Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

LAW ABIDING CITIZEN

Το στόρυ : Ο Κλάιντ Σέλτον είναι ένας οικογενειάρχης του οποίου η γυναίκα και η κόρη δολοφονούνται άγρια κατά τη διάρκεια μίας ληστείας στο σπίτι τους. Όταν οι δολοφόνοι συλλαμβάνονται, την υπόθεση αναλαμβάνει ο Νικ Ράις, ένας φιγουρατζής εισαγγελέας . Επειδή τα αποδεικτικά στοιχεία δεν είναι επαρκή για καταδίκη και προκειμένου να μην χαλάσει το εξωπραγματικό ποσοστό επιτυχίας του, ο Νικ προτείνει σε έναν από τους υπόπτους μία ελαφριά ποινή, με αντάλλαγμα να καταθέσει εναντίον του συνενόχου του. Περνούν δέκα χρόνια. Εκείνος που γλύτωσε την καρέκλα την ηλεκτρική βρίσκεται νεκρός και ο Κλάιντ Σέλτον παραδέχεται ότι τον σκότωσε. Στη συνέχεια στέλνει τελεσίγραφο στον Νικ: ή θα προσπαθήσει να «διορθώσει» την αδικία που υπέστη η οικογένειά του ή «παίκτες - κλειδιά» στην υπόθεση θα βρεθούν νεκροί.



Τί γίνεται όταν το σύστημα απονομής δικαιοσύνης δε λειτουργεί σωστά? Όταν η αδικία βαφτίζεται δικαιοσύνη και μάλιστα από τις επιβεβλημένες να παρέχουν την τελευταία αρχές? Ποιά είναι η γενεσιουργός δύναμη της αυτοδικίας? Ποιά η μήτρα που ξεβράζει εκδικητές, έτοιμους να απονείμουν δικαιοσύνη ακολουθώντας τους κανόνες του Φαρ Ουέστ? Και τί σχέση έχουν όλα αυτά με το Law Abiding Citizen? : Σχεδόν καμία! Γιατί, αν προσπαθήσουμε να το πάρουμε στα σοβαρά και το μελετήσουμε σημειολογικά, θα βγάλουμε κόκκινη κάρτα από τα πρώτα λεπτά! Γιατί ξεκινά από λάθος βάση. Το πρόβλημα στο σύστημα, λέει, δεν είναι ότι, προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη, θανατώνεται ένας άνθρωπος, αλλά ότι θανατώνεται ο λάθος άνθρωπος! Και ρωτάμε εμείς, ποιός ο σωφρονιστικός χαρακτήρας μιας τέτοιας ποινής? Κανένας απολύτως! Απλώς έχουμε να κάνουμε με μια παραλλαγή του φαρισαϊκού ‘οφθαλμός αντί οφθαλμού’ με τον δικαστή να υποκαθιστά το θύμα που γίνεται θύτης. Συνεπώς μηδαμινή η διαφορά του δικαστή με τον Paul Kersey (Charles Bronson) του Death Wish!



Death Wish ε? Άλλαι εποχαί εκείναι Αντώνη μου...πιο αγναί, πιο ωραίαι: Τουλάχιστον εκεί ο Charles Bronson απλώς γρύλιζε ένα ‘die ya mugger’ , έβγαζε την μπιστόλα από το ζωνάρι και μπαμ! Απλά και καθαρά πράματα! O χαρακτήρας που υποδύεται εδώ ο Gerard Butler από την άλλη είναι κάτι μεταξύ Jigsaw και McGyver. Αφενός σκοτώνει γιατί θέλει τάχα τον κόσμο να παραδειγματίσει κι αφετέρου μπορεί να σε καθαρίσει με μια οδοντογλυφίδα και μια τσιχλόφουσκα! Και το γεγονός ότι βρίσκεται πίσω από της φυλακής τα σίδερα, καθόλου δε θα τον εμποδίσει! Μα ποιός είναι τελοσπάντων?



Οι απιθανότητες της πλοκής και το ‘ξεκούδουνο’ φινάλε είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου : Γιατί κατά τη διάρκεια της προβολής ακούσαμε διαλόγους που έκαναν τα αυτιά μας να ματώσουν! Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι καλύτερο από τον Kurt Wimmer, τον σεναριογράφο του Street Kings – ένα φιλμ στο οποίο ο συγκεκριμένος γραφιάς έδωσε άλλο ένα δείγμα των ‘απαράμιλλων’ δεξιοτήτων του-.

Μεγάλο μερίδιο ευθύνης στην καταστροφή φέρει και ο F.Gary Gray. Γιατί αντί να πάρει στην πλάκα το κείμενο που είχε στα χέρια του, το προσεγγίζει με σοβαροφάνεια. Έτσι αντί να σκαρώσει μια ‘μπαλαφάρα’ διασκεδαστική, ένα guilty pleasure για τις επόμενες γενιές βρε αδερφέ, πλάθει ένα θρίλερ τραγελαφικό και άθελά του αστείο.


Στο μυαλό του Gerard Butler : <<Σε αυτή τη σκηνή πρόκειται να βασανίσω και να θανατώσω το θύμα μου, ας πάρω ύφος αλά Christian Bale στο American Psycho. Μμμμ, εδώ παίζω mind games με τον εισαγγελέα, ας κάνω λίγο τον Χάνιμπαλ, το έχω δοκιμάσει πολλές φορές μπροστά στον καθρέφτη και πολύ μου άρεσε. Α, τώρα είμαι πατέρας και σύζυγος πληγωμένος, ώρα να σφίξω τα δόντια και να χαμηλώσω το βλέμμα .>>. Ο Ιρλανδός σταρ κατορθώνει να κάνει τον Jamie Foxx να φαντάζει ογκόλιθος της υποκριτικής! Καλά όχι και ογκόλιθος...λιθάρι έστω...




Δεν υπάρχουν σχόλια: