Η παιδική ηλικία είναι άρρηκτα
συνδεδεμένη με μια σειρά από χαρακτηριστικά, όπως η πεποίθηση ότι ο κόσμος
περιστρέφεται γύρω από σένα, η ελλιπής αυτοπροστασία, η απερίσκεπτη εκδήλωση
συναισθημάτων και η απουσία ουσιαστικών ευθυνών, καθώς άλλοι παίρνουν τις
αποφάσεις για σένα. Αν μεγαλώνοντας, δεν τα απωθήσεις, κάποια στιγμή μοιραία θα
φας τα μούτρα σου. Όπως ο Billy Hope του
“Southpaw”. O οποίος,
αφού φτάσει στο σημείο μηδέν, θα αναγκαστεί να ενηλικιωθεί αφενός και να
παλέψει για να ξανακερδίσει το όνειρο, το οποίο του είχε δοθεί στο πιάτο.
Τίποτε μεμπτό δεν υπάρχει στην
καρδιά της ιστορίας του «Southpaw».
Ο τρόπος που την αξιοποιεί ο Fuqua και ο σεναριογράφος του είναι το πρόβλημα. Υπνωτισμένοι
αμφότεροι από την ακαταμάχητη (;) σαγήνη των βασάνων και της μιζέριας, στην
οποία ο Inarritu έχει στήσει κατά καιρούς φιλμικούς παιάνες, βυθίζουν τον
ήρωα τους σε ένα αβυσσαλέο μελό, φορτώνουν συμφορές στην πλάτη του,
προσεγγίζοντας τον αφ’ υψηλού, αντί να στέκονται στο πλευρό του, στερώντας του
ακόμα και την αξιοπρέπεια του θρήνου του. Όλα είναι στημένα έτσι ώστε η
λύτρωση, που θα έρθει με τον τελικό αγώνα, να είναι πιο θεαματική. Κι όταν
φτάσει η ώρα του αγώνα, καταφέρνουν να σε ξεσηκώσουν από το κάθισμα, όπου είχες
βουλιάξει απηυδισμένος. Κι αν έβαζαν στο mute την υπερ-επεξηγηματική, αλά commentary track εκφώνηση, που
επαναλαμβάνει διαρκώς τί διακυβεύεται και αναλύει τα συναισθήματα και την
πορεία του ήρωα, ίσως και να έσωζαν ολοσχερώς την παρτίδα κυριολεκτικά την
τελευταία στιγμή.
Ο Gyllenhaal, από τους πιο εργατικούς
ηθοποιούς εκεί έξω, που εσχάτως αναπτύσσει χαρίσματα καρατερίστα, δίνει στον Fuqua ότι
έχει. Εκείνος όμως δεν στήνει γύρω του μια ταινία αντάξια των προσπαθειών του.
Και τον προδίδει. Και κάνει τελικά μια ταινία για έναν πυγμάχο ελαφρών βαρών
που έχει την λεπτότητα ενός παλαιστή σούμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου