The Amazing Spider-Man (2012)

Μολονότι ο Captain America ήταν ο ήρωας που γεννήθηκε ως αντίπαλο δέος στη δημοφιλία του Superman, ο ήρωας της Marvel με τη μαζικότερη απήχηση είναι ο Spiderman. Τα αίτια αυτής του της απήχησης θα πρέπει μάλλον να αναζητηθούν στην ηλικιακή του ταύτιση με τον πυρήνα της fanbase των υπερηρωϊκών κόμικ. Ο Πήτερ Πάρκερ είναι ένας γκαφατζής  και όχι ιδιαίτερα δημοφιλής λυκειόπαις που αποκτά υπερδυνάμεις από το δάγκωμα μιας ραδιενεργούς αράχνης. Ο συνδυασμός των εφηβικών ανησυχιών με την κατατρόπωση χαρακτηριστικά μοχθηρών δυνάμεων του κακού (η πινακοθήκη κακών του Spiderman δεν έχει ανάλογο της εντός της εταιρείας και μόνο με εκείνη του Batman μπορεί να συγκριθεί) μίλησε κατευθείαν στην καρδιά του αγοραστικού κοινού.

 Μόλις 5 χρόνια μετά την (άκρως επιτυχημένη εισπρακτικά) τελευταία κινηματογραφική μεταφορά του χαρακτήρα στη μεγάλη οθόνη, η παραγωγός εταιρεία κάνει reboot στις περιπέτειες του. Το The Amazing Spider-man προσθέτει μια ενδιαφέρουσα πτυχή στη μυθολογία του ανθρώπου – αράχνη, καλύπτοντας με πέπλο μυστηρίου τον θάνατο των γονιών του, τον οποίο ο ήρωας καλείται να ξεδιαλύνει, κι αφήνοντας νύξεις για την εμπλοκή μιας γνώριμης στους φαν πολυεθνικής εταιρείας, της Oscorp. Το σπέρμα αυτής της ιδέας φυτεύεται στο παρόν φιλμ με στόχο να αναπτυχθεί σε εκείνα που θα ακολουθήσουν. Προς το παρόν εκείνο που μας απασχολεί είναι το origin του χαρακτήρα.

Αφιερώνοντας γενναίο χρόνο στις δυσκολίες της καθημερινότητας του Πήτερ Πάρκερ και στο  ρομάντζο του με την Γκουέν Στέισι(μια γλυκύτατη Emma Stone) ο Marc Webb στήνει ένα ταιριαστά με την ιδιοσυγκρασία του ήρωα νεανικό φιλμ, που ξεδιπλώνει με υπομονή τους χαρακτήρες και τις δυναμικές που αναπτύσσονται μεταξύ τους, προτού πέσει «ξένος» δάκτυλος για να προχωρήσει το φιλμ στο «θέαμα» και να μην υπερβεί την ανεκτή εμπορικά διάρκεια, οπότε και παρατηρούνται ολοένα και πιο έντονα φαινόμενα σκηνών που μένουν ημιτελείς και χαρακτήρων που εξαφανίζονται μυστηριωδώς. Απέναντι στην υπερκινητική κινηματογράφηση του Raimi ο Webb παραθέτει μια πιο παραδοσιακή προσέγγιση που παράγει αξιοπρεπή (όχι όμως ιδιαιτέρως εντυπωσιακά) αποτελέσματα στα μεγάλα set-pieces. Εδώ που τα λέμε, δεν υπάρχουν και πολλά τέτοια, παρά τα 215 εκατ. δολάρια που στοίχισε η παραγωγή – ένα μέρος του κόστους οφείλεται στη μακρά διαδικασία προ-παραγωγής ενός τέταρτου Spiderman από τον Raimi, πριν παρθεί η απόφαση της επανεκκίνησης του franchise-.

Εκεί που το reboot υπερέχει έναντι του προκατόχου του είναι στην ανάγνωση του ήρωα του. O Πήτερ Πάρκερ είναι ένας loser που θέλει να ενταχθεί στο σύνολο, να γίνει αποδεκτός από τους άλλους. Ο Πάρκερ των Raimi και Maguire είναι ένας χαζοχαρούμενος nerd, που ζει στον κόσμο του και πέρα από το να κινήσει το ενδιαφέρον της Μέρι Τζέιν, δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα η αναγνώριση από τον κοινωνικό του περίγυρο. Στο κόμικ  όταν ο Πάρκερ φορά τη στολή του Spiderman, υιοθετεί μια εγωκεντρική, επιδειξιομανή περσόνα που εκτοξεύει κυνικά σχόλια προς πάσα κατεύθυνση και παίζει με τους κακοποιούς/θύματά του. Η εν λόγω ψυχοπαθολογική μεταμόρφωση, παραμερισμένη από τα προηγούμενα φιλμ, εδώ λαμβάνει χώρα προς τέρψη των purists. Και είναι η συσσωρευμένη ένταση που υποβόσκει στην χαριτωμένη αμηχανία του κατά Andrew Garfield Spiderman, που κάνει ομαλή τη μετάβαση από τον συνεσταλμένο νεαρό στον σαρκαστικό υπερήρωα. O τελευταίος μετά από μια σειρά συναισθηματικά φορτισμένων ερμηνειών σε ταινίες χαμηλότερου βεληνεκούς (Βoy A, Never Let Me Go) βρίσκει το όχημα που θα τον βοηθήσει να φτάσει ψηλότερα και αρπάζει την ευκαιρία από τα μαλλιά, πραγματοποιώντας μια star-making εμφάνιση. Είδωλο μπορεί να μη γίνει ποτέ -δε διαθέτει την «εξωπραγματική» κοψιά που κάνει τις γυναίκες να θέλουν κάποιον σαν αυτόν και τους άντρες να θέλουν να γίνουν σαν αυτόν-, διαθέτει όμως έναν γήινο μαγνητισμό που με τα χρόνια μπορεί να τον καταστήσει μια φιγούρα οικεία άμα τη εμφανίσει της, στα πρότυπα ενός Jack Lemon ή ενός Tom Hanks.

Ακολουθώντας χρονολογικά ένα επικών διαστάσεων και ανείπωτου χαβαλέ υπερηρωϊκό blockbuster όπως το The Avengers, το The Amazing Spider-man  μοιάζει αναπόφευκτα μικρό στη σύγκριση. Αυτό το χαμηλό προφίλ του όμως και το ενδιαφέρον του για τις «μικρές», φαινομενικά ασήμαντες στιγμές ανάμεσα στους ήρωες του είναι που το κάνει τελικά γοητευτικό.