Pixels (2015)

«Κλείστο αυτό το ρημάδι το ηλεκτρονικό, θα αποβλακωθείς.» Αν μεγάλωσες με κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών στο σπίτι, είναι μια φράση που έχει εντυπωθεί στο υποσυνείδητο σου. Ο μύθος πως τα βιντεοπαιχνίδια αποβλακώνουν τα παιδιά έχει ιδιαίτερη απήχηση στους ενήλικες, ιδίως τους γονείς.  Στην πραγματικότητα όμως μια μεγάλη μερίδα από αυτά απαιτεί κατανάλωση αρκετής φαιάς ουσίας, δεξιοτεχνία, η οποία αποκτάται με την εξάσκηση, , ενώ ακονίζει και τα αντανακλαστικά. Η ιδέα ότι ο κόσμος θα σωθεί μόνο από μια ομάδα gamers, μέσω των δεξιοτήτων που έχουν αποκτήσει από αυτή τους τη δραστηριότητα, είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της φαντασίας που έστησε ο σκηνοθέτης Chris Columbus με την παρέα του στο  «Pixels». Μοιάζει σαν μια πληρωμένη απάντηση στη μαμά, την γιαγιά ή τον θείο που σε καλούσε να αποχωριστείς κάτι που σου έδινε τόση ευχαρίστηση, γιατί ήταν “χάσιμο χρόνου”. Mια απάντηση, που δίνεται εκεί που τα πάντα μπορεί να συμβούν, να ανατραπούν ή και να ξαναγραφούν από την αρχή, στην οθόνη του σινεμά.

Φυσικά έχουμε δει πολύ πιο ευρηματικές φιλμικές αναφορές στην κουλτούρα των βιντεοπαιχνιδιών και ειδικότερα των arcade games – εκείνων που παίζατε στα “ουφάδικα” οι μεγαλύτεροι-, όπως το «Wreck-it-Ralph» ή το «Scott Pilgrim vs. The World». Το «Pixels» είναι απλά μια ανώδυνη χαριτωμενιά, δίχως ιδιαίτερο δραματουργικό ενδιαφέρον, που εκμεταλλεύεται επαρκώς την περσόνα του Adam Sandler, ποντάρει στη νοσταλγία των μεγαλύτερων και με την βοήθεια των οπτικών εφέ, φέρνει τους  πιξελαρισμένους, δισδιάστατους ήρωες στον δικό μας τρισδιάστατο κόσμο. H επέλαση των arcade ηρώων στη Νέα Υόρκη στο φινάλε, όπου συμβαίνουν πολλά πράγματα παράλληλα μέσα στο κάδρο, είναι μάλλον το κορυφαίο set-piece της ταινίας, θα ευχόσουν όμως το υλικό να έπεφτε στα χέρια ενός λίγο πιο παιχνιδιάρη δημιουργού από τον Chris Columbus. 

Aν ήταν παιχνίδι, θα δοκίμαζες να το παίξεις, αλλά μάλλον θα φύλαγες τα υπόλοιπα πενηντάρικα για το Double Dragon.