Blood Work (2002)

Είδωλα σαν τον Κλιντ Ίστγουντ έχουν υπάρξει ελάχιστα στην ιστορία του σινεμά. Οι χαρακτήρες που υποδύεται αντλούν την υπόστασή τους όχι από την εξαφάνιση της εικόνας του μέσα σ’ αυτούς, αλλά από την εξαφάνισή αυτών μέσα στην εικόνα του. Ο ίδιος μέσα από το έργο του έχει μελετήσει κι έχει επανεφεύρει την εικόνα του ουκ ολίγες φορές, ώσπου να φτάσει στην ολοκληρωτική της αποδόμηση με το Gran Torino, την συγκλονιστική φιλμική του διαθήκη. 

Το αδικαιολόγητα (και ξεδιάντροπα) χτυπημένο από την Kριτική Blood Work είναι για την εικόνα του Επιθεωρητή Κάλαχαν, ότι το Unforgiven για τη φιγούρα του Man with no Name. Μια ρεβιζιονιστική ιστορία που τους βρίσκει σε προχωρημένο στάδιο, όταν το γήρας και η περισυλλογή, που το συνοδεύει, τους έχει καταβάλλει. Ξεκινά με ένα νυχτερινό πανοραμικό πλάνο του αστικού τοπίου τραβηγμένο από ελικόπτερο, συνοδευόμενο από μουσική υπόκρουση που θα μπορούσε κάλλιστα να φέρει την υπογραφή του Λάλο Σίφριν. Ο Ίστγουντ προσέρχεται στον τόπο του εγκλήματος, εντοπίζει ανάμεσα στο πλήθος τον δράστη, έναν μοχθηρό σίριαλ κίλερ, και τον κυνηγά. Μόνο που στα μισά της καταδίωξης σωριάζεται στο έδαφος νικημένος από την αδύναμη καρδιά του και μεταφέρεται στο νοσοκομείο εσπευσμένα, όπου υποβάλλεται σε μεταμόσχευση καρδιάς. Κι έπειτα, μαζί με την σωματική καταβολή έρχεται και η ψυχολογική.

Αν τον Γουίλ Μάννυ του Unforgiven κυνηγούν τα φαντάσματα εκείνων που σκότωσε, τον Τέρι ΜακΚέιλεμπ του  Blood Work κυνηγούν τα φαντάσματα εκείνων που δε μπόρεσε να σώσει στην αιώνια μάχη του με το Κακό. Το βάρος αυτής της ενοχής συμβολίζεται με το σημάδι ενός σταυρού στο στέρνο του – στη μνημειώδη σκηνή της αναμέτρησης στο Gran Torino το σχήμα του σταυρού ταυτίζεται ολοκληρωτικά με το σώμα του-. Και το φορτίο μεγαλώνει στη σκέψη πως το Κακό θα παραμείνει ασύλληπτο, επειδή έχει τη μορφή του Κανένα. Όταν το αντιμετωπίζει σε κάποια από τις εκδοχές του, έχοντας την ευτυχή δυνατότητα να το εξολοθρεύσει -φυσικά μόνο παροδικά-, εκείνο του υπενθυμίζει πως το χρειάζεται, όμως αυτός του απαντά αρνητικά. Δεν το χρειάζεται, απλώς δε μπορεί να κάνει διαφορετικά. Κι αν στη μάχη εναντίον του θυσίασε ακόμα και την καρδιά του, δε θα το βάλει κάτω, μα θα συνεχίσει ώσπου να δώσει και τη ζωή του. Θα το κάνει κάποια στιγμή στο μέλλον...

 

Και κάπως έτσι, δηλαδή με την παρουσία του μπροστά και πίσω από την κάμερα, ο Κλιντ μετατρέπει μια τραβηγμένη αστυνομική ίντριγκα του Μάικλ Κόνελλι σε ένα απορροφητικά τυπικό -όχι κοινότυπο- δείγμα ανδρικού σινεμά , σε μια μείζονος σημασίας ψηφίδα ενός πολυετούς, συνεχιζόμενου έργου προσωπικής αναθεώρησης.