Στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ο Τόλκιν έχασε τους περισσότερους φίλους
του. Πέρα από την εξω-λογοτεχνική (και
σε δεύτερη φάση εξω-κινηματογραφική ) συγκίνηση που φέρνει στα τεκταινόμενα επί
της Μέσης Γης η προσπάθεια ενός ανθρώπου να ανασυνθέσει την παρέα του μέσω της
μυθοπλασίας, αυτός είναι, πιθανότατα, και ο βασικός λόγος που η φιλία είναι η
κεντρική θεματική της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών.
Διασκευάζοντας κινηματογραφικά το έπος του Τόλκιν, ο Τζάκσον
μένει πιστός στο πνεύμα του συγγραφέα και δίνει μεγαλύτερη έμφαση στις στιγμές
εκείνες που θριαμβεύει η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη. (Να σημειωθεί πάντως πως στη μάχη της Μίνας
Τίριθ, πέραν της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης, η νίκη απέναντι στο Κακό έρχεται
με την συνδρομή των Νεκρών, δηλαδή της ιστορικής συνείδησης. Η τριλογία είναι
γεμάτη από τέτοιες λεπτομέρειες, έτοιμες να διαψεύσουν όσους καταχωρούν αδιαπραγμάτευτα το έπος του Τζάκσον
στην κατηγορία ενός σινεμά ανώδυνου και επιφανειακού ψυχαγωγισμού.) Και ο ίδιος
έχοντας αφιερώσει χρόνια από τη ζωή του στην αφήγηση των περιπετειών τους,
νιώθει τους ήρωες του Τόλκιν και δικούς του φίλους. Για αυτό σ' αυτό το τελευταίο
μέρος φαίνεται σα να μην θέλει να τους αφήσει να φύγουν . Για αυτό μετά από
μερικά χρόνια θα τους επισκεφτεί ξανά. Μοιάζει σα να έχει ανάγκη την συντροφιά
τους.
Κι εγώ μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου