Aν έπεσε το μάτι σου σε κάποια από τις δεκάδες
συνεντεύξεις του υποσχόμενου Josh Trank
(«Chronicle») σχετικά
με την πρώτη του υπερπαραγωγή, θα παρατήρησες ότι αναφέρεται συνεχώς στον Cronenberg και
το body horror του, ως σημείο αναφοράς για την δική του ανάγνωση πάνω στο δημοφιλές
κόμικ του Stan Lee.
Στο σινεμά του Cronenberg η μεταμόρφωση πυροδοτείται μεν από παράγοντες εξωγενείς,
αλλά πηγάζει από εσωτερικούς, από το ένστικτο και τις ορμές του ήρωα. Παρότι ο Josh Trank δαπανά σημαντικό χρόνο, για να μας συστήσει τους χαρακτήρες,
στη συνέχεια, όταν έρχεται η
μεταμόρφωση, ουδεμία σχέση έχει με τα χαρακτηριστικά τους και τον εσωτερικό τους
κόσμο. Πού είναι λοιπόν ο Cronenberg στο εγχείρημα;
Ακόμα όμως και αν αφήσεις στην
άκρη τις δηλώσεις του δημιουργού και τις προσδοκίες, που ο ίδιος γέννησε με τα
λεγόμενα του, η δημιουργία του δεν αφήνει πολλά περιθώρια για να την
εκτιμήσεις. Πρόκειται για ένα εξόχως συμβατικό origin story, αδικαιολόγητα ράθυμο,
στηριγμένο σε ένα σενάριο που μπερδεύει την βαρύτητα και την ουσία με τα
στιχάκια ημερολογίου και τα γνωμικά και γυρισμένο από έναν σκηνοθέτη, ο οποίος φαίνεται
να μην έχει την επικότητα στο αίμα του και
προσπαθεί να καλύψει αυτή του την αδυναμία μέσω των οπτικών εφέ.
Του πιστώνεις μικρές, ευχάριστες
πινελιές, όπως η μπιμουβάδικη σκληρότητα της επίθεσης του δόκτωρoς Ντουμ και η ψηφιακή
σκηνογραφία της άλλης διάστασης, που παραπέμπει σε sci-fi των 50’s, αλλά σε γενικές γραμμές πρόκειται για
μια ανιαρή ταινία, που δεν μιλάει για απολύτως τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου