Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014

Η Στιγμιαία Συννεφιά ενός Ακάθαρτου Μυαλού # 4








Μερικά χρήσιμα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα την προηγούμενη εβδομάδα:



Κάθε ταρίφας έχει πηδήξει την μισή Αθήνα. Καμία κοπέλα που γνωρίζω δεν έχει πάει με ταρίφα. Άρα οι κοπέλες, που γνωρίζω, ανήκουν στην άλλη μισή Αθήνα.


Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάς την απλώστρα στο μπαλκόνι. Προκαλεί τα πτηνά της περιοχής.


Σε επίπεδο απόλαυσης τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτή την (πρόσκαιρη) αίσθηση πληρότητας που νιώθεις, όταν το νέο σύστημα που δοκιμάζεις την ομάδα στο Football Manager αρχίζει να «φυσάει» και όλα δουλεύουν ρολόι. Εκτός από τις τηγανιτές πατάτες. Αν δεν έχουν πανιάσει.


Ούτε τα ναρκωτικά, ούτε το bullying, ούτε η εγκληματικότητα. Η κόκα-κόλα είναι η μάστιγα της εποχής μας.


Η συστηματική χρήση του smartphone σε καφέδες και ποτά θα έπρεπε να τιμωρείται με αποκεφαλισμό. Αν όμως βρίσκεσαι σε τραπέζι με δικηγόρους και κάποιος από τους παριστάμενους πετάξει φράσεις όπως «ανακοπή» ή «ενδικοφανής προσφυγή», είναι επιβεβλημένη. Οι μη κάτοχοι smartphone σε τέτοιες περιπτώσεις προσμένουν με χαρά τον αποκεφαλισμό. Αρκετοί δε είναι εκείνοι που, ενώ είχαν smartphone, όταν βρέθηκαν μπροστά σε τέτοιες συζητήσεις, μερικά λεπτά αργότερα διαπίστωσαν πως θα προτιμούσαν να αποκεφαλιστούν.


Σε όποια κατάσταση και να είσαι, μια ταινία της Pixar μπορεί πάντα να σου φτιάξει την διάθεση.


Αν η δυστοπία του Σαραμάγκου στο «Περί Τυφλότητας», όπου όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη στραβώνονται, θα γίνει κάποτε πραγματικότητα, δεν το ξέρω. Ήδη πάντως πολλοί πάσχουν από επιλεκτική μυωπία. Τρανό παράδειγμα το έκπληκτο «Α, είσαι κι εσύ εδώ! Δεν σε πρόσεξα. Τί κάνεις;» που ξεστομίζουν, όταν βρίσκεσαι ακριβώς δίπλα σε εκείνον με τον οποίο μιλούσαν επί πέντε λεπτά.


Στην Αμφίπολη σκάβουν για να δίνουν υλικό προς δημοσίευση στο iefimerida.


Πρέπει να σταματήσω να μπαίνω στο iefimerida.


Τα 136 χιλιάδες εισιτήρια του Gone Girl σε 10 μέρες είναι μια καλή απάντηση σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο κόσμος δεν πηγαίνει σινεμά πια και προτιμά μόνο να κατεβάζει. Επίσης επί ένα μήνα τα σαββατοκύριακα στο Αθήναιον έδιωχναν κόσμο από την μικρή αίθουσα για το Boyhood. Tα πάντα είναι ζήτημα προγραμματισμού και ρεαλιστικής διανομής. Αν ανοίγεις τις «Ιστορίες για Αγρίους» σε δεκαπέντε αίθουσες, οι αιθουσάρχες θα κυνηγούν μύγες. Αν τις ανοίξεις σε τρεις, έχεις ένα sleeper hit στα χέρια σου.




Δεν υπάρχουν σχόλια: