«Ναζιστικού τύπου διαπόμπευση μιας 22χρονης» έγραφε site για την απόφαση του εισαγγελέα να δημοσιευτούν τα προσωπικά στοιχεία 22χρονης ρωσίδας πόρνης που έφερε τον HIV, ανάγοντας -με τη συνήθη, ιδεοψυχαναγκαστική υπερευαισθησία της ελευθεριάζουσας ρητορικής - το εξαιρετικό αυτό περιστατικό σε στοχοποίηση των απανταχού οροθετικών. Φυσικά το συμβάν έσπευσαν να εκμεταλλευτούν ΜΜΕ διαφορετικών ιδεολογικών καταβολών, για να εξαπολύσουν μια αισχρή ξενοφοβική πολεμική - η καπηλεία κι ο εκφυλισμός της είδησης δεν είναι φαινόμενο καινούργιο- , ενώ η δημοσίευση πέραν της φωτογραφίας της κατηγορουμένης λοιπών στοιχείων εθνοτικής καταγωγής και οικογενειακής κατάστασης προφανώς δεν εξυπηρετεί τους λόγους δημοσίου συμφέροντος, που οδήγησαν στην άρση του απορρήτου. Εκείνο που θα σταθώ όμως είναι άλλο.
Η επί καθημερινής βάσεως κατάχρηση των όρων του ναζισμού και του φασισμού - σε μεγάλο βαθμό προϊόν μιας αριστερίζουσας ρητορικής, που προπαγανδίζει επιθετικά μία «μη μου άπτου» προσέγγιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων και μια απεριόριστη προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, συχνά σε βάρος της κοινής λογικής- και η ερμηνεία τους με τρόπο που να καταλαμβάνουν ένα ιδιαιτέρως ευρύ πεδίο δραστηριοτήτων, οδηγεί στον αποχρωματισμό των παραπάνω εννοιών, στην ριζική παρέκκλιση από την πραγματική, φρικιαστική τους διάσταση. Έτσι φασίστας είναι αυτός που αποκαλεί κάποιον μαύρο αντί για «έγχρωμο» (ή κάποιο άλλο, πολιτικά ορθό λήμμα, που για τον υπογράφοντα ενέχει λανθάνοντα ρατσισμό), είναι εκείνος που διαφωνεί με το (επικίνδυνο εκατέρωθεν) σύνθημα «ανοιχτά σύνορα», είναι αυτός που έχει το θράσος να πηγαίνει σε συναυλία του «δοσίλογου» Νταλάρα για να τον ακούσει και όχι για να τον γιαουρτώσει, αυτός που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ για την ατζέντα του gay ακτιβιστικού κινήματος ( χαρακτηριστική η αναίτια καταχώριση του πρόσφατα εκλιπόντος Δημήτρη Μητροπάνου στην μεγάλη κατηγορία των ομοφοβικών από τον κο Βαλλιανάτο), είναι εκείνος -ο πιο αδίστακτος όλων- που διαγράφει το σχόλιο σου στο wall του στο facebook και τέλος φασίστας είμαι κι εγώ που ανέφερα όλα τα παραπάνω. Το αποτέλεσμα είναι να απαλείφεται ο σύνδεσμος του φασισμού με τα κτηνώδη αποτελέσματα του, ο όρος να καταχωρείται στη συλλογική συνείδηση ως οποιαδήποτε εναντίωση στα αξιώματα ενός νεφελώδους προοδευτισμού, στο βάθος τόσο συντηρητικού, που αρνείται πεισματικά την διαπραγμάτευσή τους σε οποιαδήποτε περίπτωση.
Κι όταν ο Χ πιτσιρικάς διαβάζει ότι ναζισμός δεν είναι η φρικωδία του Άουσβιτς, αλλά η προαναφερθείσα εισαγγελική απόφαση, η οποία παραβιάζει μεν την αρχή της αναλογικότητας και για αυτό είναι κατακριτέα, μα έχει σαν έρεισμα την προστασία του γενικού συμφέροντος και σε κάθε περίπτωση ωχριά μπροστά στην αδιανόητη, έμπρακτη απαξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης από τους ναζί, πώς μετά να αντιληφθεί το μέγεθος του τραύματος που προξενεί στο κράτος δικαίου η κίνηση των μελών της Χρυσής Αυγής να χαιρετήσουν ναζιστικά; Κι αν την Κυριακή κλείνοντας το παραβάν, το «ρίξει» σ'αυτούς , ποιός από εκείνους που πρώτοι θα τον λιθοβολήσουν, μπορεί να ισχυριστεί πως έχει τη συνείδησή του καθαρή, πως δεν έδωσε και η δική του μονοφωνική προσέγγιση των πραγμάτων μία ( έστω και ήσσονος ισχύος) ώθηση στο χέρι του πιτσιρικά;
