H Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού #3

 

Αίσθηση προκάλεσε δημοσίευμα στο site της εφημερίδας «Το Βήμα» που έφερε τον τίτλο “το savoir vivre της Χρυσής Αυγής” και περιείχε κείμενο με οδηγίες συμπεριφοράς ενός πυρηνάρχη της Χρυσής Αυγής προς τα μέλη της. Τι εστί πυρηνάρχης μην με ρωτάς, γιατί δεν ξέρω να σου πω, αλλά αν ρωτούσα κάποιον τί δουλειά κάνει και μου απαντούσε «είμαι πυρηνάρχης», θα ψάρωνα έτσι ηγεμονικό και υπεύθυνο που ακούγεται. Σε δεύτερη σκέψη πυρηνάρχης θα μπορούσε να είναι κάποιος που εκτελεί χρέη διαιτητή κάθε φορά που ένα πρωτόνιο γυρίζει και κάνει του ηλεκτρονίου «σταμάτα πια να φέρνεις φούρλες γύρω μου, μου’χεις ζαλίσει τα κουάρκ και τα αντικουάρκ» και το ηλεκτρόνιο του βγάζει την γλώσσα. Ο ρόλος του πυρηνάρχη θα ήταν καίριος, καθώς σε σχετικές αψιμαχίες τα νετρόνια ποτέ δεν παίρνουν θέση, επειδή είναι ουδέτερα.

«Εθνικισμός ή φοβερός αγωνιστής δεν είναι αυτός που του ρίχνουν τo προφίλ συνέχεια στο facebook. Εθνικισμός ΔΕΝ είναι η διαδικτυακή επανάσταση του τύπου "σφάζω 100 στο γόνατο και το βράδυ βάζω καψουροτράγουδα για να ξεκουραστώ από το σφάξιμο"», αναφέρει το κείμενο. Καταρχάς εθνικισμός σίγουρα δεν είναι αυτός που του ρίχνουν τo προφίλ συνέχεια στο facebook και δεν θα γίνει μέχρι να το πει ο Μπαμπινιώτης. Φοβερός αγωνιστής επίσης δεν είναι αυτός που του ρίχνουν το προφίλ συνέχεια στο facebook, αλλά αυτό να πάτε να το πείτε στον Χατζηστεφάνου και τους λοιπούς δημοδιδάσκαλους του ευγενούς μέσου κοινωνικής δικτύωσης. Ούτε με το τρίτο πόρισμα θα διαφωνήσω, αλλά θα διατηρήσω τις επιφυλάξεις μου ως προς την απαξίωση της ακρόασης λαϊκών ασμάτων πόνου ερωτικού κι ανείπωτης απώλειας μετά την αιματοχυσία. Άνετα θα μπορούσα να φανταστώ τον Γκούρα, τον εξάδερφο του Πανουργιά, αγκαλιά με τον Ανδρούτσο μετά το απογευματινό γιουρούσι να τραγουδούν «σαν δε θυμάσαι τα παλιά μονάχα αυτό θυμήσου που εξύπνουνα στσ' αγκάλες σου και μού 'λεγες κοιμήσου», να τσουγκρίζουν τα ποτήρια και να επαναλαμβάνουν κάθε τόσο πως είναι όλες τους καριόλες. 

«Δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε συναγωνιστές να έρχονται στα γραφεία με παντόφλα -διχάλα και βερμούδα της Χονολουλού και γυναίκες με μίνι και ξόπλατες μπλούζες ή με τα στήθη έξω. Εδώ μπαίνουμε και στην κατηγορία του σεβασμού, η Χρυσή Αυγή δεν είναι KKE sex bar, ούτε θ αφήσουμε να γίνει». Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί πως γενικότερα δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε, όχι στα γραφεία της Χρυσής Αυγής, αλλά οπουδήποτε συναγωνιστές και μη να έρχονται με παντόφλα-διχάλα και βερμούδα της Χονολουλού. Κι αν έρχονται έτσι, θα πρέπει αδιαμφισβήτητα να καρατομηθούν. Αντιθέτως θα ήταν επιθυμητό να έρχονται οπουδήποτε γυναίκες με μίνι και ξώπλατες μπλούζες και ιδιαίτερα με τα στήθη έξω. Λιγότερο επιθυμητό θα ήταν για εκείνες τις γυναίκες στις οποίες, όπως λέει και ο Γούντυ, πηγαίνει καλύτερα ένας τενεκές με σάλτσες από μια βραδινή τουαλέτα. Όσον αφορά την μνεία στο ΚΚΕ sex bar, πλείστες όσες σκέψεις γεννήθηκαν στο μυαλό μου αναφορικά με το πώς θα μπορούσε να είναι ένα ΚΚΕ sex bar. Δεν εστίασα στο ιδεολογικό σκέλος, καθώς ο θεσμός της κοινοκτημοσύνης απαντάται ούτως ή άλλως σε όλα τα sex bar, μα περισσότερο στο αισθητικό και το λειτουργικό. Οι συναλλαγές ανάμεσα στους πελάτες και το μαγαζί θα εκπληρώνονται με κουπόνια αντί για τραπεζογραμμάτια, οι τοίχοι θα είναι αυστηρά βαμμένοι σε ερυθρές αποχρώσεις, ενώ στα video wall θα παίζουν αποσπάσματα από το «Ένας Τραγουδιστής Κότσυφας». Η σταρ του μαγαζιού θα λικνίζεται στους ρυθμούς του «κι εγώ στο νούμερο 8» αντί της “Jeanny” του Falco. Στο prive κορίτσια από το πρώην σοβιετικό μπλοκ θα απαγγέλουν κεφάλαια από το «Κεφάλαιο» και για τον τολμηρό που θα ζητήσει σπέσιαλ περιποίηση, θα προχωρούν στην απαγγελία Μπακούνιν – you naughty, naughty boy.

 

Τα ως άνω αποσπάσματα από τον φάκελο της δικογραφίας δημοσίευσε το Βήμα ως ρεπορτάζ. Ένα ρεπορτάζ, που μεταφέρει αυτούσιο το κείμενο με σωρεία ορθογραφικών λαθών, τα οποία καταδεικνύει χλευαστικά. Είναι προφανώς αστεία τα αποσπάσματα και δίνουν πάτημα για σειρά από εύθυμα σχόλια, όπως τα παραπάνω - κατά προτίμηση όμως πιο επιτυχημένα. Κι αν επρόκειτο για καταχώριση στην στήλη με τα ευτράπελα της εφημερίδας ουδέν πρόβλημα. Παρουσιάζεται όμως ως ρεπορτάζ. Κι ως τέτοιο οφείλει να είναι απρόσωπο και όσο το δυνατόν αντικειμενικό. Και δεν είναι. Ειλικρινά ποιος ο λόγος της δημοσίευσης αυτούσιων των αποσπασμάτων με τα, ομολογουμένως φρικτά, ορθογραφικά λάθη πέρα από την στηλίτευση της αγραμματοσύνης των στελεχών της Χρυσής Αυγής; Και γιατί μια τόσο επουσιώδης πληροφορία να καταχωρείται στην λίστα των σημαντικότερων ειδήσεων της ημέρας; 

Δημοσιεύματα τέτοιου είδους δεν συνιστούν είδηση, αλλά πολεμική. Και είναι άσχημο όταν έρχονται, όχι από κιτρινίζουσες φυλλάδες , αλλά από σοβαρότερες έντυπες εκδόσεις. Και με την αισθητική τους  και, ναι, την σκοπιμότητα τους δίνουν έναυσμα σε εκείνους που θέλουν να αποδώσουν έναν διόλου απωθητικό για μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αντισυστημικό χαρακτήρα στο μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Που, σε τελική ανάλυση, πρόκειται για έναν δημοκρατικά εκλεγμένο κομματικό σχηματισμό. Και όταν η αντιμετώπισή του από τα μέσα διαφέρει σε σχέση με εκείνη των υπολοίπων δημιουργείται μια αίσθηση διαφορετικής μεταχείρισης. Ενδεχομένως και αδικίας. Κι αν βγεις μια βόλτα στα καφενεία, όπου –με πιάνει ανατριχίλα που το γράφω- ζυμώνεται και διαμορφώνεται η κοινή γνώμη, έντεκα στους δέκα θα σου πουν ότι είναι αδικημένοι. Από τη γυναίκα τους, από το αφεντικό τους, από το κράτος, από την ζωή την ίδια. Κι ο "αδικημένος" έχει το συνήθειο να συντάσσεται στο πλευρό εκείνου που θεωρεί αδικημένο. Think about it.