Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Η Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού # 5




 L-Day ή πως αρκούν μερικά λεπτά από αυτόν τον όλεθρο, που λέγεται Love Actually, για να φέρουν την καταστροφή



Ω, είμαι πλέον πεπεισμένος. Ατόπημα μεγάλο έκαναν η Εύα με τον Αδάμ, που ήθελαν να ξέρουν, αλλά για να τους τιμωρήσει ο Θεός δεν έστειλε τις ωδίνες του τοκετού, ούτε τον εργατικό τον κάματο, τον έρωτα έστειλε.  Σα να τον ακούω τώρα σε dolby surround. Μια φωνή βραχνιασμένου crooner  που ακούγεται από το υπερπέραν, καθώς οι πρωτόπλαστοι πίνουν σόδα, προσπαθώντας να χωνέψουν το μήλο: “Θα ξυπνάτε τα βράδια ιδρωμένοι τέσσερεις και πέντε και επτά φορές νομίζοντας ότι ακούσατε τη φωνή της, ότι νιώσατε την ανάσα του στον κόρφο σας και θα διαπιστώνετε πως είστε μόνοι. Και με ένταση και τρόμο θα συνεχίζετε και η τροφή δεν θα κατεβαίνει και η σάρκα θα εκφυλίζεται. Και θα ψάχνετε την αλήθεια όχι στον Φρανκ Σινάτρα, μα στον Φίλιππο τον Πλιάτσικα κι αλήθεια δεν θα βρίσκετε. Και θα πληθύνω τις συμφορές σας. Θα ασκεί το κινητό σας έλξη ανεξήγητη και θα αναζητάτε απόκριση σε αυτό μα μήτε κλήση μήτε μήνυμα θα λαμβάνετε, και με το δάχτυλο εις το refresh την μέρα θα περνάτε, με ένα σωρό αναπάντητα «Τι κάνεις;» μοναδική σας συντροφιά. Και οι μέρες θα περνούν με αγωνία ανείπωτη και μόλις νομίσετε πως έφυγε η  συννεφιά και ότι μέρες καλύτερες θα έρθουν, πάλι σε ιστορίες θα μπλέκετε, που με δάκρυα και αίμα θα τελειώσουν”.


Kαι η τιμωρία συνεχίζεται εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.  Και περισσότερο θα σε βασανίζουν όχι η ατέλειωτη προσμονή, ούτε η ελπίδα που γεννήθηκε και ίσως να μην εκπληρωθεί, μα εκείνες οι συνήθειες και οι μικρές χειρονομίες. Να, χάριν παραδείγματος (προ)σχολικού για ερωτευμένα σχολιαρόπαιδα, ας πούμε ότι σου αρέσει ένα κορίτσι, που έχει το συνήθειο όταν χορεύει, να στρέφει ελαφρά το βλέμμα προς τα πάνω κι ένα χαμόγελο να σχηματίζεται στο πρόσωπο της. Κι εσύ ας πούμε ότι το βρίσκεις χαριτωμένο. Μπράβο σου. Τα βάσανα σου μόλις ξεκίνησαν.  Ώρες αμέτρητες θα περάσεις αναρωτώμενος τί έχει εκεί πάνω και χαμογελάει έτσι. Δεν θα βρεις απάντηση. Και υπάρχει πιθανότητα σοβαρή ποτέ να μην το μάθεις. Κι έτσι μένεις να ζηλεύεις αυτό το πράγμα, που δεν ξέρετε τί είναι ούτε εσύ, ούτε άλλος κανείς, ενδεχομένως ούτε εκείνη , μα παρόλα αυτά την κάνει να χαμογελά έτσι.



Και το ζηλεύεις, γιατί κάνει κάθε μέρα να μοιάζει σαν του Αγίου Βαλεντίνου. Ή τουλάχιστον έτσι λέει εκείνος ο λιπόσαρκος τρομπετίστας που σιγοτραγουδά στο ραδιόφωνο. Ναι, τον χλεύαζες παλιότερα – τέτοιος ήσουν-, γιατί αυτή την ημέρα, όπως και όλες τις «ημέρες», την έβλεπες ως έναν μαζικό ψυχαναγκαστικό μηχανισμό, από εκείνους που εφευρίσκουμε για να δώσουμε στην καθημερινότητα μας μια επίφαση περισυλλογής και συναισθηματικής πλήρωσης, ακριβώς επειδή δεν προλαβαίνουμε να επενδύσουμε στα συναισθήματα μας – τέτοιος είσαι. Και να που τώρα σα να νιώθεις κάπου μέσα στα σωθικά σου σε τί αναφέρεται. Στην «αίσθηση» του Βαλεντίνου. Στην ιδέα ότι μπορεί κάθε μέρα να γιορτάζεις τον έρωτα σου για κάποιον με μεγαλόστομες  εξαγγελίες και σαχλές ατάκες και οκάδες από λουλούδια. Πράγματα που μπορεί να σου γυρίσουν το στομάχι ανάποδα δηλαδή. Αν φυσικά δεν την έχεις πατήσει. Πως την πάτησες έτσι μαζί της;






Δεν υπάρχουν σχόλια: