Η στιγμιαία συννεφιά ενός ακάθαρτου μυαλού #8

  Μπαλόνια

Όταν ακούς για μπαλόνια, τι σου έρχεται στο μυαλό; Πάρτι. Λούνα παρκ. Μαλλί της Γριάς. Παιδική Ηλικία. Το Κόκκινο Μπαλόνι. Up. Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 ημέρες – ας είμαστε σοβαροί, το αερόστατο είναι ουσιαστικά ένα πολύ μεγάλο μπαλόνι, αλλά με καλό δημοσιοσχετίστα- . Το μπαλόνι μόνο ευχάριστους συνειρμούς μπορεί να προκαλέσει. Για πόσα πράγματα μπορείς να το πεις αυτό;

Αν πρέπει να προσδιορίσεις την χρησιμότητα ή την σκοπιμότητα του, θα πέσεις σε τοίχο. Δεν υπάρχουν κανόνες για να παίξεις μαζί του, δεν υπάρχει κάποιος στόχος που να πρέπει να πετύχεις στο τέλος, δεν κάνει τίποτα βασικά πέρα από το να σου δίνει την αίσθηση ανά στιγμές, ότι κινείται μόνο του. Δες όμως ένα παιδί να παίζει με ένα τέτοιο. Μια «κενή περιεχομένου» δραστηριότητα που προξενεί τόση χαρά, μόνο κενή δεν μπορεί να είναι. Κι έπειτα δες το ίδιο παιδί να κοιτάζει το μπαλόνι, που λίγο πριν του έδινε τόση χαρά, να φεύγει στον ουρανό και να χάνεται για πάντα. Μπορείς να φανταστείς πιο θλιμμένο θέαμα; Είναι, πιθανότατα, η πρώτη του επαφή με την απώλεια. Κατά κάποιο τρόπο το μπαλόνι, όσο πομπώδες και μεγαλόστομο κι αν ακουστεί, σου δίνει ένα μάθημα ζωής. Το έχεις μαζί σου για κάποιο διάστημα, σε κάνει χαρούμενο, χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις γιατί, και κάποια στιγμή τελειώνει. Έτσι απλά.

Το ερώτημα είναι παραδοσιακά μπαλόνια ή μπαλόνια με ήλιον; Τα δεύτερα είναι ανοιχτού χώρου, βγαίνουν σε σχήματα παιδικών ηρώων, τους το δίνουμε αυτό, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα δραστήρια, ουσιαστικά θέλουν από σένα μόνο να τα παρελάσεις, άσε που πρέπει να τα κρατάς συνέχεια με το σχοινάκι, αλλιώς την κάνουν για άλλες πολιτείες. Τα πρώτα είναι οικόσιτα, πιο παιχνιδιάρικα, συνήθως επιστρέφουν κι αντέχουν λίγο περισσότερο στην κακοποίηση, που αναπόφευκτα θα υποστούν. Για μένα δεν τίθεται δίλημμα, προτιμάς τα πρώτα, αν και ιδανικό θα ήταν να έχεις κάποιον να σου τα φουσκώνει.

Που ήθελα να καταλήξω με όλα αυτά; Έλα ντε. Α, βέβαια. Πρέπει κάποια στιγμή να απενοχοποιηθεί η εικόνα ενός ενήλικα που παίζει με μπαλόνια. Κι εσύ που τώρα κοροϊδεύεις και σκέφτεσαι ότι παιδιαρίζω, να πιάνεις μπαλόνια στο χέρι και να σου τα σπάνε με οδοντογλυφίδες ρε. Άντε μπράβο.