Εικόνες της αμερικανικής επαρχίας, blue-collar ήρωες, κάμερα στο χέρι, αυτοσχέδιο μοντάζ. Στα πρώτα του λεπτά το Dallas Buyers Club σου δίνει την εντύπωση μιας ταινίας που θα μπορούσε να έχει γυρίσει ο Bob Rafelson στα 70's με τον Jack Nicholson στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δυστυχώς ο -μέχρι σήμερα- αναξιόπιστος Jean Marc Vallee γρήγορα θα υποκύψει στις συμβάσεις ενός ακαδημαϊκού, big issue movie.
Ωστόσο δεν έχει και τόση σημασία. Γιατί το φιλμ είναι, πρωτίστως, μια ταινία ηθοποιού. Όχι του Jared Leto, o οποίος σου δίνει στα 5 πρώτα λεπτά της εμφάνισης του όσα έχει να σου δώσει και μετά απλώς καταφεύγει σε μια ανακύκλωση των τικ και των μανιερισμών του ρόλου του. Ανήκει στον Matthew McConaghey, αυτό τον χαρισματικό πρωταγωνιστή - περί τέτοιου πρόκειται- που εδώ και μερικά χρόνια πραγματοποιεί ένα θεαματικό comeback.
Ο McConaghey ξεκίνησε με μια σειρά από ρόλους σε ταινίες ανεξάρτητων δημιουργών, σε ερμηνείες που φανέρωναν ένα ακατέργαστο ταλέντο, που συνδύαζε την εξωτερική εμφάνιση με ένα (δυνάμει) πληθωρικό ερμηνευτικό ένστικτο. Γρήγορα όμως άλλαξε τροπάρι κι αποφάσισε να γίνει ένας μεγάλος, εμπορικός σταρ. Για να παραφράσουμε την Melanie Griffith στο Working Girl, ο McConaghey είχε σώμα για αμαρτίες αλλά όχι μυαλό για δουλειά. Αναλώθηκε έτσι σε μια σειρά από εμφανίσεις σε rom-com του σωρού, στηριζόμενος αποκλειστικά στην εξωτερική του εμφάνιση.
Κάτι άλλαξε όμως εκεί, γύρω στο '10. Ο ΜcConaghey αποφάσισε να πάρει ξανά την τέχνη του στα σοβαρά και να συνεχίσει από εκεί που το είχε αφήσει με την ηλεκτρισμένη του ερμηνεία στο Frailty. Και πραγματικά από τότε χαίρεσαι να τον βλέπεις. Με προσήλωση αξιέπαινη, με την χαρακτηριστική εκφορά του λόγου και μια αύρα περιθωριακής αρρενωπότητας, που απουσιάζει ολοσχερώς από τους "μορφονιούς" νεότερης κοπής, ο αμερικανός ηθοποιός δίνει στους χαρακτήρες, που υποδύεται, μια ένταση που ολοένα και εκλείπει από τις οθόνες μας.
Στο Dallas Buyers Club θα προετοιμαστεί με "ντενιρική" αφοσίωση και θα χαθεί μέσα σε ένα χαρακτήρα ξεροκέφαλο, μα θαρραλέο, ο οποίος- κι εδώ είναι το μεγάλο ατού της ταινίας-, θα κάνει εκείνο που πρέπει, όχι γιατί έγινε καλύτερος άνθρωπος, αφού έφαγε το χαστούκι της μοίρας, αλλά επειδή αυτό υπαγορεύουν οι αρχές του. Η Κριτική συχνά τείνει να παρακάμπτει τα πρόσωπα που στέκουν μπροστά στον φακό, να υποβαθμίζει την σημασία της δουλειάς του ηθοποιού (του σταρ ακόμα περισσότερο) για το τελικό αποτέλεσμα. Έρχεται όμως κάπου κάπου μια εμφάνιση σαν εκείνη του McConaghey σ'αυτό το φιλμ, που σε γραπώνει από το μανίκι και σε παρασύρει σε ένα ταξίδι συναρπαστικό και, ναι, κινηματογραφικό. Γιατί, σε τελική ανάλυση, το σινεμά είναι μια τέχνη (και) προσώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου