Όταν ο νους αψίκορα τις ηγερίες ψάχνει
και ένας φθόγγος μόρμυρος περί καρδιάς τυρβάζει
με την χουλιάρα της ψυχής τα περασμένα δάπτω
καθώς το εγκαλώπισμα του τραύματος με λιώνει
σαν βόθμα ανελέητο, στολμός χωρίς θηλύκια
νεβρούς χαράς να αναζητείς κι ουδέποτε να βρίσκεις
μόνο σαράκια καρσινά, ότρητα σαν μπισίκια
και να απομακρύνεται κάθε αντέρεισμα σου.
Κι είναι στιγμές ωσάν αυτή που τρέχει η θύμηση μου στου Γιώργη του Αλκαίου τον πατέρα
που σαν ο γιος του μήνυσε πως θα γραφτεί σ’αγώνες,
σ’εκείνους που η υφήλιος καλεί ως Γιουριβίζιο
τα σωθικά του σπάραξαν κι απάντησε του γιου του:
«Παιδί μου θέλεις την ευκή ν' αγωνιστείς στα ξένα
χωρίς να συμβουλεύεσαι από τα περασμένα
Γιόκα μου ξανασκέψου το, το Μιχαλιώ θυμήσου
που πήγε στο διαγωνισμό ντυμένο μες στο δέρμα
και ήρθε στην κατάταξη εγγύτερα στο τέρμα.
Το έθνος μας το ντρόπιασε κι η Μπόκοτα πενθούσε
που η Μπακοδήμου αντί γι’αυτή στην ΕΡΤ μας κελαηδούσε
Κι ο κόσμος ούτε να τον δει από αυτή τη μέρα
κι ο Πουφ ακόμα έπαψε να λέει καλημέρα.»
Ο γιος νηφάλια άκουσε την σκέψη του πατέρα
κι έπειτα ματαπάντησε με σιγουριά προφήτη:
«Πατέρα μην συγχύζεσαι, γιατί με το άστρο που’χω
Θα δεις τον γιο θριαμβευτή,γαζή και τροπαιούχο»
Κι ήρθε η βραδιά του τελικού και τα βουνά ανταριάζουν
Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣ ΚΑΤΕΚΤΗΣΕ ΤΗΝ ΟΓΔΟΗ ΤΗΝ ΘΕΣΗ.
Και τα μαντάτα έφτασαν ως του πατέρα τα αυτιά. Λίμνες δακρύων γίνηκαν τα μάτια του και τα ματοτσίνορα του για να πλυθούν,λες, τα βαλε μια δούλα στους 60.
Μα ετούτα ήταν δάκρυα χαράς και όχι θλίψης
που το βλαστάρι του έκανε πετυχεσιά πελώρια
δόξασε την Ελλάδα μας, στους δρόμους όλοι βγείτε
τον Γιώργο αποθεώστε τον, όλοι μαζί χαρείτε.
Χαρά, ευχή και θάνατος, ζωή, φακές κι ελπίδα
όλα τους σμίξαν κι έγιναν τούτη η άγια λέξη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου