Δεν γυρίζονται πολλές ταινίες σαν το Arbitrage πια. Yπόδειγμα αφηγηματικής
οικονομίας και υπνωτιστικής ατμόσφαιρας – ας όψονται και οι ambient ήχοι του
Cliff Martinez-, ετούτο το
συναρπαστικό παλιομοδίτικο θρίλερ θα μπορούσε να έχει γυριστεί στα 70’s υπό
τις οδηγίες του Πακούλα, με την (σημαντική) διαφορά ότι εδώ δεν
έχουμε έναν άνθρωπο απέναντι στο Σύστημα, αλλά έναν άνθρωπο του Συστήματος, που
πασχίζει να διατηρήσει την υψηλή θέση του μέσα σ’ αυτό. Πρόκειται για έναν
χαρακτήρα αρνητικό, που κερδοσκοπεί σε βάρος των άλλων στα πλαίσια της
ελεύθερης αγοράς και συγκεντρώνει στο πρόσωπο του όλες εκείνες τις ιδιότητες
που κάνουν τον νεοφιλελευθερισμό απωθητικό (την ασυδοσία, τον αδυσώπητο
ανταγωνισμό, τον ακραίο ατομικισμό). Έναν χαρακτήρα που δύσκολα θα μπορούσες να
ακολουθήσεις στην περιπέτεια που εμπλέκεται , αν δεν τον υποδυόταν κάποιος με
τον μαγνητισμό του Ρίτσαρντ Γκιρ. Ο οποίος εδώ πραγματοποιεί μια tour de force εμφάνιση,
από εκείνες που σε άλλες εποχές θα του χάριζαν μια θέση στις υποψηφιότητες των
βραβείων της Ακαδημίας. Αλλά δεν βραβεύονται πολλές ταινίες σαν το Arbitrage πια.
3 σχόλια:
Δεν ξέρω κι αν βραβεύονταν ποτέ.
Και ερμηνείες σαν του Γκιρ, σίγουρα ποτέ.
Ωραία ταινία, ωραίο κείμενο.
Είχαν υποψηφιότητες όμως και έπαιρναν που και που κανένα σενάριο, κανένα supporting, τέτοια ποταπά πράγματα. Έτσι πρόχειρα μου σκάει ο Γκόλντμαν στο All the President's Men.
Merci mon cheri.
Άλλη μια καλογραμμένη κριτική,κ. Βασιλείου....
Δεν έχει σημασία τι γράφεις αλλά πως το γράφεις.
Εγώ βέβαια διαφωνώ.
Ο Ριτσαρντ Τζερ για μένα ήταν κατώτερος των περιστάσεων, ιδιαίτερα στις σκηνές που έπρεπε να δώσει τα διαπιστευτήριά του ερμήνευε σαν πρωτοεμφανιζόμενος σε reality πρόζας...
Η ταινία αν και καλή σου άφηνε το αίσθημα του ανολοκλήρωτου...ότι κάτι λείπει...
Είναι ότι πρέπει για να την δει σε DVD η μητέρα μου...αν και νομιζω ότι θα προτιμήσει το Pretty Woman...yeah yeah yeah.
Φιλικά,
Ευάγγελος
Δημοσίευση σχολίου