Πόσα πολλά
μπορείς να γράψεις για το Million Dollar Baby.
Μπορείς να
εκθειάσεις την ρηξικέλευθη δομή του. Μπορείς να επαινέσεις την προοδευτική του
στάση απέναντι σε ένα πολύκροτο κοινωνικό ζήτημα από έναν δημιουργό «δεξιό»
μόνο για εκείνους, που αδυνατούν να λειτουργήσουν χωρίς ταμπέλες. Μπορείς να
σταθείς στον τρόπο που βγάζει knockout εκείνο το ανθρωποφαγικό μότο, που
θέλει τον πρώτο να είναι νικητή και τον δεύτερο τίποτα.
Στην καρδιά του
όμως , κι αυτός είναι ο βασικός λόγος που μπορεί να λυγίσει και τον δυνατότερο
–μην με υπολογίζεις, εγώ δεν υπήρξα ποτέ τέτοιος-, είναι το δράμα. Και
συγκεκριμένα το δράμα ενός πατέρα που πασχίζει να λυτρωθεί για τα κρίματα του,
που βαραίνουν σαν σκιές το πρόσωπο του. Κρίματα τόσο φριχτά, που τον στέλνουν
τακτικά στον οίκο του Θεού, παρά την δεδηλωμένη αθεΐα του, που γιγαντώνονται
στο μυαλό σου από την εικόνα ενός ηθοποιού με παρελθόν γεμάτο από τέτοια.
Κρίματα για τα οποία, σε μια αβάσταχτη συγκυρία, θα κληθεί να επανορθώσει
θυσιάζοντας το «αίμα του». Και θα καταλήξει αναπόφευκτα σε ένα diner, εκεί, στο
αντίο και στο πουθενά, κάπου ανάμεσα στον Παράδεισο του Mr. Butterfly και σε
εκείνον του Καρλίτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου