Django Unchained (2012)

Μέχρι το «Death Proof» οι ιστορίες του Tarantino λαμβάνουν χώρα σε ένα σύμπαν αμιγώς κινηματογραφικό. Από το «Inglourious Basterds» κι έπειτα φαίνεται να ξεκινά έναν νέο κύκλο στην καριέρα του, όπου εντάσσει τις (κινηματογραφικές) ιστορίες του σε ένα ιστορικό πλαίσιο. Στους “Μπάστερδους” οι ήρωες αντιμάχονται τους ναζί στην κατοχική Γαλλία και καταλήγουν να ξαναγράφουν την ιστορία(εξ’ ου και η εναλλακτική ορθογραφία του τίτλου) εξολοθρεύοντας τον Χίτλερ και το επιτελείο του μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα. Σημείο αναφοράς του φιλμ και παραλήπτης μιας απολαυστικής ερωτικής εξομολόγησης  είναι το ίδιο το σινεμά. 

To «Django Unchained», που εξελίσσεται στον αμερικανικό Νότο του 19^ου αιώνα, είναι κατά τα 2/3 του και στο βαθμό που μπορούμε να εντάξουμε σε ένα είδος την ταινία ενός δημιουργού, που αρέσκεται στο να «μπασταρδεύει» τα είδη, ένα σπαγγέτι γουέστερν.  Χαρακτηριστικά μοτίβα του σπαγγέτι γουέστερν, όπως εκείνα του λακωνικού ήρωα, του κυνηγού κεφαλών και της εκδίκησης, τα συναντούμε και στο «Django Unchained», που αναφέρεται ευθέως στο διάσημο σουξέ του Sergio Corbucci και τις δεκάδες επίσημες κι ανεπίσημες συνέχειες και παραλλαγές, που γνώρισε έπειτα. Στην τελευταία πράξη όμως ο Tarantino αποφασίζει να παραμερίσει το σπαγγέτι γουέστερν και να κάνει μια «πολιτική» ταινία, ανάγοντας τον Django από εκδικητή σε σύμβολο μιας κατατρεγμένης φυλής. Ο όρος “πολιτική” για τον Tarantino μεταφράζεται στη δυνατότητα που δίνει στους κατατρεγμένους να πάρουν την ιστορική ρεβάνς, τιμωρώντας σαδιστικά τους δυνάστες τους. Kι εδώ έγκειται και η διαφορά με το «Inglourious Basterds». Εκεί πυρήνας του φιλμ ήταν το σινεμά από την αρχή ως το τέλος. Εδώ το κέντρο βάρους μετατίθεται στην προαναφερθείσα, ρηχή, λαϊκίστικη και ηθικά συζητήσιμη “πολιτική” ατζέντα. Και για αυτό το «Django Unchained», το οποίο ο Tarantino φοβούμαι πως εκλαμβάνει ως την “μεγάλη” του στιγμή, υστερεί σημαντικά σε σχέση με την προηγούμενη δουλειά του.

Φυσικά αυτό δε σημαίνει πως δεν είναι διασκεδαστικό, τουλάχιστον κατά το μεγαλύτερο μέρος του. Διαθέτει, βλέπεις, το μεγάλο ατού κάθε ταινίας του Tarantino. Αυτά τα ακαταμάχητα, μακροσκελή διαλογικά αποσπάσματα (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός) αγοραίας λογιότητας, όπου ένας χαρακτήρας πυροβολεί λεκτικά τον άλλο, προσπαθώντας να επιβληθεί πνευματικά. Αρκετές φορές βέβαια της πνευματικής επιβολής ακολουθεί και σωματική, με ένα ξέσπασμα σαδιστικής βίας από εκείνα που έχουν καταστεί πια σήμα κατατεθέν του δημιουργού. Ο οποίος στο πρόσωπο του Christoph Waltz φαίνεται να έχει βρει εκείνο τον ηθοποιό, που θα ερμηνεύσει τους διαλόγους του με τη δέουσα υπερβολή, με μια καλοδεχούμενη “πλαστότητα”, που είναι άλλωστε και το ζητούμενο.