Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

The Woman in Black



Οι ταινίες της Hammer Film Productions χωρίζονται σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Από τη μία, εκείνες που ρέπουν προς ένα τρόμο ψυχολογικής φύσης, με υπαινικτική προσέγγιση της απειλής, όπως το Μια Κραυγή μέσα στη Νύχτα (Scream of Fear,1961) και η Εξομολόγησις σε ένα Πτώμα (The Nanny, 1965). Από την άλλη, αυτές που συνιστούν μια φρικιαστική πανδαισία, που συναρτώνται από μια αλληλουχία ετερόκλητων, αισθητικά τολμηρών horror εικόνων, όπως η Ερωμένη του Διαβόλου (The Devil Rides Out, 1968) και η Mάσκα του Φρανκενστάιν (The Curse of Frankenstein,1957).

Η Γυναίκα με τα Μαύρα, η πέμπτη ταινία της θρυλικής βρετανικής εταιρείας σ' αυτόν το δεύτερο κύκλο εργασιών που ξεκίνησε κινηματογραφικά με το εξαίρετο ριμέϊκ του Άσε το Κακό να Μπει (Let Me In, 2010) ακροβατεί επιτυχώς μεταξύ των δύο κατευθύνσεων.

Βασισμένη σε νουβέλα της Σούζαν Χιλ, που αποτέλεσε τη μαγιά για την μακροβιότερη θεατρική παράσταση στο Λονδίνο μετά την Ποντικοπαγίδα, η ταινία είναι μια παραδοσιακή ιστορία φαντασμάτων: Δικηγόρος αποστέλλεται σε απομακρυσμένο χωριό της βρετανικής επαρχίας, προκειμένου να ερευνήσει το σπίτι αποθανούσας γραός και να συγκεντρώσει τα απαραίτητα έγγραφα για την πώληση του ακινήτου. Το οίκημα είναι μια απομονωμένη έπαυλη, επιπλωμένη με σκονισμένες αντίκες, απειλητικά εδώλια και ανατριχιαστικές μαριονέτες, που περιβάλλεται από ομίχλη. Κοινώς, ένα τυπικό στοιχειωμένο σπίτι. Για να ολοκληρωθεί το σκηνικό τρόμου, η πρόσβαση στην έπαυλη διακόπτεται για μερικές ώρες της μέρας, εξ’ αιτίας της παλίρροιας.

Θρηνώντας ακόμα τον χαμό της γυναίκας του κατά τη γέννηση του μονάκριβου γιού τους, ο ήρωας, αντί να αποχωρήσει έντρομος από το χωριό μετά τα πρώτα κρούσματα μεταφυσικής δραστηριότητας, παραμένει. Ίσως επειδή η ύπαρξη φαντασμάτων συνεπάγεται την ύπαρξη της συζύγου του. Ίσως γιατί αισθάνεται, όπως πολλοί ήρωες του κινηματογραφικού αυτού είδους, την ανάγκη να κερδίσει τον αυτοσεβασμό του σαν επαγγελματίας δικηγόρος και πατέρας. Βέβαια, αυτή η υπαρξιακή παράμετρος της ιστορίας (που στα χέρια ενός Σιάμαλαν θα ήταν διαρκές σημείο αναφοράς) τίθεται στο περιθώριο, καθώς πρωταρχικός στόχος του Τζέιμς Γουάτκινς είναι η δημιουργία ατμόσφαιρας (γοτθικού τύπου) τρόμου. Και το καταφέρνει θαυμάσια. Εκμεταλλευόμενος τον σχεδιασμό των εσωτερικών χώρων της έπαυλης, βάζει τον Ντάνιελ Ράντκλιφ (στην πρώτη του μετά-Χάρι Πότερ κινηματογραφική εμφάνιση), να περιφέρεται στους διαδρόμους της και σε μια, οφειλόμενα ανθολογούμενη, σεκάνς κλιμακούμενου τρόμου, όπου τα έγχορδα και τα κρουστά 'τσιρίζουν' σε κάθε εμφάνιση του στοιχειού, απογειώνει το φιλμ σε horror ύψη που δεν περίμενες.

Ο εραστής των παραγωγών του Βαλ Λιούτον του ‘40, θα ζητούσε μια πιο εγκρατή προσέγγιση. Το φιλμ, στο πρώτο μισό του ειδικά, μοιάζει φορτωμένο με 'παράγοντες' τρόμου και συχνά βασίζεται στην ευκολία του ξαφνιάσματος. Όμως το μέγιστο αμάρτημα που θα μπορούσε να διαπράξει ένα σοβαρό φιλμ τρόμου είναι εκείνο της ανίας και σ’ αυτό η Γυναίκα με τα Μαύρα είναι αθώα –που είναι και η μοναδική της αθωότητα για την ακρίβεια….

Οι ταινίες της Hammer παραδοσιακά παίρνουν ρίσκα, δοκιμάζουν διαρκώς πράγματα σε επίπεδο horror τακτικής και εικονογραφίας, έστω κι αν, συχνά, σε βάρος της ομοιογένειας. Κατορθώνουν έτσι να αποβάλλουν το στοιχείο της προβλεψιμότητας. Ακόμα κι αν ψυλλιάζεσαι την κατάληξη της ιστορίας, ποτέ δε μπορείς να μαντέψεις τι σε περιμένει στην επόμενη σκηνή. Κι από αυτή την άποψη η Γυναίκα με τα Μαύρα είναι ένας άξιος εκπρόσωπος όλων εκείνων που πρεσβεύει η ιστορική εταιρεία.



Για το cinetime