La Chambre Bleue (2014)

  Δεν είναι το φονικό το αδίκημα για το οποίο ανακρίνει τον Julien ο τακτικός ανακριτής, αλλά το πάθος. Το πάθος που υπερβαίνει το μικροαστικό μοντέλο συντροφικότητας και για αυτό πρέπει να καταδικαστεί και να διαπομπευτεί. Σαν άλλος Chabrol ο Mathie Amalric θα χρησιμοποιήσει το έγκλημα ως όχημα, ώστε να αναδείξει τον τρόπο που επηρεάζει τους ήρωες και τον περίγυρο τους, καθώς και την στάση τους απέναντι του.

  O Αmalric ξετυλίγει υπομονετικά το μυστήριο, βουτά μέσα στην ψυχοσύνθεση του ήρωα του και στο βάθος αφηγείται την ιστορία μιας ηθικίστικης, μικρής κοινότητας, εγκαταλελειμμένης από ελπίδα και φιλοδοξίες, που απορρίπτει με αποστροφή τους δυο εραστές που συναντιούνται λίγες Πέμπτες τον χρόνο στο μπλε δωμάτιο του ξενοδοχείου.  Ένα δωμάτιο που ο ήρωας δεν εγκατέλειψε ποτέ κι ας ισχυρίζεται το αντίθετο, όπως σου τονίζει πέραν πάσης αμφιβολίας ο σκηνοθέτης – ηθοποιός μέσα από μικρές λεπτομέρειες εντός του κάδρου, την έξυπνη χρήση του μπλε κι ένα μοντάζ συνειρμικό, που οδηγεί πάντα εκεί, στους υγρούς, ερωτικά φορτισμένους τέσσερεις τοίχους του.

  Κάπου ανάμεσα στην φλυαρία και την πληθωρικότητα του «Tournee» υπέβοσκε μια ανήσυχη  δημιουργική φλόγα, μα με το στυλιζαρισμένο, οικονομικότατο «La Chambre Bleu» γίνεται πια φανερό πέραν αμφιβολίας. Στο πρόσωπο του Amalric γεννιέται ένας νέος (και άκρως) κινηματογραφικός δημιουργός.