Ο Γουίλ Φέρρελ είναι μια εξαιρετική περίπτωση κωμικού. Προικισμένος
με αστεία φυσιογνωμία και ασύγκριτες αυτοσχεδιαστικές ικανότητες που
κορυφώνονται σε ξεκαρδιστικά, οργίλα straight-faced ξεσπάσματα random
λογοπαραγωγής, o Φέρρελ, όπως κάθε χαρισματικός κωμικός, απογειώνεται όταν ο
σκηνοθέτης του τον αφήνει ελεύθερο να δράσει. Φυσικά πολλοί κριτικοί εκεί έξω,
οι οποίοι αναρωτιούνται γιατί δεν παίζει σε κάθε ταινία του έτσι «ωραία» και
«συγκρατημένα» όπως στο Stranger Than Fiction, θα
ισχυριστούν το αντίθετο. Είναι οι ίδιοι που, όταν τους ρωτάς ποια ταινία του
Βέγγου αγαπούν περισσότερο, θα σου
απαντήσουν το Βλέμμα του Οδυσσέα. Whatever.
Στους Υποψηφίους
ο Τζέι Ρόουτς αφήνει τον Φέρρελ ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει. Κι αυτό οδηγεί σε
σκηνές που παρέχουν γέλιο στα όρια του λιποθυμικού σοκ. Επιπροσθέτως του δίνει
τη δυνατότητα να τοποθετήσει την κωμική του περσόνα, που ειρωνεύεται καυστικά
το αμερικανικό πρότυπο, στην κορυφαία θέση του αμερικάνικου συστήματος αξιών,
εκείνη του πολιτικού προσώπου. Συγκυρία που δίνει την αφορμή για (αφελή πλην ξέφρενη)
διακωμώδηση των μηχανισμών ανάδειξης της πολιτικής ηγεσίας καθώς και των
στερεοτυπικών προφίλ των πολιτικάντηδων των δύο μεγάλων αμερικανικών παρατάξεων,
τόσο από τον Φέρρελ, όσο κι από τον Γαλιφιανάκης, ο οποίος εδώ για πρώτη φορά
εντάσσει στην δική του περσόνα στοιχεία ανθρώπινης ύπαρξης, καθιστώντας την πιο
συμπαθητική. Σοβαρή υποψηφιότητα για
κωμωδία της χρονιάς – κι ας κατεβάζει ρυθμούς στο τελευταίο εικοσάλεπτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου