CHAPTER ONE: He adored New York City...

Ή αλλιώς εμπειρίες, εντυπώσεις και αποφθέγματα βλακείας που αποκόμισα κατά τη δεκαήμερη παραμονή μου στη Νέα Υόρκη τον περασμένο Απρίλη...

Το ταξίδι

Με αεροπλάνο of course!10 ώρες στον πηγαιμό και 9 στον γυρισμό, γιατί όταν επιστρέφεις είναι κατηφόρα. Μια καλή ευκαιρία για να τονώσεις τα χριστιανικά σου φρονήματα και να γίνεις πρεσβευτής της μεγαλύτερης ατάκας που πέταξε ο Χριστός: του ‘Αγαπάτε Αλλήλους’ ! Τα καθίσματα στο αεροπλάνο έχουν μια διαβολική ικανότητα να σε φέρνουν κοντά στο διπλανό σου...πολύ κοντά...πάρα πολύ κοντά... Θανάση δεν είναι αυτό που νομίζεις, με είχε πάρει ο ύπνος...

Για να μην γίνει το ταξίδι λίγο πιο ενδιαφέρον από αντιπαράθεση ομάδας Χατζάρα με ομάδα Τεννέ προβλήθηκαν 2 ταινίες σε Α’ προβολή. Για να τις εμπεδώσουμε μάλιστα από 3 φορές έκαστη! Αν δεν είχες δει από πριν τον Μιχαλάκη τον Κλέιτον (που ακολουθεί την αφηγηματική τεχνική του κύκλου) θα πίστευες ότι η ταινία είχε παιχτεί 7-8 φορές τουλάχιστον! Το ευπρεπές φιλμ του Γκιλρόι μόλις είχε μετατραπεί σε στυγερή τιμωρία καρμικών αμαρτιών...

Το φαγητό στο αεροπλάνο θα πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει να αποκαλείται πλαστικό... έχω φάει πλαστικό και σας διαβεβαιώ πως δεν έχει τέτοια γεύση... φέρνει περισσότερο σε χαρτί το οποίο, όταν είναι φτιαγμένο από φυτικές ύλες, είναι ιδιαιτέρως θρεπτικό. Επίσης μια συμβουλή για τα υπερατλαντικά ταξίδια. Ξέρω ότι μπορείτε να πιείτε όσο καφέ και όση κολακόκα γουστάρετε και είμαι βέβαιος ότι θα προβείτε σε κατάχρηση του εν λόγω δικαιώματος αλλά να θυμάστε ότι το αγεροπλάνο έχει ελάχιστα στον αριθμό και μονά WC. Αν στις άμεσες επιθυμίες σας δεν βρίσκεται το να χορεύετε την Παπαλάμπραινα σαν Ολλανδοί τουρίστες που φορούν σαγιονάρες μαζί με 7-8 μαντραχαλάδες μπροστά από την πόρτα με το κόκκινο occupied, τότε φροντίστε να είστε φειδωλοί στην κατανάλωση φαγητού και ποτού- το τελευταίο απαραίτητα με την προφορά της εκφωνήτριας του μετροπόντικα που δίνει στο ταυ μια τραχιά χροιά -

Οι κλιματολογικές συνθήκες:

Την πρώτη κρυάδα την παίρνεις όταν βγεις από το JFK. Κυριολεκτικά! Αν έβλεπα αρκούδες και λύκους να βαστούν πινακίδες ‘Βελκομ του Αμέρικα’, δε θα μου κανε εντύπωση καμία. Αντίθετα εντύπωση μου έκανε το παρακάτω: Ενώ έξω για να μην το ...δαγκώσεις χρειάζεσαι 5 σώβρακα και 3 λευκές καμπαρντίνες, στους εσωτερικούς χώρους νιώθεις και το σώβρακό σου σαν 3 λευκές καμπαρντίνες! Η απότομη εναλλάγη αφόρητης ζέστης και τσουχτερού κρύου είναι ένα θέμα που τις πρώτες μέρες θα σε απασχολήσει αρνητικά.

Η πόλη σαν...πόλη!!!:

Τούτο το κεφάλαιο έχει ζουμί . Η υπόθεση σηκώνει καπουτσίνο και Lucky Strike γι’αυτό οι μη έχοντες υπομονή να πάνε ένα ποστ παρακάτω να διαβάσουν για την χτένα του Ελληνιάδη και την ερωτική σχέση του Αντεμάρ με τα στυλιάρια.

Κατά πρώτον τα πάντα στη Νέα Υόρκη είναι μεγάλα...πολύ μεγάλα...τεράστια! Από τα κτίρια μέχρι τις μερίδες στα φαγάδικα(για τα οποία θα αφιερωθεί ειδική ενότητα) Ως εκ τούτου η αφομοίωση των μαύρων από την αμερικανική κοινωνία κάποια στιγμή ήταν δεδομένη (Γιατί κάθε κείμενο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει τουλάχιστον μια ατυχή ατάκα σεξουαλικής υφής και γυμνασιακού επιπέδου) Το ‘Μεγάλο Μήλο’ είναι μια πόλη οργανωμένη πολεοδομικά που προτίμησε αντί να απλωθεί σε πλάτος, να απλωθεί σε ύψος. Απλώνεται σαφώς σε μεγάλη έκταση, αλλά αν είχε χτιστεί με αθηναϊκά δεδομένα θα εκτεινόταν μέχρι...τη Θήβα! Πολλά κτίρια μάλιστα χάνονται στα σύνεφα. Πως να μη σε πιάσει μετά τάση μεγαλομανίας και όταν γυρίσεις στην πρωτεύουσα να μη σου φαίνονται όλα μικρά κι ασήμαντα? Ανεξάρτητα από το τι θα σας πουν, το μέγεθος μετράει!(Γιατί κάθε κείμενο που σέβεται τον εαυτό του πρέπει να έχει και μια κλισέ φράση, επίσης σεξουαλικής υφής)

Χαρακτηριστικό στοιχείο της εκεί ζωής είναι ότι δε μπορείς να πιείς έξω και να καπνίσεις μέσα. Ως γνήσιοι ελληναράδες τα κάναμε και τα δύο, αλλά με προσοχή γιατί έτσι και μας κάναν τσακωτούς θα περνούσαμε τη νύχτα στο κρατητήριο με τον Χοσέ Ιγκνάθιο Αουγκούστο Ντελ Ζάκαρο, έναν Λατίνο 2 μέτρα σε ύψος και 3 μέτρα σε φάρδος που μπήκε στην ψειρού γιατί ξεκόλλησε το χέρι κάποιου με τους αντίχειρες....

Επίσης τα ψιλικατζίδικα δε σου δίνουν αλκοόλ μετά από μια συγκεκριμένη ώρα το βράδυ. Πήγα να πάρω 5-6 μπύρες γύρω στις 3μισι το βράδυ κι ο ψιλικατζής μου τις μάζεψε και με κοίταξε σαν τζάνκι, που τον ρώτησε αν έχει 50 λεπτά για να πάρει εισιτήριο να πάει σπίτι του. Για την ιστορία, δε μου έδωσε το 50λεπτο ο αλήτης...

Πρέπει πάντως, αν ποτέ σας φέρει ο δρόμος εκεί, να διασχίσετε οπωσδήποτε την λεωφόρο του Μπροντγουεϊ, όπου θα σας πιάσει φωτοπληξία , να βολτάρετε στο Σέντραλ Παρκ με ποδήλατο και να πάτε βόλτα στην πόλη με λίμο. Ο σοφέρ που μας πήγε τσάρκα μας άφησε μισή ώρα σε σημείο κοντά στη γέφυρα του Μπρούκλυν όπου έβλεπες ένα μεγάλο κομμάτι της πόλης από μακρία και ο ουρανός αποκτούσε μια βαθιά κόκκινη απόχρωση, δίνοντας στην όλη εικόνα μια αίσθηση υπερρεαλισμού. Αν δεν πάθατε αποπληξία από αυτό που μόλις διαβάσατε,να ξέρετε πως η εκδρομή θα άξιζε τα λεφτά της και μόνο για αυτό το ημίωρο!

Αν υπάρχει κάτι ανησυχητικά αρνητικό στη Νέα Υόρκη, αυτό είναι οι γυναίκες που κυκλοφορούν στο δρόμο...10 μέρες πέρα δώθε και εκείνες που είδαμε και κάναν το σαγόνι μας να φιλήσει τα γόνατα, αν μαζευτούν, ζήτημα είναι αν συμπληρώνουν ομάδα βόλεϊ...αφήστε που μάλλον ήταν τουρίστριες... ή έχουν συγκεντρωθεί όλες οι εξωπραγματικές κορασίδες στο Μαϊάμι και στο Λος Άντζελες ή οι κομπάρσες που βλέπουμε στους σινεμάδες στο μπαγκράουντ, είναι οι ίδιες εκατό και τις γυροφέρνουν από ταινία σε ταινία...τελικά οι Ελληνίδες είναι θεές!!! (αποθεώστε με αναγνώστριες)

-------TO BE CONTINUED-------




Photos by H@lk and moi