Στο Broken City ένας άνθρωπος εναντιώνεται σε ένα διεφθαρμένο σύστημα. Όπως έχουν διδάξει οι καλύτερες ταινίες του είδους, για να κάνεις τον θεατή να «ματώσει» μαζί με τον ήρωα, θα πρέπει οι πράξεις του να πηγάζουν από ένα αίσθημα ευθύνης για την αποκατάσταση της δικαιοσύνης. Το μοντέλο του ηθικά ακέραιου ήρωα σε έναν κόσμο ανηθικότητας, επιτείνει το μέγεθος της αδικίας και διογκώνει τη σημασία της σταυροφορίας του. Ο Μπίλυ Τάγκαρτ του Broken City δεν είναι ένας τέτοιος ήρωας.
Έχοντας πατήσει βάναυσα τον όρκο του να ενεργεί στο όνομα της δικαιοσύνης, εναντιώνεται στο σύστημα, όταν του δίνεται η ευκαιρία, με ιδιοτελή κίνητρα, για να εξιλεωθεί ως άτομο. Σε αυτή την περίπτωση για να επιτευχθεί η συναισθηματική εμπλοκή του θεατή, θα πρέπει ο δημιουργός να επενδύσει στο προσωπικό δράμα του ήρωα. Δυστυχώς ο Άλλεν Χιουζ στην πρώτη του σκηνοθετική εξόρμηση δίχως την βοήθεια του αδερφού του, Άλμπερτ, στηρίζεται αποκλειστικά στην (λιγότερο σύνθετη και συναρπαστική από όσο νομίζει) ίντριγκα, την οποία απλώς υποστηρίζει επαγγελματικά (και απρόσωπα). Ουσιαστικά το φιλμ αντλεί την γοητεία του από τις μετρημένες ερμηνείες του εξαίρετου καστ, που αντισταθμίζουν επιτυχώς την απουσία λεπτότητας στο σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου Μπράιαν Τάκερ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου