Στη «Συνέντευξη με έναν Βρυκόλακα», αυτό το σημαδιακό κινηματογραφικό
παραμύθι των 90’s, ο
Νιλ Τζόρνταν καταλήγει στο κατάμαυρο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος δεν μαθαίνει ποτέ
από την ιστορία. Δεκαοχτώ χρόνια μετά ο ιρλανδός δημιουργός ανατρέχει εκ νέου
στον βαμπιρικό μύθο με μια ακόμα πιο θλιβερή διαπίστωση. Ο κόσμος έχει
χειροτερεύσει. Το Κακό, που ενσωματώνεται στο πρόσωπο του βρικόλακα, έχει εξελιχθεί.
Το τεχνητό νύχι του αντίχειρα, που έσκιζε την σάρκα για να τρέξει το αίμα, έχει
γίνει οργανικό. Και ο άνθρωπος δεν έχει καν διάθεση να ακούσει την ιστορία.
Παράλληλα όμως με αυτή την πεσιμιστική παρατήρηση για τον
καιρό του, ο Τζόρνταν μοιράζεται τον καημό του για την δουλειά του. Κανένα μεγάλο
στούντιο δε θέλει να στηρίξει πια μια ιστορία σαν αυτή. Και, κρίνοντας από τον
τρόπο που αντιμετωπίστηκε το προηγούμενο παραμύθι του, η καλόψυχη Ondine, φαίνεται να λιγοστεύουν
και οι θεατές που θα την αναζητήσουν. Έτσι, λίγο πριν πέσουν οι τίτλοι τέλους,
δηλώνει με πίκρα ότι αυτή είναι η ιστορία του και την αφηγείται για τελευταία
φορά. Ας συνεχίσουν οι άλλοι, που «κάτι
παραπάνω ξέρουν από εκείνον».
Αν νιώθεις ότι του χρωστάς κατιτίς, έστω και για δυο τρεις αξέχαστες
φιλμικές διαδρομές – για μένα είναι παραπάνω-, στήριξέ τον. Σε χρειάζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου