρίας που δεν ήρθε ποτέ.

Ζωηρή παιδική ανάμνηση – συναγερμός στη γειτονιά όταν έπαιζε «Ρόκυ» στην τηλεόραση-, ερμηνευτικός θρίαμβος για τον Σταλλόνε και μόνιμος στόχος της αριστερίζουσας κριτικής, η οποία μέσω μιας θεώρησης παραδοσιακά ακροθιγούς (ειδικά όταν πρόκειται για «χολιγουντιανά σκευάσματα») κατέληξε στο συμπέρασμα πως το φιλμ είναι η υπέρτατη απολογία του αμερικανικού ονείρου, αγνοώντας πως ο ήρωας στο τέλος επιβραβεύεται όχι από το σύστημα, που προτιμά να δώσει τη νίκη στον άνθρωπο του, αλλά από την λαϊκή εκτίμηση κι από την αγκαλιά της αγαπημένης του.