Oblivion (2013)

 To Oblivion είναι από εκείνες τις ταινίες για τις οποίες όσο λιγότερα ξέρεις προτού πατήσεις το play στο dvd, τόσο το καλύτερο. Όχι τόσο γιατί γνωρίζοντας τα μυστικά του χάνεται το στοιχείο της έκπληξης – άλλωστε οι ανατροπές του δεν έχουν τη βαρύτητα μιας Έκτης Αίσθησης-, αλλά επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μειωθεί η συναισθηματική τους επιρροή.

Γιατί η μεγάλη δύναμη του φιλμ δεν είναι τα εκθαμβωτικά visuals, δεν είναι το ευτυχές πάντρεμα των εικόνων με το εθιστικό score των M83, αλλά η αθεράπευτα ρομαντική του φύση. Γιατί μιλά για μεγάλους έρωτες, έρωτες ικανούς να επιβιώσουν απέναντι και στις πλέον βάναυσες και κακόβουλες εξωτερικές παρεμβάσεις. Γιατί είναι μια ταινία όπου το θέαμα κορυφώνεται όχι στις (καλοστημένες) σκηνές δράσεις, αλλά σε εκείνες τις στιγμές που η επιστημονική φαντασία συναντά την ποίηση, όπως σ’ αυτή την υγρή, ονειρεμένη ερωτική σκηνή που μοιράζεται ο Κρουζ με την απρόσμενα ποθητή Ράιζμπορο.

Και είναι στιγμές σαν κι αυτή που, παρακολουθώντας το φιλμ, νιώθεις ότι πετάς. Μετά όμως έρχεται το κακό(και παντελώς άστοχο δραματουργικά)φινάλε και σε προσγειώνει ανώμαλα. Δε βαριέσαι. Συνήθως έτσι γίνεται και με τους μεγάλους έρωτες.