The Revenant (2015)

Σχεδόν ένα στα δύο κείμενα, που έχουν γραφτεί, για το Revenant μνημονεύουν τον Malick. Ο κοινός διευθυντής φωτογραφίας – ο Emmanuel Lubezki είναι μόνιμος συνεργάτης του Malick από το «The New World» κι έπειτα- παίζει, ασφαλώς, σημαντικό ρόλο, ωστόσο υπάρχει και κάτι ακόμα που ενώνει τη νέα ταινία του Inarritu με το σινεμά του Malick. Είναι η επίκληση στο θείο. Ενώ όμως ο Malick απευθύνεται στον Θεό, ψάχνοντας να βρει το φως, ο Inarritu τον ρωτά για το σκοτάδι. Έπειτα από κάθε σκηνή ανείπωτης σκληρότητας  ο φακός του στρέφεται στον ουρανό, σα να ρωτά Αυτόν που κατοικεί εκεί, γιατί σιωπά, γιατί μένει απλός παρατηρητής κι επιτρέπει την κτηνωδία να εκτυλίσσεται ατάραχη κι απάντηση δεν βρίσκει άλλη, πλην εκείνη της βεβαιότητας, πως όλα θα κυλήσουν σύμφωνα με το Σχέδιο. Το λες και μοιρολατρικό, η μοιρολατρία άλλωστε είναι αναπόσπαστο στοιχείο της κοσμοθεωρίας του Inarritu. Σε σχέση όμως με το –για μένα επαίσχυντο- «Biutiful» στο «The Revenant» διαφοροποιεί  την στάση του απέναντι στο αναπόφευκτο της Μοίρας. Εκείνο κηρύττει την αποδοχή και βλέπει τον θάνατο σαν λύτρωση από τα δεινά της ζωής , ετούτο προτάσσει την μάχη και τον αγώνα για επιβίωση. Η ανάσα του ήρωα συνεχίζει να ακούγεται, αφού πέσουν οι τίτλοι τέλους, έχει σημασία αυτό.  

Ανθρωποκεντρικό σινεμά όμως δεν το λες, σε πρώτο πλάνο βρίσκεται η μεταφυσική, η Φύση, στην αισθητή και στην αθέατη μορφή της,  μοιάζει να υπερτερεί των ανθρώπων και για αυτό – για μένα πάλι – η εκδίκηση,  που κινητοποιεί τον ήρωα, μοιάζει να υποχωρεί αρκετά επίπεδα στην κατάταξη των πραγμάτων. Η πνευματικότητα της δημιουργίας υπερβαίνει εκείνα που θα καταχωρούσαν το «The Revenant» αδιαμαρτύρητα και αποκλειστικά στο είδος του γουέστερν – το οποίο πάντως υπηρετεί κάτι (πολύ) παραπάνω από αξιοπρεπώς ο Inarritu – και τo κάνουν συγγενέστερo με ένα σινεμά σαν εκείνο του Malick. Κι αν ο Inarritu μπορούσε να τιθασεύσει λίγο ακόμα την ροπή του προς το σινεμά της μιζέριας , εκείνου που αντλεί ηδονή από την εκμετάλλευση της δυστυχίας και παραδίδεται με ζήλο στην ευκολία του σοκ, θα στεκόταν σαν ίσος προς ίσο απέναντι στον ακριβοθώρητο αμερικανό δημιουργό, παρουσιάζοντας την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.