Interstellar (2014)

Τις ταινίες του Nolan τις έχω παρακολουθήσει από πέντε φορές έκαστη. Τουλάχιστον. Και αρκούσε να δω μόλις μια το Interstellar, την προσωπικότερη όλων τους, για να διαπιστώσω κάτι τόσο προφανές, που χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο, αναλογιζόμενος πόσο κοντόφθαλμος υπήρξα. Ο Nolan, αυτός ο «μεγαλομανής» τύπος, ο «ψυχρός», τεχνοκράτης δημιουργός,  με το σύνολο της φιλμογραφίας του έχει βάλει στόχο να αντιπαρατεθεί σε μια δύναμη ανώτερη από εκείνον και να την κατατροπώσει. Προσπαθεί να κερδίσει τον Χρόνο. Αυτόν που φθείρει την ζωντάνια μας, αυτόν που μεγαλώνει τους αγαπημένους μας και τους παίρνει μακριά, αυτόν που μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά προς το (αναπόφευκτο) τέλος. Για αυτό θα αφηγηθεί ανάποδα, αναδρομικά, παράλληλα,κάποιες φορές μέσα στην ίδια σεκάνς, για αυτό θα  συστήσει ένα νέο τύπο φιλμικού χρόνου –«γεγονότα ταυτόχρονα, αλλά όχι σύγχρονα, σε πλήρη ανακολουθία ανάμεσα στον «αντικειμενικό» και το «βιωμένο» χρόνο», όπως γράφει ο Αχιλλέας Παπακωνσταντής στο Nostromo. Πες το μεγαλομανία, πες το αλαζονεία, πες το δονκιχωτισμό. Θα το αποκαλέσω κάτι που μπορεί να φαντάζει παράταιρο προς κάποιον που μοιάζει να υπολογίζει κάθε λεπτομέρεια των σεναρίων του με ακρίβεια χιλιοστού και να σκηνοθετεί με σχεδόν μιλιταριστική πειθαρχία. Είναι ρομαντισμός. Γιατί πηγάζει από ένα ιδανικό το οποίο ποτέ δεν σταμάτησε να επαινεί μέσα από το σινεμά του ο Nolan. Την πίστη του στο ανθρώπινο γένος και στη δύναμη του να υπερνικά τα εμπόδια και να προχωρά μπροστά. Το οποίο, θυμίζουμε, πως θα εμπιστευτεί για να δώσει την λύση και να δείξει τον δρόμο στον παραστρατημένο ήρωα στο «The Dark Knight».

Στο Interstellar, που συνιστά έναν ρομαντικό, απροκάλυπτο ύμνο στον Άνθρωπο, θα απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ στην καριέρα του από την Λογική και θα προσεταιριστεί το Συναίσθημα. Δεν έχει βέβαια  το σθένος να κάνει πέρα τους σχολαστικούς, επεξηγηματικούς διαλόγους, όταν πρέπει, και να εμπιστευτεί λίγο παραπάνω τις εικόνες του κι αυτή είναι η βασική αδυναμία του φιλμ. Θα αγκαλιάσει όμως άφοβα τον μελοδραματισμό του πονήματος του. Θα τολμήσει να δώσει εικόνα σε μια κατάσταση, που ο ανθρώπινος εγκέφαλος αδυνατεί να συλλάβει με τις πέντε αισθήσεις, αγνοώντας με αξιοθαύμαστο θράσος τον κίνδυνο να εξοκείλει το εγχείρημα του – σε αυτή την σκηνή είναι που ο αδιανόητα φορμαρισμένος McConaghey θα καταφέρει συγκινησιακό κρεσέντο και προσωπικό highlight. Και, μέσω του ήρωα του, θα καταφέρει να κερδίσει μια μάχη στον (εξαρχής καταδικασμένο) πόλεμο απέναντι στον Χρόνο. Έναν ήρωα, που, για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα και εμφατικά, θα σταματήσει να κοιτά στο παρελθόν , προσπαθώντας να το διορθώσει, και θα ατενίσει το μέλλον.

Σπουδαία πράγματα έρχονται.