«Μην εμπιστεύεσαι τον αφηγητή, εμπιστεύσου την ιστορία». Πέρα από την ξεχωριστή ζωή του έργου από την στιγμή που φεύγει από τα χέρια του δημιουργού, η γνωστή αυτή ρήση του D.H. Lawrence αναφέρεται και στην αναπόφευκτη εισβολή της προσωπικότητας του δημιουργού μέσα στην μυθοπλασία, ακόμα κι αν εκείνος το αρνείται κατηγορηματικά. Από εκεί και πέρα κάποιοι δημιουργοί καλύπτουν τον εαυτό τους μέσα στο έργο και κάποιοι ξεγυμνώνονται. Ο Πολάνσκι ανήκει στην δεύτερη κατηγορία. Κι αυτό εδώ, που μάλλον είναι minor Πολάνσκι για τους περισσότερους –ομολογουμένως ο πολύμηνος εγκλεισμός του φαίνεται να έχει περιορίσει το «βλέμμα» του – για εκείνον δείχνει να συνιστά κάτι major.
Για αυτό θα ανατρέξει με μικρές, μεταμοντέρνες νύξεις στο σύνολο της φιλμογραφίας του. Για αυτό θα αναθέσει τον ρόλο του σκηνοθέτη στον σωσία του Ματιέ Αμαλρίκ κι εκείνον της «Αφροδίτης» στην μούσα του, την σύζυγο του Εμανουέλ Σενιέ, που εδώ θα σε εκπλήξει ευχάριστα.
Και μέσα από ένα (αυτο)σαρκαστικό παιχνίδι ερωτισμού και εξουσίας, αλληλεξάρτησης κι ανταλλαγής ρόλων θα καταλήξει μόνος του σε μια σκηνή με τους προβολείς στραμμένους πάνω του, δέσμιος του φαλλού του, με Εκείνη να τον εμπαίζει και να τον ερεθίζει ταυτόχρονα, παραδεχόμενος ότι ο Παντοδύναμος τον τιμώρησε και τον παρέδωσε στα χέρια μιας γυναίκας.
Όπως αρκετούς από εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου