Στο Unfriended ο Λέβαν Γκαμπριάτζε χτίζει κάτι πολύ, πολύ ενδιαφέρον. Ορίζοντας ως κάδρο την οθόνη του laptop μιας κοπέλας – όχι τυχαία της συγκεκριμένης κοπέλας, όπως θα διαπιστώσεις-, αξιοποιεί την εικαστική γλώσσα του σήμερα, για να αφηγηθεί μια τυπική φαντασματική ιστορία. Φυσικά, αν δεν είσαι εξοικειωμένος με τα social media και τα apps επικοινωνίας, το σασπένς δεν θα λειτουργήσει για σένα. Αν στέκεσαι δε μπροστά στο pc κι αναρωτιέσαι πώς δουλεύει αυτό το μαραφέτι, ξέχνα το.
Έχει
επιχειρηθεί και στο παρελθόν, ο Τζο Σουάνμπεργκ, για παράδειγμα, έχει
κάνει στην ενότητα του στο V/H/S κάτι αντίστοιχο, πιο τρομακτικό μεν,
λιγότερο σύνθετο οπτικά δε, ποτέ όμως σε τέτοια έκταση και με τόση
επιτυχία. Οι δυνατότερες του στιγμές έρχονται όταν είναι ανοιχτά πολλά
παράθυρα στον υπολογιστή και καλείσαι ουσιαστικά να μοντάρεις εσύ την
ταινία, υπάρχουν στιγμές γενναίου gore για τους φαν του είδους, χάνει
πόντους αν σταθείς στο μήνυμα του ότι το cyberbullying είναι κακό, έτσι
σχηματικά που παρατίθεται, αλλά, εάν το κάνεις, θα έχεις χάσει και το
νόημα του φιλμ, που βρίσκεται στην αισθητική του, καθώς και στον τρόπο
που αναδεικνύει -ίσως όχι με ανάλογη επιτυχία, γιατί πρέπει να
εξυπηρετήσει και το είδος του- το πορτραίτο μιας νεολαίας που μεγαλώνει
μέσα από την οθόνη του υπολογιστή. Με τον ατομικισμό, την υιοθέτηση
άλλου τύπου κοινωνικών ηθών και την έλλειψη ευγένειας που αυτό μπορεί να
συνεπάγεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου