ΡΗΣΕΙΣ, ΑΞΙΩΜΑΤΑ, ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑΙ ΤΟΥ ΝΕΣΤΟΡΟΣ, ΤΟΥ ΣΟΦΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ - CHAPTER SEVEN: ΒΑΡΑΚ ΚΑΡΝ, Υποκεφάλαιο 4

Ένας κοφτός ήχος τρόμου κι ένας αναστεναγμός ανακούφισης βγήκε από το στόμα του Νέστορα, του σοφού βασιλιά της Πίνδου. Είχε καταφέρει να κοιμηθεί, μόλις κόπασε το αγωνιώδες παραμιλητό του Κοσταλλέλου, απόρροια του εφιάλτη που είχαν βιώσει λίγες ώρες νωρίτερα και για τον οποίο συμφώνησαν να μην ξαναμιλήσουν ποτέ. Mόνο που ο ύπνος του ήταν ανήσυχος. Είχε δει ένα πάρα πολύ περίεργο όνειρο. Είδε ότι ξύπνησε σε ένα δωμάτιο με αποκρουστική αταξία, γεμάτο πράγματα που δε θα μπορούσε να διανοηθεί και ο πιο ευφάνταστος αρχαίος φουτουριστής. Στο βάθος του δωματίου καθόταν μπροστά από τραπέζι ένας πανέμορφος και προφανώς πανέξυπνος μελαχρινός νέος με διακριτική μύτη, η οποία ζητούσε πάντα ξεχωριστή άδεια από το υπόλοιπο σώμα για να περάσει σε ένα δωμάτιο, και πελώριο ύψος – αν φορούσε αρβύλες το ύψος του θα έφτανε, θαρρείς, τα 1,75 μέτρα. Πατούσε με αξιοθαύμαστη ταχύτητα κομβία σε μια πλακέτα γεμάτη από τέτοια, κοιτώντας προσηλωμένα ένα μηχάνημα που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ποτέ του ο βασιλιάς Νέστορας. Λειτουργούσε με κάποια μορφή ενέργειας και θύμιζε πύλη για έναν άλλο κόσμο, μόνο που λόγω του μικρού του μεγέθους θα ήταν, σκέφτηκε, πύλη που προοριζόταν αποκλειστικά για αρουραίους ή για πολύ μικροσκοπικούς ελέφαντες. 

«Ω, τι έκπληξη», αναφώνησε ο νεαρός και έκανε νόημα στο βασιλιά Νέστορα να κοπιάσει. Ο σοφός ηγέτης της Πίνδου τον προσέγγισε διστακτικά και έκανε τις απαραίτητες ερωτήσεις στις οποίες έλαβε απαντήσεις ανήκουστες. Όταν ο εκθαμβωτικός νεαρός ολοκλήρωσε τις εξηγήσεις του ο βασιλιάς Νέστορας αναφώνησε με δυσπιστία. «Θέλεις να πεις ότι είμαι ένας φανταστικός χαρακτήρας που έπλασες εσύ για να κάνεις χαβαλέ, να βγάλεις εκατομμύρια και να βρεις γκόμενες;»

«Ακριβώς», απάντησε ο μεθυστικός άντρας και έριξε ένα βλέμμα που ακροβατούσε ανάμεσα στη συμπόνια και τη λαγνεία και θα έκανε ακόμα και τη φανατικότερη φεμινίστρια να γουργουρίσει σπαρταρώντας.

«Δηλαδή αυτό που ζω κι αισθάνομαι, αυτό που τρώω κι αποβάλλω, αυτό που διακορεύω και εξευτελίζω δε συμβαίνει πραγματικά; Η βασιλεία μου, τα διαγγέλματά μου, οι προφητείες και τα κατορθώματα μου είναι αποκύημα της φαντασίας σου και ουχί πραγματικότητα;», ρώτησε προβληματισμένος ο βασιλιάς Νέστορας.

«Κοίταξε η πραγματικότητα είναι σχετική.  Εγώ για παράδειγμα για χρόνια νόμιζα ότι η γη είναι στην πραγματικότητα μια τεράστια γαβάθα νάγκετς, μέχρι που δοκίμασα να φάω χώμα και συνειδητοποίησα πως η γεύση του καθόλου δεν έμοιαζε με εκείνη των νάγκετς- αντιθέτως έφερνε αρκετά στο μαρούλι των Goody’s . Ένας ξάδερφος μου, για να γνωρίζει γυναίκες, δηλώνει στα social media ότι είναι δίμετρος ολυμπιονίκης με πτυχίο στην ορνιθολογία και μεταπτυχιακό στην Οργάνωση και Διοίκηση Ενυδρίδων από το πανεπιστήμιο του Πιτέρμπορο, ενώ στην πραγματικότητα το ύψος του μετά βίας φτάνει τα 1,98 μ. Όπως καταλαβαίνεις λοιπόν τα πάντα είναι ζήτημα αντίληψης των πραγμάτων και του πως αισθάνεσαι, εκτός κι αν είσαι αγκινάρα, που δεν έχει αντίληψη των πραγμάτων και μάλλον δεν αισθάνεται.»

«Μα αν αυτό που λες ισχύει, τότε…τότε οι πράξεις μας δεν επηρεάζουν το μέλλον μας, καθώς αυτό είναι προκαθορισμένο από άλλους νόμους, άγνωστους σε μας. Δυσκολεύομαι να το πιστέψω», είπε με εμφανή δυσπιστία ο βασιλιάς Νέστορας.

«Έχω όλη την καλή θέληση να το συζητήσω μαζί σου, αλλά αν δε σε πειράζει, θα επιθυμούσα να μείνω μόνος. Όχι ότι δε μου αρέσει να κάνω παρέα με τους χαρακτήρες που πλάθω αλλά έχω να παραδώσω ένα κείμενο για το Mulholland Drive ως το βράδυ και πρέπει να το γράψω έτσι, ώστε να φαίνεται πως ξέρω για τί πράγμα μιλάω.» Αυτά αφού είπε τούτος ο αντάξιος του Αδώνιδος στο κάλλος νεαρός έστριψε το σώμα του ξανά προς την οθόνη του ηλεκτρονική υπολογιστή και προσποιήθηκε ότι πληκτρολογεί.

Ο βασιλιάς Νέστορας απομακρύνθηκε και έκλεισε την πόρτα του δωματίου αφήνοντας μια μικρή χαραμάδα για να διεισδύει καθαρός αέρας. Έκανε μερικά βήματα κι έπειτα κοντοστάθηκε κι αφού συλλογίστηκε για λίγο όσα είχαν προηγηθεί, έκανε μεταβολή και επέστρεψε φουριόζος στο δωμάτιο για να ζητήσει περαιτέρω εξηγήσεις. Ανοίγοντας την πόρτα είδε τον νεαρό να αυνανίζεται παρακολουθώντας ένα πρόγραμμα του National Geographic για την εκτροφή λεμούριων στο Ανταναναρίβο της Μαδαγασκάρης.

«Είναι μικροσκοπικοί και μπορείς να τους κουμαντάρεις εύκολα» γύρισε και είπε χαμογελώντας απολογητικά ο νεαρός, εντείνοντας την αποκρουστική δραστηριότητά του.

Σε εκείνο το σημείο ακριβώς ο βασιλιάς Νέστορας ξύπνησε. Αφού βεβαιώθηκε ότι όσα έβλεπε γύρω του ήταν πραγματικά, σηκώθηκε, ξέστρωσε τον Κοσταλλέλο και κίνησαν για την Κάτω Πόρτα που οδηγεί προς τα Πάνω, χωρίς να ρίξουν ούτε βλέφαρο στην Άνω Πόρτα που οδηγεί προς τα Κάτω, εκεί που λίγες ώρες πριν είχαν ζήσει τον ανείπωτο εφιάλτη – όχι αυτόν που μπαίνεις κατά λάθος στο Blue Oyster Club  του “Police Academy” και ο πορτιέρης κλειδώνει την πόρτα, τον άλλο. Άνοιξαν την πόρτα και προχώρησαν μερικά αρχαία μέτρα όταν βρέθηκαν μπρος σε έναν τοίχο από πάγο, που τους εμπόδιζε να προχωρήσουν. Στο βάθος ο σοφός Βασιλιάς Νέστορας μπορούσε να διακρίνει μια πολυτελή αίθουσα, όμοια με το στέκι του Μπουλούκουλου, που είχαν περάσει δυο κεφάλαια πριν. O βασιλιάς Νέστορας κοντοστάθηκε, έγειρε το κεφάλι ελαφρώς προς τα αριστερά, ανασήκωσε τα φρύδια και είπε με μια βραχνή φωνή τα παρακάτου λόγια:

«Αφού όλοι ξέρουμε ότι σε περίπου δύο ώρες που θα πίνεις δροσερό νέκταρ στην κλίνη μου, δε θα φοράς αυτό το υπέροχο φόρεμα, γιατί να χάνουμε χρόνο με άσκοπες συζητήσεις και δεν πάμε κατευθείαν στο παλάτι μου;», είπε ο Βασιλιάς Νέστορας κοιτάζοντας τον τοίχο από πάγο με νόημα.

«Γιατί το είπες αυτό βασιλιά μου;» αναρωτήθηκε , περιέργως, εύλογα ο Κοσταλλέλος.

«Για να σπάσει ο πάγος», η απάντηση του σοφού βασιλιά Νέστορα και όπως το είπε έτσι έγινε. Ο πάγος έγινε χίλια κομμάτια και οι δύο άνδρες πέρασαν στην αίθουσα. Πλήθος κόσμου τρωγόπινε, ενώ το κορυφαίο συγκρότημα του Βάρακ Καρν , oι“Carlos Satana and friends” τραγουδούσαν την μεγάλη τους επιτυχία «Δεν υπάρχουν άγγελοι σου λέω».

«Έφτασες επιτέλους Νέστορα. Σε περίμενα από χτες», ακούστηκε μια βαριά φωνή από το υπερπέραν.

«Ποιος είναι αυτός που απευθύνεται  στον Νέστορα, τον Σοφό Βασιλιά της Πίνδου; Φανερώσου λοιπόν!», κραύγασε ο βασιλιάς Νέστορας.

«Δεξιά σου», είπε η φωνή κι όταν ο Νέστορας γύρισε το κεφάλι, αντίκρισε έναν μελαχρινό άντρα μεσαίων διαστάσεων με μύστακα φραγκοπρεπή και χρυσελεφάντινη εσάρπα. «Μα που πήγαν οι τρόποι μου. Να συστηθώ. Είμαι ο Μυστήριος, ο άρχων της μεταμφίεσης, της εξαφάνισης, της παραπλάνησης, της αποπλάνησης, της περιπλάνησης και ενός αγροτεμαχίου στις Θερμοπύλες. Και για να προχωρήσεις στον τελικό σου στόχο και να συναντήσεις τον γέροντα, τον σοφό γέροντα, τον γέροντα που είναι σοφός αλλά και γέροντας, θα πρέπει πρώτα να με κερδίσεις σε ένα παιχνίδι στρατηγικής και διπλωματίας. Να με κερδίσεις σε ένα παραδοσιακό παιχνίδι Κρυφτού! Θα κρυφτώ τρεις φορές κι εσύ πρέπει να με βρεις. Πρόσεξε όμως , βασιλιά Νέστορα, γιατί αν χάσεις, να ξέρεις πως θα σε φάει ο Σκαρδαβούλας.»

«Ο Σκαρδαβούλας, ο Σκαρδαβούλας» φώναξαν με μια φωνή οι παρευρισκόμενοι στην αίθουσα.

«Δέχομαι την πρόκληση Μυστήριε», είπε ο βασιλιάς Νέστορας και στράφηκε στον Κοσταλλέλο. «Σιγά το πράμα» πρόσθεσε περιπαιχτικά, όταν όμως γύρισε το κεφάλι ο Μυστήριος είχε εξαφανιστεί. Αφού ξεπέρασε την αρχική του έκπληξη, ο βασιλιάς Νέστορας έριξε μια διερευνητική ματιά στον χώρο. «Η αποστολή μας Κοσταλλέλλο είναι δυσκολότερη από ότι νόμιζα. Μπορείς να μου πεις που πήγε τόσο γρήγορα;»

«Πραγματικά έγινε καπνός», αποκρίθηκε ο Κοσταλλέλος. Και τότε ένα σύννεφο καπνού δέκα μέτρα δεξιά τους άρχισε να αποκτά στερεή μορφή και εκείνο που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα αυτής της ανεξήγητης διεργασίας ήταν ο ίδιος ο Μυστήριος.

 « Πφφφ. Η τύχη του πρωτάρη. Σας υποτίμησα. Αυτή την φορά όμως θα κρυφτώ καλύτερα και δε θα μπορέσετε να με βρείτε» υποσχέθηκε ο Μυστήριος.

«Αυτή τη φορά όμως Μυστήριε δε θα κάνω το λάθος να πάρω το βλέμμα μου από πάνω  σου. Θα σε κοιτάζω συνέχεια και δε θα μπορέσεις να κρυφτείς», είπε με σοφία ο σοφός βασιλιάς Νέστορας.

«Πω,πω, αυτή την φορά την έχω πολύ άσχημα, όντως. Μα, τι είναι αυτό βασιλιά μου; Λύθηκε το κορδόνι σου», φώναξε ο Μυστήριος κι ο βασιλιάς Νέστορας κατέβασε το κεφάλι και έκανε να σκύψει για να δέσει το κορδόνι του. Όταν διαπίστωσε ότι φορούσε σανδάλια ήταν πια πολύ αργά. Ο Μυστήριος είχε προλάβει να κρυφτεί .

«Κοσταλλέλο ο άνθρωπος αυτός είναι πανούργος. Φοβάμαι πως την έχουμε άσχημα. Πως θα μπορέσουμε να τον βρούμε μέσα σε τόσο κόσμο;»

«Ψάχνουμε ψύλλους στα άχυρα», ψέλλισε ο Κοσταλλέλος. Και τότε από μια στίβα με άχυρα ξεπήδησαν εκατομμύρια ψύλλοι οι οποίοι σχημάτισαν την μορφή του Μυστήριου.

«Απίστευτο, πραγματικά απίστευτο! Τέρμα πια οι αηδίες. Τώρα θα βάλω όλη μου την τέχνη. Θα κρυφτώ τόσο καλά που δε θα μπορέσουν εντοπίσουν την κρυψώνα μου ούτε οι Δώδεκα θεοί του Ολύμπου.», κραύγασε κι έκανε μια κίνηση με το χέρι, ακούστηκε ένα τσαφ και ένα σύννεφο καπνού τον κάλυψε.

«Πάλι τα ίδια;» αναφώνησε χασκογελώντας ο βασιλιάς Νέστορας. «Αφού και πριν μεταμφιέστηκε σε καπνό». Δεν πρόλαβε να τελειώσει την φράση του και ο καπνός διαλύθηκε, μα ο Μυστήριος δεν φαινόταν πουθενά.

«Δία μου και Αθηνά μου. Είναι πάρα πολύ καλός. Που πήγε πάλι;», αναρωτήθηκε ο βασιλιάς Νέστορας.

«Πραγματικά άνοιξε η γη και τον κατάπιε» είπε άχρωμα ο Κοσταλλέλος. Και τότε το δάπεδο μπροστά τους άνοιξε στα δύο και αναρριχήθηκε ο Μυστήριος εν εξάλλω κατάσταση.

«Ανήκουστο. Αδιανόητο. Με κερδίσατε. Ο ακόλουθος σου με βρήκε τρεις φορές μέσα σε δευτερόλεπτα ενώ άλλοι έψαχναν για μέρες και δεν μπόρεσαν να με βρουν ούτε μία φορά. Μα ο άνθρωπος αυτός είναι αληθινή μεγαλοφυία! Θα μου επιτρέψεις να τον συγχαρώ, βασιλιά Νέστορα», είπε ο  Μυστήριος αναγνωρίζοντας με μεγαλοπρέπεια την ήττα του και άπλωσε το χέρι του προς τον Κοσταλλέλο αναμένοντας χειραψία. 

Ο Κοσταλλέλλος τον κοιτούσε αποβλακωμένα.

«Κοσταλλέλλο παιδί μου τι είπαμε ότι κάνουμε όταν οι άνθρωποι μας δίνουν το χέρι τους;» τον επίπληξε ο βασιλιάς Νέστορας.

«Α, ναι», αναφώνησε ο Κοσταλλέλλος και έπειτα έβγαλε από την τσέπη του μία μνα και έκανε να την αφήσει στο χέρι του Μυστήριου.

«Όχι ηλίθιε, κάνε το άλλο που σου έδειξα, την χειραψία», φώναξε ο Βασιλιάς Νέστορας στον πιστό και μωρό υπηρέτη του. « Μην του κρατήσεις κακία , ω Μυστήριε, ο Κοσταλλέλος είναι χαζός σαν αποξηραμένο δαμάσκηνο», είπε και ξέσπασε σε γέλια σκεπτόμενος την εύστοχη παρομοίωση του.

«Ναι!», κούνησε το κεφάλι καταφατικά ο Κοσταλλέλος και έβαλε τα γέλια, ενώ συνέχιζε να σφίγγει το χέρι του Μυστήριου.

«Πολύ ωραία λοιπόν. Δεν μένει παρά να κάνω στην άκρη με στυλ και να σας αφήσω να περάσετε και να συναντήσετε το αφεντικό μου», είπε ο Μυστήριος και έκανε στην άκρη με στυλ καθώς στο τέρμα της αίθουσας μια τεράστια ξυλένια πόρτα άνοιγε, αφήνοντας ένα ανατριχιαστικό τρίξιμο.

Οι δύο ήρωες, ο Νέστορας, ο σοφός βασιλιάς της Πίνδου και ο Κοσταλλέλος, ο πιστός και μωρός Καρχηδόνιος υπηρέτης του με τους ανθρακοειδείς βοστρύχους, προχώρησαν προς την ορθάνοιχτη πόρτα. Ποια φριχτή δοκιμασία τους περίμενε άραγε προκειμένου να αποσπάσουν από τον γέροντα, τον σοφό γέροντα, τον γέροντα που είναι σοφός αλλά και γέροντας το ματζούνι που θα θεράπευε το αχρηστευμένο γόνατο του Διαγόρα του Ρόδιου;  Θα τα κατάφερναν να φέρουν εις πέρας την δοκιμασία; Θα έφταναν εγκαίρως στο λιμάνι της Ιωλκού για να σαλπάρουν με την γαλέρα «Φτάνω πριν την Ώρα μου» με προορισμό την Ολυμπία; Θα έσωζαν την τιμή και την αξιοπρέπεια του τιμημένου και αξιοπρεπούς βασιλείου της Πίνδου σαρώνοντας τους κότινους στους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ή μήπως θα έπιναν μια Löwenbräu;  Aπό το 1833 στο Μόναχο βασιλεύει η Löwenbräu. Löwenbräu. Σε 140 χώρες και στην Ελλάδα. Löwenbräu. Έμαθε τον κόσμο να πίνει μπύρα.

To Be Continued…







Όλα τα προηγούμενα κεφάλαια εδώ.

Χαμένοι στη Μετάφραση #2

Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε πριν μερικούς μήνες, πως επανήλθε στον χώρο της ελληνικής διανομής η μόδα της απόδοσης στα ελληνικά των ξενικών τίτλων  με σκωπτικούς τίτλους, τίτλους που παραπέμπουν σε παλιότερες επιτυχίες και τίτλους με ατάκες που στόχο έχουν να τραβήξουν το ελληνικό κοινό (βλέπε εδώ). Με ακόμα μεγαλύτερη χαρά διαπιστώνουμε πως η συγκεκριμένη πρακτική δεν ήταν ένα πρόσκαιρο πυροτέχνημα, αλλά συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Έτσι το «The English Teacher» έγινε «Κάτσε Φρόνιμα» , το «Populaire» βαφτίστηκε «Χτυποκάρδια στο Γραφείο», ενώ το «Mud» του Jeff Nichols κυκλοφόρησε με τον τίτλο «Ένα Καλοκαίρι», κάνοντας σε να αναρωτιέσαι πότε θα αρχίσει να παίζει στο background η αγαπησιάρικη στιχομυθία ανάμεσα στην Αφροδίτη Μάνου και τον Γιάννη Φέρτη. Αποφασίσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε το θεάρεστο έργο της ελληνικής διανομής, δίνοντας τίτλους ανάλογης λογικής σε ταινίες που κυκλοφόρησαν στις ελληνικές αίθουσες από την ημερομηνία του προηγούμενου post, ήτοι από τις 29 Ιανουαρίου του 2013, και έπειτα. Όπως πάντα είστε ελεύθεροι να συνεισφέρετε στο έργο μας, αφήνοντας σχόλιο με τις δικές σας προτάσεις.

Warm Bodies – Ρομέρο και Ιουλιέτα

After Lucia – Τραμπουκίζοντας την Λουσία

The Sessions – Η γιατρός του σεξ

Laurence Anyways – Η Λώρενς του Μόντρεαλ

Beautiful Creatures – Μαγεμένο Λυκόφως

Lore – Ναζί κανείς ή μη ναζί;

End of Watch – Για την Τιμή του Μπάτσου

Passion – Οι Λύκαινες

Los Amantes Passajeros – Αεροσυνοδοί στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης

Broken City – Η Πόλη της Δυσωδίας

Stoker – Νύχτες με τον Θείο

The Place Beyond the Pines – ΡΑΪΑΝ ΓΚΟΣΛΙΝ, Ο Ασυμβίβαστος

Τhe Host – Εξωγήινο Λυκόφως

Trance – Το Νου σου στον Πίνακα

Stand Up Guys – Σκυλίσια Νύχτα

The Piano Teacher – Δασκάλα στο … πιάνω!

Two Mothers – Μου Δανείζεις τη Μάνα σου;

Now You See Me – Κούκου…  Τσα!!!

Snitch – Ο Σπιούνος

The Big Wedding – Τρελός Παπάς τους Πάντρεψε

 The Company you Keep - Όλοι οι Άνθρωποι του Συνηγόρου

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από όλους μας στον  Μανώλη Δούνια για τον Χάνεκε.

Oblivion (2013)

 To Oblivion είναι από εκείνες τις ταινίες για τις οποίες όσο λιγότερα ξέρεις προτού πατήσεις το play στο dvd, τόσο το καλύτερο. Όχι τόσο γιατί γνωρίζοντας τα μυστικά του χάνεται το στοιχείο της έκπληξης – άλλωστε οι ανατροπές του δεν έχουν τη βαρύτητα μιας Έκτης Αίσθησης-, αλλά επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μειωθεί η συναισθηματική τους επιρροή.

Γιατί η μεγάλη δύναμη του φιλμ δεν είναι τα εκθαμβωτικά visuals, δεν είναι το ευτυχές πάντρεμα των εικόνων με το εθιστικό score των M83, αλλά η αθεράπευτα ρομαντική του φύση. Γιατί μιλά για μεγάλους έρωτες, έρωτες ικανούς να επιβιώσουν απέναντι και στις πλέον βάναυσες και κακόβουλες εξωτερικές παρεμβάσεις. Γιατί είναι μια ταινία όπου το θέαμα κορυφώνεται όχι στις (καλοστημένες) σκηνές δράσεις, αλλά σε εκείνες τις στιγμές που η επιστημονική φαντασία συναντά την ποίηση, όπως σ’ αυτή την υγρή, ονειρεμένη ερωτική σκηνή που μοιράζεται ο Κρουζ με την απρόσμενα ποθητή Ράιζμπορο.

Και είναι στιγμές σαν κι αυτή που, παρακολουθώντας το φιλμ, νιώθεις ότι πετάς. Μετά όμως έρχεται το κακό(και παντελώς άστοχο δραματουργικά)φινάλε και σε προσγειώνει ανώμαλα. Δε βαριέσαι. Συνήθως έτσι γίνεται και με τους μεγάλους έρωτες.

World War Z (2013)

  Σε πείσμα της μετα- Avengers τάσης στις υπερπαραγωγές, που θέλει τις σκηνές δράσης να μεγαλώνουν σε κλίμακα όσο περνά η ώρα, καταλήγοντας σε μια μακροσκελή σεκάνς βιβλικών διαστάσεων, το «World War- Z» του  Marc Forster ξεκινά με πληθωρικές σκηνές μαζικών επιθέσεων ζόμπι, που συναγωνίζονται σε μέγεθος τις χαρακτηριστικότερες στιγμές της φιλμογραφίας του Ronald Emmerich, δίνει όμως στη συνέχεια την σκυτάλη σε set-pieces απλούστερης δομής και ολοένα και πιο περιορισμένων χώρων, για να καταλήξει σε μια άκρως μινιμαλιστική τρίτη πράξη. Η εξελικτική πορεία των set-pieces μοιάζει να ακολουθεί την πορεία της αναζήτησης του Gerry, με τους χώρους να στενεύουν όσο στενεύουν και τα περιθώρια για την επιτυχία της αποστολής του.

  Ο Gerry είναι ένας χαρακτήρας στηριγμένος στο κλασσικό, πολυφορεμένο μοτίβο του ανθρώπου με ειδικές ικανότητες, που καλείται να σηκώσει στις πλάτες του το βάρος της σωτηρίας της ανθρωπότητας. Τον υποδύεται όμως ο Brad Pitt, ο οποίος αντικαθιστά τον δυναμισμό και την υπερδιέγερση με την οποία τέτοιου τύπου ήρωες ρίχνονται στον κίνδυνο, με μια νηφαλιότητα αναντίστοιχη μεν προς τις συνθήκες, που καθιστά όμως σαφές ότι ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είναι ξεχωριστός σε σχέση με τους γύρω του. Κάνει έτσι έναν μάλλον τυποποιημένο ήρωα να μοιάζει ολόφρεσκος.

H έτερη ιδιαιτερότητα του «World War-Z» είναι πως τολμά να αγνοήσει ένα αναπόσπαστο στοιχείο του υπο-είδους του zombie - horror, το gore. Οι επιθέσεις όμως των zombie, που παραπέμπουν σε επιδρομή σμήνους εντόμων, είναι τέτοιας έντασης και βαναυσότητας, που, αν και το αποτέλεσμα τους τελείται στην άκρη του κάδρου ή και εκτός κάδρου, είσαι πεπεισμένος πως το είδες σε όλο του το φρικιαστικό μεγαλείο. Χάρη στο κοφτό μοντάζ, το πραγματικά εξαιρετικό sound design και, last but not least, την σκηνοθετική επιδεξιότητα του Marc Forster, το «World War Z» είναι μία από τις πιο σκληρές ταινίες της χρονιάς, δίχως να χύνεται σταγόνα αίματος.