Έρχεται κάποια στιγμή –κανείς δεν καταλαβαίνει απόλυτα πότε ακριβώς –, που η «φλόγα» γίνεται «πυρκαγιά» κι απειλεί να τα κάνει παρανάλωμα. Και τότε αρχίζει η ανθρωποφαγία. Το ανοιχτό σωληνάριο της οδοντόκρεμας γίνεται casus belli, η παρουσία του άλλου σε απόσταση μικρότερη των τεσσάρων μέτρων παραβίαση των εθνικών υδάτων και το κρεβάτι πεδίο μάχης, για να κατευναστεί η οργή και να επιτευχθεί μια σύντομη ανακωχή, ως την επόμενη εχθροπραξία.
Η στιγμή αυτή έχει έρθει για την Λουσία και τον Μαρσέλο, τους ήρωες του αργεντίνικου El Incendio. Οι δυνάμεις των αντίπαλων στρατοπέδων έχουν παραταχθεί σε θέση μάχης και περιμένουν το σήμα για να αρχίσουν πυρ. Που εδώ θα σημάνει η αναβολή της μετακόμισης τους στην καινούργια τους κατοικία κατά μία ημέρα. Κι αυτό που έπεται ετούτης της μικροαναποδιάς είναι δυσβάσταχτο. Ο Χουάν Σνίτμαν σε αρπάζει από τον γιακά και σε τοποθετεί στην καρδιά του πολέμου, ανάμεσα στα πυρά των εραστών, να τρέχεις να καλυφθείς, μην τυχόν σε πετύχει καμιά αδέσποτη. Κι αν έχεις λαβωθεί στο παρελθόν σε αψιμαχία αντίστοιχη, ο πανικός σου είναι ακόμα πιο δικαιολογημένος.
Θα το ‘θελες λίγο πιο προσεγμένο διαλογικά, θα ήθελες ενδεχομένως να λείπει το κοινωνικοπολιτικό ιντερλούδιο, ακριβώς επειδή πρόκειται για ιντερλούδιο και δεν αξιοποιείται στη συνέχεια μέσα στο φιλμ, εκτιμάς που ο Σνίτμαν δεν διαταράσσει ποτέ την ισοτιμία ανάμεσα στο ζεύγος – στην σκηνή της παθιασμένης σεξουαλικής σύγκρουσης, η Λουσία θα βάλει το χέρι του Μαρσέλο πίσω, θα καταλάβεις τί εννοώ, όταν το δεις -, εκείνο όμως που σε βάζει μέσα είναι που ο Σνίτμαν στρέφει τον φακό του εκεί, μπροστά από τους δύο (εξαιρετικούς) πρωταγωνιστές του, δίχως να σου δώσει την ασφάλεια του μοντάζ, δίχως να σου προσφέρει το αποκούμπι της μουσικής υπόκρουσης, δίχως να σου επιτρέπει να ψελλίσεις καθησυχαστικά «είναι μόνο μια ταινία». Όσα πρόκειται να συμβούν, θα συμβούν, με αυτούς τους όρους, μέσα σε αυτούς τους τέσσερις τοίχους και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις. Κι αυτό μπορεί να σε κάψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου