Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Killer's Kiss (1955)

 


Χθες βράδυ είδα το Killers Kiss του Κιούμπρικ. Για πρώτη φορά.


Αν εκείνες οι ταινίες που ακολούθησαν κι έκαναν το όνομα του προσευχή στα χείλη εκατομμυρίων σινεφίλ είναι σουίτες, το γυρισμένο με πενιχρά μέσα Killers Kiss είναι τζαζ αυτοσχεδιασμός. Προϊόν ενός ταλέντου ανεπανάληπτου, που έχει αφεθεί ελεύθερο να δοκιμάσει πράγματα, ξεκινώντας να σκαρώνει μια κινηματογραφική μελωδία από τρικ με οδηγό το ένστικτό του (και μόνο) και καταλήγοντας σε ένα γοητευτικό, "ασύγχρονο" αποτέλεσμα. Στην πορεία εντάσσει αφήγηση μέσα στην αφήγηση – σε αγαπάμε όσο δεν πάει, αλλά άρπα την κύριε Νόλαν -, γυρίζει μια νευρώδη σκηνή πυγμαχίας που εμφανώς έδωσε ιδέες στον Μάρτυ για το «Οργισμένο Είδωλό» του – κι αυτός κι ο Κιούμπρικ όμως χρωστούν το κατιτίς του στον Ρόμπερτ Γουάιζ του The Set-Up – και παραδίδει το μοναδικό happy end της καριέρας του. Του φινάλε του Killers Kiss εξαιρουμένου, το πλησιέστερο που έχει να επιδείξει σε ευτυχή κατάληξη η φιλμογραφία του είναι ο γλυκόπικρος συμβιβασμός του Eyes Wide Shut, που κατά σατανική σύμπτωση (;) συμπίπτει με την επιστροφή του στα σαγηνευτικά νεοϋορκέζικα σοκάκια.


Μεγάλη ταινία δεν ήταν. Ήταν όμως μεγάλη απόλαυση, διάολε. 


Δεν υπάρχουν σχόλια: