Ο Λίνκολν, το κατ’ εξοχήν παράδειγμα πολιτικής νηφαλιότητας, χτυπά το χέρι στο τραπέζι και υψώνει τη φωνή του, για να δώσει σε όλους να καταλάβουν τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Ένας φίλος από τα παλιά δίνει αφοπλιστικό pep-talk στο γιο του, για να τρέξει πίσω από το κορίτσι – αυτές οι ευκαιρίες έρχονται μόνο μια φορά σε όλη σου τη ζωή.
Το κάδρο αλλάζει διαστάσεις και του παραμυθιού τα χρώματα επιτίθενται στην οθόνη, καθώς το αερόστατο ενός τσαρλατάνου τον οδηγεί στην χώρα του Οζ.
Κάτω από την βροχή και τον καυτό ήλιο, ένα μελαγχολικό πλάσμα περιπλανιέται στις ζούγκλες και στα ξερά τοπία για μήνες.
Η Λόρε σπάει τα παιχνίδια της και μαζί τους δεκαέξι χρόνια ναζιστικής κατήχησης.
Η Τζιν αποθεώνεται από τους ενοίκους του μουσικού γηροκομείου, στην εντυπωσιακότερη είσοδο χαρακτήρα της χρονιάς.
Ο Τζακ και η Βικτόρια, γυμνοί στην πισίνα, με τα πλήκτρα των Μ83 να συνδράμουν σε έναν ανεπανάληπτο οπτικοακουστικό οργασμό.
Ο Ντοκ εκλιπαρεί βουρκωμένος το αφεντικό του να τον απαλλάξει από το καθήκον να ξεκάνει τον κολλητό του – κι όταν εκείνος που παρακαλά φέρει τα χαρακτηριστικά του σκληρού Κρίστοφερ Γουώκεν, η ικεσία αποκτά μεγαλύτερη δραματικότητα.
Ο πράσινος φάρος αναβοσβήνει στο βάθος, μνημείο όλων εκείνων που ματαιόδοξα κυνηγήσαμε και δε θα αποκτήσουμε ποτέ.
Τα μεσάνυχτα σημαίνουν το απότομο φινάλε του Before Midnight- αν όμως στο πρώτο είχαμε να ελπίζουμε σε μια επανασύνδεση και στο δεύτερο σε μια καινούργια αρχή, εδώ, μετά από όσα έχουν προηγηθεί, σε τί μπορούμε να ελπίζουμε;
Ο Τζόνα Χιλ κοιτάζει τον φακό της ψηφιακής κάμερας με απάθεια. Κάτι (ξεκαρδιστικά) κακό συνέβη το προηγούμενο βράδυ.
Η τσακισμένη Τζάσμιν στο παγκάκι κάτι μουρμουρά για μεγαλεία που πέρασαν.
Σε ένα καφέ στο κέντρο της Ευρώπης ο Βέρτζιλ ακόμα περιμένει.
Η μικρή Σίντυ έχει εντοπίσει εκείνο που τους στοιχειώνει - μην κοιτάξεις πάνω από τη ντουλάπα!
Η Φράνσις τρέχει πίσω από την Σόφι και συνειδητοποιεί πως είναι ξυπόλητη.
Ο ήχος μια σφυρίχτρας σημαίνει SOS για το ανθρώπινο γένος – άραγε θα ακούσει Κάποιος το κάλεσμα του;
Η Μπάρμπαρα, κατά κόσμον Σκάρλετ, αποσπά όσα θέλει από τον Τζον επιστρατεύοντας το μεγαλύτερο όπλο της. Θα σας δώσω ένα hint: δεν είναι το χαμόγελο της.
Ο Καπετάνιος Φίλλιπς προσπαθεί να συνέλθει από την οριακή περιπέτεια που βίωσε– ας δώσει κάποιος το Όσκαρ στον Χανκς από τώρα.
Δυο εικονικές φιγούρες του σινεμά δράσης μαζί στο τραπέζι καταστρώνουν σχέδιο απόδρασης.
Το βλέμμα ενός κοριτσιού συναντά στο δρόμο την Έμμα, στην στιγμή που θα κρίνει όλες εκείνες τις στιγμές που θα ‘ρθουν.
Ο «άνθρωπος μας» κραυγάζει με όση δύναμη του έχει απομένει, συνοψίζοντας σε ένα τεράστιο και περιεκτικό «fuck» όλη την τραγωδία της ανθρώπινης ύπαρξης.
Η Ryan βαδίζει σαν νεογνό προς ένα νέο ξεκίνημα.
Ο Χαβιέ Μπαρδέμ προσπαθεί να συνειδητοποιήσει αυτό που κάνει η Κάμερον Ντίαζ στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου του – ναι, Χαβιέ, συμβαίνει πραγματικά.
Ο Γουώλτερ Μίττυ ρωτά τον Σον Ο’Κόνελλ γιατί δεν φωτογραφίζει ένα θέαμα ανείπωτης σπανιότητας, για να λάβει την απάντηση πως κάποιες φορές είναι προτιμότερο απλώς να κάνεις ένα βήμα πίσω και να απολαύσεις την θέα.
Στιγμές που πέρασαν από το πανί μιας σκοτεινής αίθουσας κι έπειτα χάθηκαν «σαν δάκρυα στην βροχή» για όλους, εκτός από μια χούφτα ονειροπόλους που ζουν και αναπνέουν για αυτές, που δε θα μπορούσαν να κάνουν δίχως αυτές. Μακάρι το κινηματογραφικό 2014 να φέρει περισσότερες. Tις έχουμε ανάγκη.
(Οι ταινίες με σειρά αναφοράς: Lincoln, Silver Linings Playbook, Oz:The Great and Powerful, Tabu, Lore, Quartet, Oblivion, Stand Up Guys, The Great Gatsby, Before Midnight, This is the End, Blue Jasmine, La Migliore Offerta, The Conjuring, Frances-Ha, Prisoners, Don Jon, Captain Phillips, Escape Plan, Blue is the Warmest Colour, All is Lost, Gravity, The Counsellor, The Secret Life of Walter Mitty)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου