Two for the Road (1967)

 

 

Υπάρχει μια σκηνή στο Two for the Road που η Audrey πρέπει να φωνάξει άγρια σε ένα δαίμονα με παιδικά χαρακτηριστικά, προκειμένου να αποκαλύψει την τοποθεσία των κλειδιών του αυτοκινήτου και να συνεχίσουν το δρόμο τους. Κι έτσι πράττει. Και το αποτέλεσμα είναι ολωσδιόλου αφύσικο. Γιατί ευγενέστερη φυσιογνωμία από αυτή της Audrey Hepburn δεν πέρασε ποτέ από την μεγάλη οθόνη. Κι αυτή της η ευγένεια είναι που έκανε τον φακό και τους ανθρώπους πίσω από αυτόν, να την λατρεύουν – μοιραία το κοινό θα ακολουθούσε. Μάλλον σ’ αυτή την (δικαιολογημένη) λατρεία προς το υπέροχο μουτράκι της έγκειται και η μεροληπτική στάση του Donen, που, καθώς συνθέτει και αποσυνθέτει μία σχέση επί της οθόνης, φορτώνει ενοχλητικά το σύνολο των ευθυνών στην πλάτη του αρσενικού. Ενόχληση που έρχεται και παρέρχεται κάθε φορά που ένα κοντινό στην Audrey στολίζει το πανί. Πώς να τον κακίσεις;

Κατά τα άλλα το χρονικό «πηγαινέλα» του μοντάζ είναι αποτελεσματικότερο, όταν έχει ένα γεωγραφικό σημείο αναφοράς, οι μελωδίες του Mancini λυγίζουν και ατσάλι, ενώ η ευτυχής κατάληξη φαντάζει στα μάτια μου τολμηρότερη από οποιονδήποτε αλά nouvelle vague μοντερνισμό έχει προηγηθεί.

Γιατί το διαβατήριο, για να συνεχίσεις τον δρόμο σου, το έχει το κορίτσι. Απλά ενίοτε το λησμονείς. Κι ενίοτε λησμονεί κι εκείνη να σου το θυμίσει. Κι όταν το θυμάσαι, γελάς με τον εαυτό σου. Πως μπορούσες να είσαι τόσο χαζός; Ήταν πάντα εκεί.