Όταν είχε βγει στις αίθουσες το (εμπορικά αποτυχημένο και κατακρεουργημένο από την κριτική) Elizabethtown, αρκετοί απορούσαν γιατί ο Κάμερον Κρόου επέλεξε να καταπιαστεί με ένα τόσο γλυκανάλατο project, λες και τα προηγούμενα χρόνια ο Κρόου έκανε σινεμά κοινωνικού ρεαλισμού. Με το We Bought a Zoo απαντά σ’αυτούς, αλλά και σε όλους εκείνους που πιθανότατα θα αναρωτηθούν γιατί γυρίζει μια ταινία της οποίας η κεντρική ιδέα παραπέμπει σε ασφαλή ‘χαριτωμενιά’ ντισνεϊκής προελεύσεως και οικογενειακής ευαισθησιας. Όταν η καλλίπυγος συντηρήτρια ρωτά τον Μπέντζαμιν Μι, γιατί αγόρασε έναν ζωολογικό κήπο, δίχως να γνωρίζει το παραμικρό για τους κανόνες λειτουργίας και συντήρησής του, εκείνος, κατόπιν σύντομης περισυλλογής, της απαντά «γιατί όχι?»
Αυτό καθορίζει τις επιλογές μου, λέει ο δημιουργός μέσω του
ήρωα του. Η κάψα του να ακολουθώ το ένστικτο μου, να παλεύω στο μέγιστο των
δυνάμεων μου, αγνοώντας (ευγενικά πάντα) τις παραινέσεις και τις προτροπές των
(συνήθως καλοπροαίρετων) ‘σωτήρων’, που βρίσκονται εκεί για να μου υποδείξουν
το δρόμο της λογικής. Αυτή η δίψα για μια νέα περιπέτεια διαπνέει το φιλμ στο
σύνολό του, από την αναγνωριστική εισαγωγή μέχρι το συγκινητικό φινάλε, όπου με
μια απρόσμενη σεναριακή στροφή ο Κρόου μετατρέπει την πεισματική προσπάθεια του
ήρωα να αναστήσει τον εγκαταλελειμμένο ζωολογικό κήπο σε μια ενέργεια αγάπης. Ο
δρόμος ως εκεί βέβαια δεν είναι δίχως στραβοτιμονιές (η κάσα με τα δηλητηριώδη
φίδια, ο κακιασμένος επιθεωρητής κι άλλα παρεμφερή στοιχεία της πλοκής, που
βρίσκονται εκεί ώστε να αυξηθούν με το στανιό οι δραματικές συγκρούσεις),
ωστόσο θα πρέπει πραγματικά να έχεις καρδιά από πέτρα, για να αντιπαθήσεις το
φιλμ. Κι αν είδες πιο αφοπλιστική ερωτική εξομολόγηση φέτος από εκείνη του
πιτσιρικά στην τρίτη πράξη, θα φάω το παπούτσι μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου