Rocky (1976)

 

 

Το κατεξοχήν κινηματογραφικό underdog story έχει την δύναμη ακόμα και τώρα, 37 χρόνια μετά και άλλες τόσες επαναληπτικές προβολές, να σε ξεσηκώσει στο κάθισμα στο τελευταίο εικοσάλεπτο, έχοντας φροντίσει νωρίτερα να συσφίξει τις σχέσεις σου με τον ήρωα, τον ελαφρώς αργόστροφο, μα ασύστολα καλοσυνάτο Ρόκι Μπαλμπόα, που φυτοζωεί σε έναν κόσμο που τιμωρεί τέτοιες αρετές και ταλανίζεται από εκείνο το αβάσταχτο «γιατί» της ευκαιρίας που δεν ήρθε ποτέ.

Ζωηρή παιδική ανάμνηση – συναγερμός στη γειτονιά όταν έπαιζε «Ρόκυ» στην τηλεόραση-, ερμηνευτικός θρίαμβος για τον Σταλλόνε και μόνιμος στόχος της αριστερίζουσας κριτικής, η οποία μέσω μιας θεώρησης παραδοσιακά ακροθιγούς (ειδικά όταν πρόκειται για «χολιγουντιανά σκευάσματα») κατέληξε στο συμπέρασμα πως το φιλμ είναι η υπέρτατη απολογία του αμερικανικού ονείρου, αγνοώντας πως ο ήρωας στο τέλος επιβραβεύεται όχι από το σύστημα, που προτιμά να δώσει τη νίκη στον άνθρωπο του, αλλά από την λαϊκή εκτίμηση κι από την αγκαλιά της αγαπημένης του.