Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Άπνοια




Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο ο πρώην πρωταθλητής κολύμβησης Αρης Μπαφαλούκας βάζει υπό το μικροσκόπιο του δύο νέους, τον Δημήτρη, έναν ελπιδοφόρο κολυμβητή και την Έλσα, μια ακτιβίστρια, που στον ελεύθερό της χρόνο σπουδάζει οδοντιατρική. Αμφότεροι ακολούθησαν το επαγγελματικό μονοπάτι που τους υπέδειξαν άλλοι. Η Έλσα είχε τη δύναμη να ξεφύγει και να ακολουθήσει τον δικό της δρόμο. Ο Δημήτρης, πιο ευαίσθητος και πιο πειθήνιος, ακολουθεί κατά γράμμα την προδιαγεγραμμένη πορεία, ίσως και γιατί δεν ξέρει να κάνει κάτι άλλο. Ίσως επειδή, όταν καταδύεται στο νερό και μένει στον πάτο της πισίνας για ώρα, όλα είναι γαλήνια και δεν χρειάζεται να ευχαριστήσει κανένα.


Όταν η Έλσα εξαφανίζεται σε μια οικολογική της εξόρμηση, ο Δημήτρης αναπολεί την γνωριμία τους και την σχέση τους. Το διαρκές χρονικό 'πηγαινέλα' της αφήγησης πετυχαίνει να ανεβάσει τον δείκτη της αγωνίας για την εξέλιξη της ιστορίας. Καθώς γνωρίζουμε τους χαρακτήρες περισσότερο, ευχόμαστε όλο και πιο έντονα να βρεθεί η Έλσα. Ελπίζουμε η διαφαινόμενη τραγική κατάληξη της υπόθεσης να αποφευχθεί με κάποιο μαγικό τρόπο, έστω και με ένα ουρανοκατέβατο twist του απεχθέστερου είδους. Γιατί έχουμε εμπλακεί συναισθηματικά.


Γιατί ο Μπαφαλούκας βγάζει διάφορα σκηνοθετικά τρυκ από το καπέλο του, όχι για να επιδείξει πόσο καλός τεχνίτης είναι και τι μπορεί να κάνει, αλλά για να εξυπηρετήσει όσο το δυνατόν καλύτερα την ιστορία που έχει να αφηγηθεί. Γιατί πατώντας σε ένα σενάριο στιβαρό, φωτίζει όλες τις πτυχές της ιστορίας του, χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσει τα πάντα. Γιατί το πρασινωπό φίλτρο, υπό το οποίο διαθλώνται τα δρώμενα, δίνει την αίσθηση της απομόνωσης και της συναισθηματικής διαύγειας, που έχεις όταν βρίσκεσαι στο βυθό. Γιατί οι φυσικές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών κάνουν τους ήρωες ακόμα πιο συμπαθείς. Γιατί η μουσική του Κυπουργού, χωρίς να καπελώνει τα δρώμενα, τα συνοδεύει διακριτικά και ταιριαστά. Γιατί απλά σε μια σεζόν που το ελληνικό σινεμά κινήθηκε στα ρηχά, η Απνοια είναι η μία από τις δύο παραγωγές που κολύμπησαν στα βαθιά με επιτυχία - συγγνώμη για το 'εύκολο' λογοπαίγνιο. Γιατί εκεί που μια μεγάλη μερίδα Ελλήνων δημιουργών στοχεύει πάντα στο αριστούργημα και με ενοχλητικό στόμφο και αμετροέπεια πετυχαίνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα, ο Μπαφαλούκας με ύφος σεμνό, ειλικρινές κι ανεπιτήδευτο, πετυχαίνει κάτι, που οι περισσότεροι από αυτούς δε θα πετύχουν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Γυρίζει μια καλή ταινία με αρχή, μέση και τέλος.


Δεν υπάρχουν σχόλια: