By the Sea (2015)

 
Όσο θέλει τέχνη για να μεταμορφώσεις το τίποτα σε κάτι, άλλο τόσο θέλει για να κάνεις το κάτι τίποτα. Η Angelina Jolie είχε κάτι στα χέρια της με το «By the Sea». Είχε απόλυτη δημιουργική ελευθερία. Είχε τον σύζυγο της εν ζωή πρόθυμο να υποδυθεί τον σύζυγό της στην οθόνη, παρέχοντας της έτσι μια καταπληκτική ευκαιρία, ώστε να εκτεθούν αμφότεροι και να προκύψει μια έξοχη, ειλικρινής φιλμική κατάθεση πάνω στον κοινό βίο. Δεν εννοώ να εκθέσουν αυτούσια την προσωπική τους ζωή, αυτό αφενός θα ήταν εσωστρεφές κι αυτάρεσκο, αφετέρου θα ικανοποιούσε μόνο την κουτσομπολίστικη περιέργεια μερίδας του κοινού. Εννοώ να αντλήσουν υλικό από τις κοινές τους εμπειρίες και, εκμεταλλευόμενοι και την Εικόνα τους, να πλάσουν κάτι, που να αφορά άμεσα κι εσένα κι εμένα, να αναφέρεται σε όσα μοιραζόμαστε. Είχε επίσης τεχνικό επιτελείο πρώτης γραμμής, είχε και τον Gabriel Yared στην μουσική, που όσα απαιτούνται από αυτόν στο φιλμ, τα κάνει στον ύπνο του. Μπορούσε επίσης, εκμεταλλευόμενη το σεναριακό εύρημα του νεαρού ζευγαριού, τις περιπτύξεις του οποίου παρακολουθούν οι ήρωες από την κλειδαρότρυπα, να στοχαστεί πάνω στην τραγική προσπάθεια δύο ανθρώπων να ανασυνθέσουν το παρελθόν, πασχίζοντας να επαναφέρουν μαζί του και την καλύτερη εκδοχή, όσων βιώνουν σε ένα ουδέτερο παρόν.

Αντ΄ αυτού η Jolie κάνει μια μυστικοπαθή ταινία για ένα ζευγάρι, του οποίου η σχέση φαίνεται να έχει θρυμματιστεί από κάποια απροσδιόριστη τραυματική εμπειρία. Χτίζει την ταινία της πάνω στο μυστικό, η αποκάλυψη του οποίου σε έναν ιδανικό κόσμο θα έφερνε την δραματική κορύφωση. Μόνο που όταν αυτή έρχεται και μαθαίνεις τί είναι εκείνο, που τους ταλαιπωρεί, δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις ένα αβίαστο «ε και;» ή ακόμα κι ένα μεγαλοπρεπές «αν είναι δυνατόν».


Εκτιμάς την αφοσίωση του Brad Pitt, που στέκεται συνέχεια στο πλευρό της και φαίνεται να σκάβει βαθιά για να βγάλει εκείνο, που προκύπτει στο πανί. Εκτιμάς και την σινεφιλία του εγχειρήματος, που αισθητικά αναπαράγει επιτυχώς τις κινηματογραφικές αναφορές του. Μόνο που εκείνες είχαν ιδέες στον πυρήνα τους, κι ας έλεγε ο Welles ότι θα ταίριαζαν καλύτερα στα κάδρα ενός μουσείου, παρά στην οθόνη του σινεμά. Το «By the Sea» είναι πιο κοντά σ’ αυτό που περιέγραφε ο Welles. Μόνο που κι ένας καλός πίνακας ζωγραφικής κρύβει ιδέες μέσα του. Αυτό εδώ, όσο όμορφο κι αν είναι να το κοιτάζεις, δεν μιλά για τίποτα. Και είναι ακριβώς αυτό. Ένα όμορφο τίποτα.