W. , του Όλιβερ Στόουν

Stone recycling...

<<Μα τόσο νωρίς?>>, θα ήταν η αντίδραση πολλών στο άκουσμα της είδησης ότι ο Όλιβερ Στόουν ετοιμάζει βιογραφία του Τζωρτζ Μπους. Προσωπικά -αν και κατανοώ τα αίτια- ποτέ δε συμφώνησα με την στάση αναμονής που τηρούν οι ιστορικοί μέχρι να φύγει άπο τη ζωή και το τελευταίο εμπλεκόμενο πρόσωπο με κάποιο γεγονός ή προσωπικότητα, προκειμένου να ασχοληθούν εμπεριστατωμένα μαζί του/της. Η απόφαση του Στόουν να ασχοληθεί κινηματογραφικά με ένα (για το μεγαλύτερο μέρος της παγκοσμιας κοινής γνώμης) μαύρο πρόβατο , πριν αυτό καλά καλά προλάβει να αποσυρθεί από την πολιτική σκηνή, καταρχήν δεν είναι λανθασμένη. Ωστόσο δεν έχουμε να κάνουμε με αφήγηση ιστορικών ντοκουμέντων - άλλωστε αν αυτός ήταν ο στόχος του Στόουν θα επέλεγε τη ντοκιμαντερίστικη οδό-, αλλά με ένα έργο τέχνης και ως τέτοιο θα κριθεί.


Η βασική ανησυχία των (δυνάμει) θεατών του φιλμ, φαντάζομαι πως έχει να κάνει με τον τρόπο απεικόνισης του πρώην πλανητάρχη στο πανί. Το επαναστατικό (και για πολλούς ,συμπεριλαβανομένου και του υπογράφοντος το κείμενο, προβοκατόρικο) παρελθόν του σκηνοθέτη, καθησυχάζει τις υποψίες αγιογραφίας. Μη φανταστείτε βέβαια ότι ο Στόουν είναι λάβρος κατά του Μπους, όπως ο Μουρ του Φάρεναϊτ. Ανεξαρτήτως της άποψης που έχει για το πρόσωπο του Μπους, ο τελευταίος δεν παύει να παραμένει ο κεντρικός του χαρακτήρας! Αν δεν τον κοίταζε έστω και με ένα μικρό ποσοστό συμπάθειας, θα υποβάθμιζε τη δημιουργία του και αν δεν προσπαθούσε να τον προσεγγίσει αντικειμενικότερα σε σχέση με τον μέσο... Stone θα δεχόταν κατηγορίες περί προπαγάνδας.

Τί είναι τελικά ο Bush? Ένας κρετίνος που βρέθηκε στο πόστο του πρόεδρου της Αμερικής λόγω διάφορων συγκυριών. Ένας καμπόης που για να αποδείξει στον πατέρα του ότι αξίζει κάτι, πήδηξε τον υπόλοιπο πλανήτη... Κι όταν σκούρυνε η κατάσταση, έχασε τη μπάλα! Ο Στοουν του δίνει μεν ελαφρυντικά λόγω βλακείας, πλην όμως ποτίζει το έργο του με περίσσια δόση ειρωνείας και κριτικής διάθεσης. Ακούγεται (και θα ήταν) καλό, αν δεν ήταν απαραίτητο να συμπληρώσουμε δίπλα στο ‘διάθεσής’ το ‘καφενειακού επιπέδου’. Γιατί κι εγώ, για παράδειγμα, αν πω ‘τα παίρνουν όλοι’, κανείς δε θα μου δώσει ολότελα άδικο, αλλά κανείς δε θα με αναγορεύσει και σε Τσόμσκι...

Από εκεί και πέρα βασικό χαρακτηριστικό του W. είναι η...ανακύκλωση! Ο γραφιάς Stanley Weiser ανακυκλώνει αποκόμματα εφημερίδων. Ο Τζος Μπρόλιν ανακυκλώνει δημόσιες εμφανίσεις του Μπους. Ο Όλιβερ Στόουν ανακυκλώνει βαριεστημένα εαυτόν και στο φινάλε οι θεατές βγαίνουν από την αίθουσα σαν... ανακυκλωμένοι! Και χωρίς να μάθουν τίποτα για τον κεντρικό χαρακτήρα που δεν ήξεραν ήδη από εφημερίδες, διαδίκτυα και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Επιδερμική λοιπόν η κριτική στο μπουσικό επιτελείο, επιδερμική η δραματουργία και κατά συνέπεια επιδερμική η ταινία! Ο Τζος Μπρόλιν προσπαθεί αξιέπαινα (αλλά ο Ρίτσαρντ Ντρέυφους πηγαίνει για Όσκαρ), η αναπαράσταση προσώπων και καταστάσεων έχει ένα σχετικό χαβαλέ,πέραν τούτου όμως το ενδιαφέρον αμυδρό- ειδικά για το ελληνικό κοινό- . Η επιθυμητή ανάκαμψη στη σκηνοθετική καριέρα του Στόουν δεν ήρθε από το W....το τελευταίο δε, περισσότερο επιβεβαίωσε την παρακμή της, αν αναλογιστούμε ότι η καλύτερη ταινία του περί ού ο λόγος δημιουργού την τελευταία δεκαετία είναι το Any Given Sunday…