Η ατέλεια της ανθρώπινης φύσης είναι μια θεματική που διατρέχει το σύνολο της φιλμογραφίας του Κρόνενμπεργκ. Επόμενο ήταν ο τελευταίος να βρει υλικό που τον ενδιαφέρει στο βιβλίο του Ντε Λίλο, όπου ήρωας είναι ένας άνθρωπος που τα έχει όλα και, όπως δηλώνει ο ίδιος, θέλει περισσότερα.
Περιπλανώμενος εντός πολυτελούς, μηχανοκίνητου φρουρίου σε μια πόλη, όπου εμφανώς κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά, ο Έρικ συναντά ανθρώπους και συλλέγει εμπειρίες, ακολουθώντας μια (αυτο)καταστροφική πορεία, που στόχο έχει να εκπληρώσει τον υπέρτατο πόθο κάθε γνήσιου κρονενμπεργκικού ήρωα, τη μεταμόρφωση. Κι αν αυτή στο παρελθόν μεταφραζόταν σε αποκρουστική εικονογραφία, εσχάτως τελείται σε καθαρά διαλογικά πλαίσια. Οι πένες που αφορίζουν αυτή την «μεταμόρφωσή» του σινεμά του Κρόνενμπεργκ, θεωρώντας την στροφή 180 μοιρών, λησμονούν ότι και το μυαλό είναι τμήμα του σώματος. Εν προκειμένω βέβαια η πυκνογραμμένη πρόζα του Ντε Λίλο, που συνοψίζεται σε μια σειρά παράλληλων μονολόγων μεταξύ των παριστάμενων χαρακτήρων, είναι λογοτεχνική και σποραδικά απροσπέλαστη, εμποδίζοντας την «απορρόφηση» από τα δρώμενα. Προτού όμως το Cosmopolis καταχωρηθεί οριστικά στους minor τίτλους του Κρόνενμπεργκ, δικαιούται, νομίζω, μια επαναληπτική προβολή. Ίσως αποβεί διαφωτιστική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου