Ice Age: Continental Drift (2012)

Το Ice Age είναι ένα franchise που αρέσει στο κοινό. Η ανοδική πορεία που ακολουθούν οι εισπράξεις ταινία με την ταινία στέκει ως ατράνταχτη μαρτυρία της αποδοχής του. Μεγάλο μέρος αυτής οφείλεται στον Scrat, έναν κρετίνο σκίουρο που κυνηγά μανιωδώς ένα βελανίδι, προκαλώντας βιβλικές καταστροφές. O χαρακτήρας του Scrat εκπροσωπεί μια slapstick αθωότητα που τείνει να εκλείψει από τα animation σήμερα και προκαλεί ευθυμία άμα τη εμφανίσει του. Το συνήθειο όμως των δημιουργών του Ice Age να διακόπτουν την αφήγηση, παρεμβάλλοντας ολιγόλεπτες βινιέτες με πρωταγωνιστή τον Scrat, δίνει στις ταινίες της σειράς (ιδίως στα σίκουελ) τον χαρακτήρα σαββατιάτικου παιδικού τηλεοπτικού σόου. Η επιλογή της δημιουργικής ομάδας πίσω από το Ice Age: Continental Drift να ελαττώσει τη διάρκεια αυτών των διαλειμμάτων, ελαττώνει και την αποσπασματικότητα του φιλμ.

Στόχος του ταξιδιού των ηρώων είναι και αυτή τη φορά η επανένωση της οικογένειας. Μετά από μια αμήχανα μονταρισμένη εκκίνηση, οι ρυθμοί βελτιώνονται, τα αστεία βρίσκουν συχνά τον στόχο τους- με την ποσότητα εκείνων που αφορούν το πεπτικό σύστημα να παραμένει μεγάλη, δυστυχώς-, ενώ η μελοδραματικά επική διάθεση που χαρακτηρίζει τη σειρά παραμένει ακέραια. Το πολυπληθές σε χαρακτήρες καστ (ξεχωρίζει μια αγέλη από τρισχαριτωμένους κάστορες και ένας καθυστερημένος θαλάσσιος ελέφαντας με τη φωνή του Nick Frost) συνοδεύεται από μία αναλογικά υπερφορτωμένη ίντριγκα, με storylines για όλα τα γούστα.

Εκείνο που γίνεται φανερό όσο περνά η ώρα είναι πως η ιστορία αποτελεί την αφορμή για την εμπλοκή των ήδη αγαπημένων ηρώων σε μια σειρά από επεισοδιακού χαρακτήρα δοκιμασίες, προορισμένες να παράγουν όσο το δυνατόν περισσότερα gags. Κι αυτός είναι ο λόγος που η εν λόγω σειρά δεν άγγιξε και κατά τα φαινόμενα δε θα αγγίξει ποτέ τη δραματουργική υπεροχή των animation της Disney και της Pixar, που πήρε την σκυτάλη από την πρώτη στα μέσα των 90’s. Για τους τελευταίους, ακόμα και όταν γυρίζουν μια συνέχεια μεγάλης επιτυχίας, η ιστορία αποτελεί τη γενεσιουργό αιτία, συνιστά την ραχοκοκαλιά της ταινίας(επιφανές παράδειγμα το Τoy Story 3). Και αν οι δημιουργοί της σειράς θεωρούν πως αυτή θα διεισδύσει σε εκείνη την κινηματογραφική κάστα με την απλή προσθήκη μουσικοχορευτικού ιντερλούδιου ντισνεϊκών καταβολών στη συνταγή, φοβάμαι πως κινούνται στη λάθος κατεύθυνση.