Under the Skin (2014)

 Στο δραματουργικά ελλειπτικό «Under the Skin» του ακριβοθώρητου Jonathan Glazer (μόλις τρεις ταινίες σε δεκαπέντε χρόνια) έχουμε, εν ολίγοις, ένα ζώο - υπό την έννοια ότι πρόκειται για πλάσμα που ενεργεί και κινείται αποκλειστικά με γνώμονα το ένστικτο- το οποίο σταδιακά εξοικειώνεται με τις πέντε αισθήσεις κι ανακαλύπτει τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Ακριβώς επειδή η ηρωίδα είναι ένα κενό ερμάριο, ένας μη-χαρακτήρας, ο οποίος αποκτά στην πορεία στοιχεία που προσιδιάζουν σε ανθρώπινο χαρακτήρα, το κάστινγκ της Scarlet Johansson είναι νευραλγικό για την επιτυχία του φιλμ. Ο μαγνητισμός του σταρ έρχεται για να πληρώσει το κενό του χαρακτήρα και να προξενήσει το ενδιαφέρον - σε ένα σχετικό debate το «Under the Skin» θα ήταν ένα έκτακτο επιχείρημα για τον υποστηρικτή της χρησιμότητας του κινηματογραφικού σταρ και, σε δεύτερο επίπεδο, της ιδιότητας του σινεμά ως τέχνης (και) προσώπων.

Ακολουθώντας την εξελικτική πορεία της ηρωίδας του, ο Glazer σταδιακά αφήνει πίσω την απόκοσμη, υπερρεαλιστική εικονογραφία και δίνει την θέση της σε μια ρεαλιστική, σχεδόν ντοκιμαντερίστικη γραφή. Κι εδώ είναι, τουλάχιστον για τον υπογράφοντα, ο λόγος που το Under the Skin συνιστά μια (για να μην παρεξηγηθούμε, γοητευτική) χαμένη ευκαιρία. Καθώς η ηρωίδα εξανθρωπίζεται, ο φακός του Glazer αποστασιοποιείται, καταλαμβάνει ολοκληρωτικά την θέση ενός τρίτου παρατηρητή. Κι έτσι, αντί για μια ιμπρεσιονιστική αποτύπωση της ανθρώπινης φύσης μέσα από τα μάτια εκείνου που ανακαλύπτει τον κόσμο, συμβιβάζεται με την ψυχρή παρατήρηση του δεύτερου, καθώς ανακαλύπτει τον κόσμο. Το έτερο φάουλ είναι πως το «εξωγήινο» πρώτο μέρος είναι απείρως σαγηνευτικότερο και ενδιαφέρον αισθητικά από το δεύτερο, όπου ο χαρακτήρας εξοικειώνεται με την ανθρώπινη φύση. Aν και αυτό συνάδει με το άκρως μισανθρωπικό φινάλε, θα με βρει σε μεγάλο βαθμό αντίθετο. Γιατί μπορεί «κάτω από το δέρμα» να κρύβεται ένα κτήνος, όμως ο άνθρωπος έχει την ικανότητα (και) για το καλό, μπορεί να πλάσει κάτι πολύ όμορφο.

Όπως το «Under the Skin», φίλε Glazer.