Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Broken City (2013)






Στο Broken City ένας άνθρωπος εναντιώνεται σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Όπως έχουν διδάξει οι καλύτερες ταινίες του είδους, για να κάνεις τον θεατή να «ματώσει» μαζί με τον ήρωα, θα πρέπει οι πράξεις του να πηγάζουν από ένα αίσθημα ευθύνης για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Το μοντέλο του ηθικά ακέραιου ήρωα σε έναν κόσμο ανηθικότητας, επιτείνει το μέγεθος της αδικίας και διογκώνει τη σημασία της σταυροφορίας του. Ο Μπίλυ Τάγκαρτ του Broken City δεν είναι ένας τέτοιος ήρωας.


Έχοντας πατήσει βάναυσα τον όρκο του να ενεργεί στο όνομα της δικαιοσύνης, εναντιώνεται στο σύστημα, όταν του δίνεται η ευκαιρία, με ιδιοτελή κίνητρα, για να εξιλεωθεί ως άτομο. Σε αυτή την περίπτωση για να επιτευχθεί η συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, θα πρέπει ο δημιουργός να επενδύσει στο προσωπικό δράμα του ήρωα. Δυστυχώς ο Άλλεν Χιουζ στην πρώτη του σκηνοθετική εξόρμηση δίχως την βοήθεια του αδερφού του, Άλμπερτ, στηρίζεται αποκλειστικά στην (λιγότερο σύνθετη και συναρπαστική από όσο νομίζει) ίντριγκα, την οποία απλώς υποστηρίζει επαγγελματικά (και απρόσωπα). Ουσιαστικά το φιλμ αντλεί την γοητεία του από τις μετρημένες ερμηνείες του εξαίρετου καστ, που αντισταθμίζουν επιτυχώς την απουσία λεπτότητας στο σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου Μπράιαν Τάκερ.

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Hasta La Vista (2011)






Είθισται οι «καλλιεργημένες» πένες να υποβαθμίζουν τη σημασία του σεξ, να το καταχωρούν στα κιτάπια τους σαν μια επιφανειακή βιολογική ανάγκη. Τούτη η αντιπαθητική ουδετερότητα με την οποία προσεγγίζουν έναν από τους βασικoύς παράγοντες  ευδαιμονίας, μια από τις συναρπαστικότερες δραστηριότητες της ανθρώπινης ζωής , όταν δεν πηγάζει από την στέρηση, είναι ολωσδιόλου προσποιητή. Γιατί επιλογές, κατευθύνσεις και συμπεριφορές μας συνειδητά ή ασυνείδητα σημειώνονται με γνώμονα αυτό. Ανεξάρτητα με το τί θα σας πουν, το σεξ «μετράει».


Στο βελγικό «Hasta la Vista» το σεξ είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για τους ανάπηρους ήρωες του. Τόσο σοβαρή, ώστε να αποφασίσουν να πραγματοποιήσουν ένα μακρινό ταξίδι μέχρι την Ισπανία παρά τις εγγενείς δυσκολίες, προκειμένου «να το κάνουν». Χωρίς πρότερη γαμήλια συμφωνία, όπως προστάζει ο θρησκευτικός κανόνας, χωρίς συναισθηματικές δεσμεύσεις, όπως προτείνει ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός, και, το κυριότερο, χωρίς ο δημιουργός τους να τους κρίνει αρνητικά. Η έντιμη, ακομπλεξάριστη αντιμετώπιση του σκοπού των ηρώων είναι το μεγάλο ατού αυτού του γλυκόπικρου road-movie, που μεριμνά για την καλή διάθεση του θεατή, αναδεικνύοντας όμως παράλληλα τις δυσκολίες της κατάστασης των χαρακτήρων του, δίχως να υποκύπτει στον πειρασμό του συναισθηματικού εκβιασμού. Kι όταν το δάκρυ τελικά έρχεται, το έχει κερδίσει με το σπαθί του.