ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ - DOGTOOTH

Το στόρυ: Μια οικογένεια ζει απομονωμένη σε μονοκατοικία περιτριγυρισμένη από ψηλό φράχτη. Τα παιδιά (ένα αγόρι και δύο κορίτσια) δεν έχουν καμία επαφή με τον έξω κόσμο. Τη διαπαιδαγώγησή τους και την ψυχαγωγία τους αναλαμβάνουν οι δύο τους γονείς, έτσι ώστε τα παιδιά να λάβουν τα ‘σωστά’ ερεθίσματα. Προκειμένου να σβήσει την κάψα του υιού της οικογενείας, ο πατέρας μία στο τόσο φέρνει μια υπάλληλό του στο σπίτι. Όταν μια μέρα η υπάλληλος θα ζητήσει από την μεγάλη κόρη κάτι με αντάλλαγμα μια στέκα, η κατάσταση στο σπίτι θα αλλάξει...

Που το πάει ο Λάνθιμας? : Με τον Κυνόδοντά του ο Γιώργος Λάνθιμος καθίζει στο εδώλιο του κατηγορουμένου τις απανταχού διαδικασίες κοινωνικοποίησης, θέτοντας υπό αμφισβήτηση ακόμα και βασικές γλωσσικές έννοιες! Γιατί γνωρίζουμε ότι η καρέκλα λέγεται...καρέκλα? Επειδή έτσι είναι ή επειδή έτσι μας υπαγόρευσαν? Είναι βιωματική η γνωριμία ενός νέου ανθρώπου με τον κόσμο ή μήπως καθ’όλα κατευθυνόμενη? Ρητορική η ερώτηση...

Και μετά και μετά? : Aφού ο νέος πάρει τις απαραίτητες γνώσεις μπορεί να γίνει επιτυχώς ένα χρήσιμο κοινωνικό μέλος. Γιατί προκειμένου να κρατηθεί απασχολημένος και να δουλέψει η μηχανή, θα έρθει σε ανταγωνισμό με τον συνάνθρωπό του προκειμένου να βγει νικητής σε μια σειρά από δοκιμασίες. Προς τί το μίσος και ο αλληλλοσπαραγμός? Για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα...αεροπλανάκι! Για να δουλέψει όμως σωστά η μηχανή θα πρέπει δημιουργός και εφαλτήριο των δοκιμασιών να είναι το κεφάλι. Γιατί αν κάποιο γρανάζι παραστρατήσει και υποβάλλει κι αυτό τους κοινωνούς σε δοκιμασίες, ακολουθώντας στην ουσία τα χνάρια των ανωτέρων του, τότε έχουμε ‘αντιποίηση αρχής’ και το γρανάζι καθίσταται αυτομάτως επικίνδυνο. Πρέπει να εξοντωθεί!

Κι ως πότε θα σκοτωνόμαστε πατέρα? Πότε θα ζήσουμε τη ζωή μας όπως εμείς την θέλουμε?: Όταν πέσει ο κυνόδοντάς σας και φυτρώσει στη θέση του καινούριος...του οσίου φαλλού ανήμερα, που έλεγε και ο παππούς μου!

Μηδενιστής λοιπόν ο Λάνθιμος?: Όχι ακριβώς. Μοναδική διέξοδος του ανθρώπου, μοναδική επαφή με την πραγματικότητα, μοναδική σταγόνα αληθινής ζωής, είναι, λέει, το σινεμά! Εκεί ο δημιουργός έχει ελευθερία, δεν είναι υποχρεωμένος να υπακούσει σε κανόνες, δεν υποχρεούται να ακολουθήσει την φυσική πορεία των πραγμάτων. Όχι κύριοι, λέει ο Λάνθιμος, το σινεμά δεν είναι το όπιο του λαού, είναι το ξυπνητήρι του! Ρομαντικός, θα μου πείτε...Αθεράπευτα! Ουτοπικός, θα προσθέσετε...ίσως, αλλα αξίζει φίλε μου να ζήσεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει!

Κι αν ο Λάνθιμος δεν τραβούσε σε μάκρος ορισμένες σεκάνς με στόχο να ανεβάσει το shock value κι αν δεν έπεφτε ενίοτε ελαφρώς στην παγίδα της επανάληψης, τότε θα υπέγραφε ένα αριστούργημα μοναδικό . Ακόμα κι έτσι όμως το φιλμ του απέχει ελάχιστα από αυτό! Ετούτο το κατάμαυρο και σουρεάλ παραμύθι είναι, το δίχως άλλο, η καλύτερη ελληνική ταινία της δεκαετίας, αλλά προσοχή! Δεν είναι για όλους...